Vroeger, toen deze Miss nog een klein meissie was, zag ik best wel op tegen het volwassen worden. Volwassenheid leek me helemaal niks. Grote mensen moeten, kunnen en weten zo veel, dat was vast te moeilijk en zwaar voor mij. Zo maakte ik me in groep 4 al zorgen dat ik over een paar jaar naar groep 8 zou moeten. In die klas hadden ze een strenge meester in plaats van een lieve juf en je moest ook nog eens hele moeilijke sommen maken! Mijn moeder stelde me toen gerust met de woorden dat ik daar gaandeweg wel naar toe zou groeien en ik, als het eenmaal zover was, er als vanzelf klaar voor zou zijn. Ze had gelijk. Hoewel ik nooit een ster in rekenen ben geworden, was de meester toch aardig en ik ging over naar de brugklas met prima cijfers. Toch is die onwil om op te groeien, die argwaan voor de volwassenheid altijd een beetje gebleven denk ik. Onlangs bedacht ik dat dat misschien wel de reden is dat ik altijd maar het gevoel heb het volwassen-zijn maar niet onder de knie te krijgen…

Volwassenheid 1.0

Die gedachte kwam bij me op toen ik nog eens alle reacties na las op mijn Volwassenheid 1.0 – HOE DAN ?!?!-tag van maart. Ik had daarvoor eens even al mijn vragen over het volwassen leven op een rijtje gezet. Al die dingen waarvan ik denk ‘HOE DAN!?’. Dat bleken er best wel veel.

Gelukkig lieten aan aantal lieve lezers zich niet door de lawine aan vragen ontmoedigen. Zo vulden Geanne en Patricia mijn tag-vragen in op hun eigen blog, kreeg ik veel reacties met tips en aanmoedigingen en stuurden enkelen van jullie zelfs zeer uitgebreide mails met al mijn vragen stuk voor stuk beantwoordt! Al die lieve reacties maakten me gelijk al een belangrijke les duidelijk: we zeggen dan wel dat je als volwassene je “eigen boontjes dopt”, maar dat wil niet zeggen dat je alles alleen moet kunnen en moet weten. Stuk voor stuk blijkt uit jullie antwoorden dat hulp (durven) vragen een belangrijk onderdeel is en blijft van het volwassen leven. Iedereen is zoekende! Een geruststellend idee vind ik.

Zoals beloofd een (op verzoek deels anonieme) compilatie van de mooiste antwoorden op mijn vragen:

HOE DAN?!?! Nou, zo… (ongeveer)

De praktische zaken: hoe gaan jullie om met geld, hoe regel je de papierwinkel, wat doe je bij huis-tuin-en-keuken-rampen en hoe hou je orde op zaken in je huis, leven en lijf zonder alleen maar aan het stoffen en sporten te zijn?

“De lat niet zo hoog leggen, is een goed begin. Volgens mij is het een fabeltje dat een mens dit allemaal kan zonder overspannen te raken of ergens steken te laten vallen. Vroeger waren de taken in huis niet voor niets duidelijk verdeeld. Dus als je het allemaal alleen moet doen, dan is het net wat minder schoon en eet je net wat vaker diepvriespizza.”

“We leven in een drukke wereld en tijd. Je kunt niet alles tegelijk. Wat mij rust geeft is de regel die ik toepas: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Ik kan ook niet overal zijn en je lichaam geeft zelf aan wanneer het rust nodig heeft.”

Sociaal & werk: hoe maak je als volwassene vrienden, hoe pak je dat daten-gedoe aan en hoe ben je professioneel en assertief (maar toch een leuke collega) op werk?

“Mijn manier om nieuwe mensen te leren kennen is om dingen te doen die ik echt leuk vindt en wat ik groepsverband kan. Zolang iedereen dezelfde interesse heeft, heb je altijd wat om over te praten.” [Geanne]

“Hoe ik mij professioneel gedraag op mijn werk is denk ik gewoon door mijn werk uit te voeren zoals het zou moeten en vooral vriendelijk te blijven naar de klant. Ook als ik even een dag heb waarop ik bijvoorbeeld behoorlijk chagrijnig ben, daar hoeft de klant niet de dupe van te zijn uiteindelijk. En assertief? Ik denk gewoon door open en eerlijk te zijn naar mijn collega’s en klanten.” [Patricia]

Levenskunst: hoe weet je of je kinderen wil, waar je passie ligt, hoe weet je of je het zelf bij het rechte eind hebt, hoe leer je loslaten en vergeven?

“Ik wil nog dit, ik wil nog dat, is dit wel goed en wat vindt die van mij of wat moet ik anders doen? Die stemmen heeft iedereen en iedereen twijfelt wel eens. Het is niet erg om fouten te maken en een mening te geven. Zolang je maar open blijft voor nieuwe informatie en in gesprek gaat met mensen. Ik heb nergens spijt van maar zou wel dingen anders doen nu, dat is leren.”

“Komen groei en zelfvertrouwen niet gewoon met de leeftijd? Misschien loop ik op sommige dingen ‘achter’ op anderen van mijn leeftijd, maar voor mezelf kan ik zeggen dat ik me ontwikkeld heb in de laatste 10 jaar. Dus het gaat niet om absolute leeftijd, maar of je zelf gegroeid bent, denk ik.”

Mooie antwoorden of niet? Het mooiste vond ik nog dat iedereen heel eerlijk liet zien het ook niet allemaal te weten. We leren door schade en schande, door advies en hulp te vragen en door veel te kijken naar onze ouders, vrienden en omgeving. Kortom, het idee dat ik heb, dat iedereen – behalve ik – precies weet waar hij of zij mee bezig is en stiekem een instructieboekje in de la heeft liggen, is dus een illusie! Hoera!!

En toch zou ik zo’n instructieboekje niet verkeerd vinden…

Volwassenheid 2.0

Terwijl ik zo bezig was met het verzamelen en bestuderen van alle tips, adviezen en wijze lieve woorden die binnenkwamen, viel me nog iets op. Het gros van mijn vragen gaan over de praktische, materiële kant van het leven en telkens begint mijn vraag me ‘hoe’. Hoe doe je dat, hoe pak je dat aan? Ook bij de diepere levenskwesties vraag ik naar de regels, de gebruiksaanwijzing – liefst met een link naar een YouTube-filmpje van iemand die het even voordoet graag, dank u wel.

Maar werkt het leven zo wel?  Leren je eigen boontjes te doppen, is dat wat het volwassen leven inhoudt?

Ik bid niet voor boontjes!

Toeval of niet, juist toen ik zo bezig was met dat hele volwassen-zijn-en/of-worden-gedoe, schreef Mark Manson (die van De edele kunst van not giving a f*ck – als je dit boek nog niet gelezen hebt, meteen doen!) zijn meesterlijke artikel How to grow the f*ck up en toen viel het kwartje pas echt: juist mijn zoeken naar de regels, mijn behoefte aan instructie en drang naar inzicht in de werking van alles maakt het zo moeilijk! Het leven is immers geen IKEA-bouwpakket. Er zijn geen spelregels die gegarandeerd het leven opleveren dat jij voor ogen hebt. Helaas, pindakaas.

Als kind, legt Mark Manson uit, zijn we vooral bezig met ontdekken. Alles is nieuw en moet onderzocht worden. Zo leren we wat ons een goed gevoel geeft en wat ons een slecht gevoel geeft: ijsjes zijn jammie, boontjes zijn bah en een brandende kaars is au. Een belangrijk onderscheid, want dit zal de basis gaan vormen van al onze beslissingen in het leven.

Consequenties en compromissen

Op den duur komen we er echter achter dat het niet allemaal zo simpel ligt. Ja, ijsjes zijn jammie, maar als je ze uit de vriezer pikt zonder het aan je moeder te vragen, krijg je op je sodemieter. Boontjes zijn veel minder lekker dan ijsjes maar als je ze niet opeet, moet je eeuwig aan tafel blijven zitten zonder televisie. En dat is dan weer niet leuk. We hebben ‘consequenties’ ontdekt. En die consequenties komen niet alleen om de hoek kijken als we ijsjes uit de vriezer jatten, maar bij veel meer dingen. Teveel dingen om zelf allemaal te ervaren dus ons hoofd gaat regels bedenken, abstracte regels waarbij we onze eigen verlangens afwegen tegen die van onze omgeving.

Principiële principes

Een belangrijke vooruitgang, maar er zit een nadeel aan. Als je altijd blijft afwegen in consequenties, wordt het leven een onderhandeling, een compromis. Daarmee functioneer je prima in de materiële wereld, je kunt zelfs heel ver komen, maar in de emotionele wereld loop je al gauw stuk.

De meest kostbare en belangrijke zaken in de wereld zijn niet te koop

Liefde, respect, vriendschap… probeer je die af te dwingen door (onbewust) te gaan onderhandelen dan maak je het een beetje kapot. Hoeveel is een geschenk, helpende hand of lief gebaar nog waard als het gedaan wordt omdat je (stiekem) iets terug verwacht? Echte volwassenheid betekent volgens Manson dat je naar principes leeft… uit principe. Dat je eerlijk bent – in alle gevallen – omdat dat juist is. Dat je een ander helpt, omdat dat juist is…

Veel mensen, ook al zijn ze volgens de wet volwassen, blijven echter volgens Manson nog vaak in die transactionele benadering hangen; zoekend naar de spelregels opdat ze krijgen wat ze verlangen. En de media (en ook zelfhulpboeken!) spelen daarop in: als je dit doet, dan word je gelukkig!

Het probleem is dat juist het idee dat er regels bestaan voor geluk ons beletten echt gelukkig te worden, zegt Manson. Als alles een onderhandeling, een afweging van consequenties is, maken we onszelf slaaf van wat andere mensen vinden. Wil je echt op je eigen benen staan, dan zul je bereid moeten zijn af en toe alleen te staan, zegt hij.

Hoe word je een volwassen volwassene?

Potdorie Manson, daar heb je me betrapt hoor. Nu zie ik mezelf niet als een manipulatief iemand die er alleen maar op uit is ergens een slaatje uit te slaan. Als ik iemand help of aardig ben, dan is dat oprecht. En toch, hoe vaak heb ik niet gehad dat ik me later stiekem toch teleurgesteld en benadeeld voelde als die persoon niet dezelfde aandacht voor mij had?

Dus hoe kom ik nu verder, hoe word ik nu echt volwassen? Gelukkig heeft Manson daar een paar, ehm, regeltjes voor:

1. Faal. De enige manier om van waardensysteem te veranderen (dus van pijn/genot-ervaringen, naar abstracte regels, naar algemene principes) is om te ervaren dat het waardensysteem dat je hebt niet werkt en toegeven dat het niet werkt. Zoals een kind leert dat genot soms ook problemen kan opleveren, zo moet de volwassene in wording leren dat sommige dingen het gewoonweg waard zijn om te doen en niet omdat ze wat opleveren.
2. Wees je bewust van de consequenties. Voor je toekomstige zelf en voor anderen. Vooruit denken, jezelf verantwoordelijk maken voor je eigen gedrag is de volgende stap naar volwassenheid.
3. Wees bereid er helemaal voor te gaan. Sta voor je principes, ook als de gevolgen minder leuk zijn. Of zoals Manson zegt: de volwassen volwassene weet dat het beter is te lijden om de juiste redenen dan genot te voelen om de verkeerde redenen.

Volwassen volwassenheid is te kunnen kiezen: welke pijn de moeite waard is, welk genot de moeite waard is. En dat, is voor iedereen een beetje anders…

 

BAM! Dat is nogal wat, of niet dan? Zoals met alles, is het allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. En dan heb ik de woorden van Manson ook nog eens flink ingedikt. Wil je meer lezen? Kijk dan op zijn site, markmanson.net, hij schrijft echt briljante stukken (wel in het Engels en soms wat grof, maar niettemin, briljant!).

Ik ga ondertussen proberen open en eerlijk naar mezelf en mijn daden te kijken: weg met de regeltjes en doen wat voor mij de moeite waard voelt. Geen oordeel, geen schaamte. Wat jullie?

 

———-

[Dit artikel bevat affiliate (commerciële) links. Dat betekent dat als je op één van deze links klikt en een aankoop doet in de webshop (bol.com), ik een kleine commissie krijg. Je betaalt niets extra’s voor je product maar je steunt mij wel als blogger. Alvast bedankt!]