Een paar jaar was het een vaste gewoonte van me met Oud & Nieuw en mijn verjaardag: de balans opmaken. Terwijl iedereen druk in de weer was met oliebollen, champagne en vuurwerk zat ik met mijn dagboek op de bank en inventariseerde grondig hoe ik ervoor stond in het leven: liefde, werk, plezier, gezondheid,voornemens van het afgelopen jaar – noem maar op.
Ik ben altijd al dol geweest op lijstjes maken en dit leek mee een gezonde, nuttige bezigheid. De balans opmaken zou me aansporen die dingen aan te pakken die beter konden. Aan de andere kant zag ik het ook als een oefening in dankbaarheid; door bewust stil te staan bij die dingen in mijn leven waar ik blij mee ben zou ik mijzelf en mijn leven meer gaan waarderen. Inmiddels ben ik erachter dat het niet zo werkt helaas, bij mij althans niet.
Terug bij af
Ik ben acuut gestopt met ‘balansen’ toen het uitging met mijn laatste vriend. De dag vóór Oud & Nieuw gingen we uit elkaar en die bewuste jaarwisseling was ik volledig van de kaart, laat staan dat ik in staat was om mijn lijstje op te stellen. Daarna voelde het niet langer als een positieve bezigheid. Door de breuk was ik naar mijn gevoel in één klap alles kwijt en moest ik weer bij nul beginnen. Geen leuk overzichtje om in je dagboek op te schrijven:
- geen vriend,
- geen huis, – ik woonde van de ene op de andere dag weer bij mijn ouders
- geen geld (dat is, niet genoeg om volledig onafhankelijk in mijn eigen levensonderhoud te voorzien)
- toekomstdromen: in rook opgegaan
- zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde: aan diggelen
Een tijdlijn vol witte jurken
Wat me het meeste onderuit haalde, was het gevoel dat ik mijn kans had verkeken. Ik was destijds 33, een leeftijd waarop je alles wel zo’n beetje voor elkaar zou moeten hebben, vond ik, maar ik had ‘niets’. Om mij heen regende het baby’s, mijn tijdlijn stroomde vol witte jurken en de een na de andere oud-studiegenoot promoveerde en schreef een boek. Maar ik? Ik zat vast in een baan waarvoor ik me stiekem een beetje schaamde, ik sliep in een eenpersoonsbed op mijn oude (roze) kinderkamer, de enkele goede vriendinnen die ik had (en die ik nu zo ontzettend hard nodig had) woonden allemaal ( heel erg) ver weg. Ik was alleen, (‘blijkbaar’) niet de moeite waard en over de datum. Ik had tijd, energie en liefde verspilt en nu had ik de boot gemist en bleef met lege handen achter.
“Onzin!”, zei mijn moeder. “Bijzaken”, bezwoer mijn tante. “Het kan nog!”, riep de schoonmaakster op kantoor. En natuurlijk is het zo. Wie zegt dat je op je dertigste al huisje-boompje-beestje moet hebben. Wie zegt dat je dat überhaupt moet hebben om gelukkig te zijn. En als dat voor jou wel het ultieme geluk betekent, wie zegt dat je dat niet alsnog of opnieuw kunt vinden op je veertigste, of vijftigste, of tachtigste. Wie zegt dat?
Nou, iedereen. Zo voel ik dat vaak. Je ziet het overal om je heen, in de reclame, films en tv-series, boeken, tijdschriften, social media: pubers ontdekken wie ze zijn, twintigers studeren en veroveren de wereld, dertigers settelen met een goede baan, een eigen huis en een jongetje en een meisje op de achterbank. Wat daarna komt is werken, opvoeden, zorgen maken en afvallen tot we met pensioen gaan. Je dertigste dus, dat is de tijd dat je voor elkaar bokst waar je het de rest van je leven mee moet doen. Dat is het beeld, dat is wat ‘iedereen’ vindt.
Trust your timeline
Moet je je daar wat van aantrekken? Nee, zegt Samantha Matt, oprichtster van ForeverTwentySomethings. Het is helemaal niet erg als je nog niet op dat punt bent belandt waar je dacht dat je zou zijn, schrijft ze. Ten eerste, is die toekomstplanning lariekoek en ten tweede, niemand kan het wat schelen wat jij doet, ze zijn teveel met zichzelf bezig om op jou te letten.
Met andere woorden, ‘iedereen’ heeft van diezelfde angst last. ‘Iedereen’ gaat gebukt onder die druk om de deadline te halen. En in plaats van te beseffen dat de krant nog lang niet naar de drukker hoeft, geven we onszelf op onze kop dat we het perfecte plaatje nog niet af hebben. We dromen weg bij films en boeken en oooo wat willen wij dat ook graag! Ja natuurlijk wil je dat graag, maar jezelf in een kramp dromen gaat niet helpen. Verdrietig en gefrustreerd het leven proberen af te dwingen werkt ook niet. Als er iets is wat ik, ironisch genoeg, van mijn ex heb geleerd dan is het dit: er komt altijd weer iets op je pad. Je moet het alleen wel willen zien en aannemen … en een beetje geduld opbrengen ;). Of zoals Matt het zegt: Trust you timeline.
Bovendien, willen we dat perfecte plaatje eigenlijk wel?
Wat wil JIJ nu eigenlijk?
Ik heb een geweldige yoga-lerares die ik zo af en toe, tussen de Neerwaartse hond en de Krijger 2-houdingen door, om raad vraag. Laatst had ik per toeval een privéles en opeens hoorde ik mezelf tegen haar klagen over al die maatschappelijke verwachtingen waar ik het spaans benauwd van krijg:
ik heb geen indrukwekkende baan, geen man en kinderen, maak geen verre reizen, zit op vrijdagavond het liefst met een kopje thee op mijn eigen bank, ben nergens echt goed in en ik heb geeeeen idee wat mijn passie is!
Zo liet ze me een poosje doorrazen tot ik op het punt kwam dat ik bijna m’n mat zou oprollen om huilend een bak geraniums en een fles advocaat te gaan kopen. Laat maar zitten dat leven! “Waarom wil je dat allemaal?”, vroeg ze me toen. Een hele goede vraag…
In de dagen na die yogales, zonk die vraag diep naar mijn binnenste en ik besefte: al die dingen wil ik helemaal niet! Ik wil gelukkig worden ja en ik wil erkend en gewaardeerd worden, maar hoort daar voor mij bovenstaand ‘perfecte’ plaatje bij? Nee! Ik heb, om maar wat te noemen, nooit de wens gevoeld om kinderen te krijgen (begrijp me goed, vind kinderen leuk hoor, maar aan mijn lijf geen polonaise), misschien krijg ik daar later spijt van maar is dat een reden om nu een kind op de wereld te zetten? Ik vind van niet. En op zich zou ik wel willen reizen, maar ik vind het vreselijk om van huis te zijn. In het vliegtuig kots ik de heleboel onder en ik begrijp echt niet wat er zo leuk aan is met alleen twee onderbroeken in een rugzakje de jungle in te stappen. Ja, mijn baan stelt niet zoveel voor en ik zou heel graag meer willen verdienen, maar tegelijk zit ik ook niet te wachten op prestatiedruk en meer stress. Met mijn collega’s heb ik het ontzettend leuk en dat blijkt voor mij belangrijker dan het werk zelf. En omdat mijn ‘makkelijke’ baantje niet zoveel van mijn vergt heb ik in principe tijd over om dingen te doen die ik echt inspirerend en boeiend vind (moet het alleen nog wel doen, ahum).
Wat mijn ‘perfecte’ plaatje dan wel is, weet ik nog niet helemaal precies. Wat ik wel weet is dat deze blog er in ieder geval onderdeel van uitmaakt en dat ik de rest vanzelf, ook via deze blog, ga ontdekken.
Uit de kramp leven
“Iedereen gaat op zijn eigen manier met zijn of haar leef-tijd om”, zegt mijn yoga-docente. Dat wil zeggen, je hebt niet alleen een eigen pad door het leven te bewandelen maar dat doe je ook in je eigen tempo. Dat vond ik toch zo’n eye-opener! Je hoort immers altijd van die uitspraken als ‘Pluk de dag’ en ‘Leef alsof dit je laatste dag is”. Van dat soort gezegdes schiet ik altijd in een kramp: shit shit shit, ik MOET genieten en alles eruit halen wat erin zit en wel NU, maar HOE DAN?! Dat werkt dus niet. Mijn docente zegt juist: je hebt nog alle tijd! Alle tijd om uit te zoeken wie je bent en wat je wilt. Daarmee bedoelt ze niet, plof neer op de bank en wacht tot het geluk vanzelf komt aanwaaien, maar het hoeft ook niet vandaag allemaal al in kannen en kruiken te wezen. Je kunt het leven niet forceren en je doet jezelf meer kwaad dan goed als je zoveel druk op jezelf legt.
Probeer, ervaar, voel! Heb mededogen met jezelf en volg je eigen weg. Namasté.
Mooie woorden van je yogalerares. Soms is het ook een kwestie van het plaatje in je hoofd aanpassen. Als je het ene doel bereikt heb, ga je op zoek naar iets anders of wil je alweer iets anders. Zo gaat het bij mij in ieder geval meestal wel. Ik denk dat ik me op zich niet te veel aantrek van anderen. Om me heen begint het trouwen en kinderen krijgen, maar aangezien ik die wensen niet heb, voel ik die druk gelukkig niet. Ieder zijn eigen pad 🙂 Veel succes met je blog!
Dankjewel! Knap dat jij dat kan, je er niks van aantrekken. Zover ben ik nog niet, maar ik hoop daar wel te komen. Ik voel de druk nog wel van niet voldoen aan wat ik denk dat iedereen van me verwacht. Ik heb ook niet de wens om kinderen te krijgen, maar juist daardoor voel ik me tekortschieten, alsof dat niet helemaal normaal is ofzo. Als ik maar genoeg yoga-lesjes neem, leer ik het ooit wel loslaten denk ik 🙂
Oooh, zo herkenbaar. Ik was nooit echt bezig met de balans opmaken, maar ik had wel een bepaald plaatje in mijn hoofd waar ik voor mijn dertigste aan móest voldoen. En als dat plaatje ineens net voor die datum in diggelen valt, wat dan? En dan heb je ook nog mensen om je heen die grapjes maken over kinderen krijgen. Hou oppp. Maar je hebt helemaal gelijk dat je je eigen weg moet volgen en niet die van iemand anders. Blij dat jij jezelf ook die weg op wil sturen! Ik doe ook mijn best 🙂
Jaaaa die grapjes, die ben ik zo zat! En het stomme is, ik laat me er nog van de wijs door brengen ook. Dan vergeet ik dat ik dat plaatje helemaal niet wil en zit ik te balen dat ik iets niet heb want ik niet eens wil hebben! Idioot toch. Het helpt om me dus af en toe weer even nadrukkelijk te bedenken wat ik wil. Niet dat ik dat al helemaal zeker weet hoor, maar twijfel is soms al genoeg om de druk eraf te halen. Goed dat jij ook die weg wilt gaan, ook al is het moeilijk. Succes!
Jij kunt niets of hebt niets?…nou je laat mij met je verhalen anders glimlachen en even nadenken!!…dus je kunt heel veel !!
blijf zoals je bent …een mooie meid met gevoel en liefde de rest komt zoals het komt.
Dankjewel Maureen, wat lief! Je maakt een goed punt. Vaak denk ik dat alleen de grote spectaculaire dingen tellen, maar iemand plezier geven en tot denken aan zetten is niet zeker niet minder waardevol. Dankjewel voor je lieve woorden!
Heel herkenbaar dit. En heel mooi gezegd van je yoga lerares, kan ik zelf ook nog iets aan hebben. 43 jaar en nog steeds single. Maar hoewel ik de meeste tijd wel positief ben, is het niet altijd even makkelijk. En dan de vragen om je heen, dat mensen niet snappen dat ik nog single ben. Waarom dat is etc. Tja dat weet ik ook niet, ik zeg dan altijd mijn prins zit niet op een wit paard, maar op een witte schildpad. 😉
Haha hele goeie, die ga ik onthouden! Maar ja, het overgrote deel van de tijd vind ik het helemaal prima dat ik single ben. Vind het eigenlijk wel lekker zo. Maar soms is het toch moeilijk, vaak door reacties van anderen inderdaad. En waarom gaan mensen er altijd van uit dat het aan jou ligt dat je nog single bent? Dat hoeft toch helemaal niet zo te zijn. Soms gaan de dingen gewoon zo. Blijf vooral lekker positief. En natuurlijk mag je er ook af en toe flink van balen maar vergeet dus niet: wat komt dat komt en alles op zijn tijd 😉
Bij mij was ‘loslaten’ het devies! Gemakkelijker gezegd dan gedaan! Dat moest ik eerst leren en dat was nog niet zo gemakkelijk. Ik zocht eigenlijk onbewust overal om mijn plaatje in mijn hoofd compleet te krijgen. En was dus heel erg druk met zoeken, daar verdeed ik eigenlijk mijn tijd mee. Ik moest gewoon leren te genieten. Ik begon momenten te herkennen die ik vast moest grijpen, waar ik van ‘moest’ profiteren, niet voorbij moest laten gaan. En dat waren andere momenten dan die ik in eerste instantie voor ogen had en die ik krampachtig nastreefde. Er was dus nog veel meer om van te ‘profiteren’. Ik werd een kei in het herkennen, en ook om er wat mee te doen. Het mislukte ook vaak, maar gek genoeg kreeg ik kans op kans, want er deden zich zoveel dingen voor die ik niet voor mogelijk had gehouden. Geen grote dingen vaak, maar wel hele leuke en waar ik wat mee kon. En zo rolde ik in een ander leven met andere verwachtingen. Ik kan het niet echt zo zeggen zoals ik het bedoel, maar dat komt nog wel. Lieve schat, dikke kus voor je prachtblog en nog een hele mooie verjaardag!!!! Vandaag is een nieuw begin!!
Dankjewel Pauline, wat mooi dat je deze ervaring deelt. Loslaten; als er iets is wat ik niet kan en niet begrijp dan is het dat wel. Daar moet ik dus nog een heleboel over leren want ik weet wel dat het belangrijk is en je leven er een stuk makkelijker van wordt! Wat fijn dat je toch telkens weer een nieuwe kans kreeg. Ik denk dat dat voor de meesten van ons wel zo is. We zien de kansen alleen niet altijd of willen ze niet aanpakken. Dat heb vaak althans. Ik vind dat je heel mooi verwoord hebt hoe jij dit alles ervaart hoor!
Wat mooi gezegd. Knap dat je dat zo verwoorden kan
Dankjewel!
Lieve Bunny.
Mijn leven viel 2 jaar geleden helemaal in duigen. In deze 2 jaar heb ik mezelf opgegeven en zag ik geen toekomst meer. Ik wist niet meer wie ik was. Met enige hulp ben ik op zoek gegaan naar mezelf en naar wat ik nou eigenlijk belangrijk vind in het leven. Om dat te kunnen moest ik eerst loslaten. Ruimte maken. En beseffen dat ik niet perfect ben en vooral dat ik dat ook niet hoef te zijn. Lang verhaal kort, ik hou weer van mezelf en ik vind mezelf weer de moeite waard. En dat is misschien wel het belangrijkste, want ik moet de rest van mijn leven iig met mezelf leven, toch.
Ik heb jou leren kennen als een heel mooi mens, met vele kwaliteiten. Je schrijven is er slechts 1 van. Emotioneel en spiritueel groeien kan alleen als je open en eerlijk naar jezelf kijkt. En dat vergt moed. Jij bent moedig. Gefeliciteerd, niet alleen met je verjaardag, maar ook met dit nieuwe succes. Dikke kus.
Lieve Maria,
Dankjewel dat je heftige periode uit je leven wilde delen, groot respect! Als er iemand is die zich uit een oneerlijk diep dal weer weet op te werken dan ben jij het wel. Bewonderingswaardig! Ik ben heel blij te horen dat het je lukt de nare periode los te laten en dat je weer van jezelf bent gaan houden. Je bent zo’n mooi mens! Niet perfect nee ;), maar dat hoeft inderdaad ook helemaal niet. Gelukkig niet, wat een saaie boel zou dat zijn zeg. Dankjewel voor je lieve, mooie woorden, doet me veel. X! Bunny
Mooi en herkenbaar verhaal. Loslaten bleek bij mij ook de oplossing. En nee, dat betekent niet dat er niet van die momenten zijn, maar dan ben ik me daarvan bewust en bedenk; dit wil ik niet. Ik kies ervoor om gelukkig te zijn. Loslaten is voor mij: beseffen dat mijn enige doel gelukkig zijn is. Voel ik me niet gelukkig dan kies ik gedachtes of ervaringen waar ik wel gelukkig van wordt. Thoughts become things. Choose the right ones <3
Heel waar wat je zegt: voor gelukkig zijn kun je kiezen! Knap dat je dat kunt, loslaten van wat je niet wil en kiezen voor de gedachten en ervaringen die je gelukkig maken. Ik vind dat nog erg moeilijk, maar het inzicht is al een stap in de goede richting lijkt me 🙂
Wat een ontzettend mooie en krachtige blog! Je ehbt ook echt helemaal gelijk: er zijn geen perfecte plaatjes of uitgestippelde handleidingen om in het leven te volgen. Het belangrijkste is dat jij jouw leven leeft. Zelf heb ik ook heel lang zo’n druk gevoeld dat er NU toch wel van alles moest gebeuren. Mijn lijstjes met levensplannen waren ooit om op mijn 25e moeder te zijn met een goede parttime baan en getrouwd met de liefste man ter wereld. Maar uiteraard loopt niet alles zoals je het hebt gepland. De leuke baan heb ik, maar de man (of zelfs een scharrel ;)) heb ik niet en een kind dus evenmin. Heel lang heb ik me er druk over gemaakt dat dingen anders liepen dan ik voor ogen had, maar inmiddels heb ik het idee dat veel dingen gebeuren met een reden. Ik heb juist veel geleerd van de dingen die anders zijn gelopen en waar ik soms hard om heb moeten huilen. Zonder al die dingen had ik op mijn 30e vast heel ergens anders gestaan en een stuk minder levenservaring gehad dan ik nu heb 🙂
Dankjewel Romy, wat een mooi en lief compliment! Ik herken je helemaal in je verhaal, het had mijn eigen ervaring kunnen zijn. Wat je zegt is ook waar voor mij, ik heb er veel van geleerd dat de dingen anders zijn gelopen en dat was vaak helemaal niet leuk maar het heeft me wel gemaakt hoe ik ben en daar ben ik zeker trots op. Mijn levenservaring is een tikje anders dan dat van mijn leeftijdsgenoten om mij heen, maar zeker niet minder waard. Het zelfde geldt voor jou lijkt mij, dat blijkt wel uit je blog Vaker vrolijk!