Dagelijkse deadlines

We zijn wel

Oeps, een typefout in de titel? Nee, een bewust woordspelletje van mij, daar hou ik van. Ik bedoel het precies zo als het er staat én zoals jij de titel waarschijnlijk aanvankelijk eerst had gelezen….

Elke keer weer is het voor mij graven en zoeken voor ik een blog kan schrijven. Niet eens zozeer naar het onderwerp, maar meer naar de discipline en wilskracht om mijn laptop open te klappen en aan de slag te gaan. Juist dat gegeven zette me dit weekend aan het denken. Wat wil ik nou echt? Waar wil ik heen met dit alles?

Vorig jaar schreef ik rond deze tijd een enthousiaste blog vol plannen, dromen en wensen voor 2018. Ook nu weer zie ik overal socialmediaberichten, blogs en artikelen over goede voornemens, doelen en hoopvolle vooruitzichten. Niet zo gek vind ik. Een plan hebben, iets om naar toe te werken, werkt motiverend en inspirerend, weet ik zelf maar al te goed. Na de warme, kleurrijke feestelijkheden van december is die frisse moed, die nieuwe bladzijde een houvast om je de grijze, kille wintermaanden door het helpen.

Vorig jaar overrompelde ik mezelf met het doel om uit de Wajong te geraken. Van het een kwam het ander en van alles raakte in een stroomversnelling. Het werd een opwindend en spannend jaar, in verscheidene betekenissen.

Inmiddels ben ik uit de Wajong. Wat nu? Op naar het volgende doel? Ik moest dit weekend tot de conclusie komen dat ik die dit jaar niet heb. Is dat erg?

Het verwonderde me, want ik ken het niet van mezelf, maar erg? Nee, ik denk het niet. Altijd maar door naar het volgende niveau, springen van tree naar tree naar de top, klinkt me opeens niet meer zo aantrekkelijk in de oren. Waar houdt het op? Wat is het eindpunt?

Dat is het hele eiereten met al die voornemens, doelen en plannen. Ze gaan uit van één soepele stijgende lijn naar boven. Maar helaas, pindakaas; zo werkt het niet. Geen enkel leven op aarde volgt een soepele lijn. En wie zegt eigenlijk dat we naar boven moeten?

Die drang naar vooruitgang en verbetering van mezelf, ik weet niet of ik het ooit zal kunnen loslaten. Maar voor het eerst van mijn leven twijfel ik of de ontwikkeling die ik verlang wel te vinden is door te klimmen, de blik op de bergtop verscholen achter de wolken. Voor het eerst heb ik de behoefte om eens even een poosje om me heen te kijken waar ik ben. Voelen hoe dat is.

Misschien heeft de mindfulnesscursus me te pakken. Wellicht zijn de wijze woorden van mijn mentor ergens doorgedrongen. En waarschijnlijk ben ik na afgelopen jaar ook gewoon een beetje moe. Wat het ook zij, nu op dit moment is mijn gedachte bij 2019: we zien wel, we zijn wel – en dat is hoe dan ook, precies goed.

5 thoughts on “We zijn wel

  1. Mooi gezegd. Het enige echte plan dat ik dit jaar heb is om mijn huis te bouwen, omdat ik dat voor het grootste deel in de hand heb. Alle andere wensen kan ik wel blijven hebben, maar ik kan niet mijn droomman tevoorschijn toveren bijvoorbeeld. Gewoon zijn is dus meer dan genoeg.
    En ik heb me wel een paar dingen voorgenomen, maar ik ga geen evaluatie maken om mezelf er op af te rekenen.

  2. Ik heb nooit echt doelen gehad in mijn leven, behalve eentje: gelukkig zijn. En dat is een ‘state of mind’. Om gelukkig te zijn moet je af en toe ongelukkig zijn om het te herkennen. Er is licht omdat er duisternis is.
    Een goed 2019!
    Vlinder onlangs geplaatst…Gezegend…My Profile

  3. mooi verwoord. Goed gedaan. Gewoon lekker jezelf zijn! Inderdaad genieten van wat je (ik) bent . Ik denk dat we soms te veel bezig zijn met denken en daardoor gaat ons soms zomaar wat voor bij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.