Nummer A36, balie 5 verschijnt op het scherm: “Goedemorgen, ik kom mijn rijbewijs aanvragen!” “Prima, heeft u uw oude rijbewijs bij u?” “Eeeeh nee, dit wordt mijn eerste…” De dame achter de balie kijkt me even verbaasd aan, maar herstelt zich dan snel en zegt vrolijk: “Oh eh, gefeliciteerd!! Net geslaagd?”
Op een vrijdagmiddag, nog geen twee weken voor mijn 35ste verjaardag, slaagde ik voor mijn rij-examen. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven, nooit gedacht dat mij dat zou lukken! Ik was er tot op zeer kortgeleden volledig van overtuigd dat leren autorijden een brug te ver zou zijn voor mij. Fietsen door de binnenstad is al overweldigend, laat staan dat ik dan een bak metaal zonder schade en bloedvergieten door het verkeer zou kunnen loodsen, veel te eng! Ik had me er voor mijn achttiende geloof ik al bij neergelegd dat ik afhankelijk zou zijn van anderen en het openbaar vervoer, nog goed voor het milieu ook….
Maar stukje bij beetje begon me die afhankelijkheid steeds meer dwars te zitten. Ik bedoel maar, hoeveel seinstoringen en blaadjes op de rails kan een mens verdragen! Dus op een dag heb ik een proefles genomen en meteen ook maar mijn handtekening gezet onder een lespakket. Was ik er klaar voor? Verre van. Viel het mee? Was het maar waar! Ik overdrijf niet als ik zeg dat rijlessen volgen een van de moeilijkste dingen, zo niet hét moeilijkste was, wat ik ooit heb gedaan. Maar ook een van de beste dingen voor mijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde. Leren autorijden bleek zoveel meer dan een technische vaardigheid leren! Ik heb ontzettend veel geleerd van mijn rij-instructrice. Wijze lessen die ook buiten de auto toepasbaar zijn en ik wil ze graag met jullie delen.
What doesn’t kill you makes you stronger
Ik was er misschien niet helemaal klaar voor maar de tijd was rijp en omstandigheden gaven mij dat extra zetje. Zo had ik een financiële meevaller waardoor mijn meest gebruikte smoes – ‘ik kan rijles niet betalen’ – niet meer opging. Belangrijker nog was de grote verandering die in mijn leven had plaatsgevonden waardoor de behoefte om mijn leven op orde te krijgen en aan mijn zelfstandigheid te werken werd aangewakkerd.
Gretchen Rubin noemt dit, in haar boek Better Than Before over gewoonten en gedragsverandering, de tactiek van de Clean Slate, oftewel de schone lei. Een verhuizing, nieuwe baan, genezing van een ernstige ziekte; het zijn momenten van reset die voelen als een tweede kans. Mijn clean slate kwam voort uit een relatiebreuk. Terwijl ik in een diep dal van verdriet zat, voelde ik sterk de drang om te klimmen: aan mezelf werken en de delen van mijn leven waarover ik niet tevreden was, aanpakken. Dat deed ik op verschillende manieren, waarvan één dus rijles nemen was.
Ik denk dat ik onbewust mezelf (en mijn omgeving, wellicht zelfs mijn ex) iets bewijzen wilde. Niet de beste insteek maar gaandeweg veranderde dat en deed ik het puur voor mijn eigen groei. Leren autorijden staat al jaren op nummer 1 op mijn nog-te-overwinnen-angsten-lijstje en staat voor mij symbool voor zelfstandigheid, onafhankelijkheid en vrijheid. Juist nu, nu ik mij een complete nul voelde, vond ik de moed om mijn grootste angst onder ogen te zien.
Faalangst en autorijden
Autorijangst is een specifieke vorm van faalangst. Om een auto te kunnen besturen moet je ruim twintig vaardigheden onder de knie hebben. Deze vaardigheden moet je jezelf zo eigen maken dat je ze automatisch kunt uitvoeren. En hierin ligt meteen de moeilijkheid met faalangst. Als je bang bent om fouten te maken, ben je voortdurend aan het nadenken over hoe je iets doet en of je het wel goed doet. Je zit in je hoofd. En in tegenstelling tot een populaire gedachte, mensen kunnen niet multi-tasken; zodra je gaat denken, schakelt je lichaam de automatismen uit.
Vergelijk het met typen op een toetsenbord of smartphone: je vingers weten letterlijk blindelings de juiste toetsen te vinden, maar als ik je nu vraag om (zonder te spieken!) te zeggen waar de letter ‘c’ zit op het toetsenbord, weet jij het? Het klinkt tegenstrijdig maar autorijden is slechts voor 10 procent denken, het overgrote deel is (automatisch!) handelen en dus moest ik leren mijn hoofd stil te krijgen.
Kunnen is willen leren en blijven oefenen
Faalangst zit meestal diep. Ik weet dondersgoed dat het helemaal niet erg is om fouten te maken, iedereen maakt fouten en dat moet ook, daar leren we van. Maar toch, ik haat het om fouten te maken. Ik wil niet leren, ik wil kunnen. Leren met vallen en opstaan voelt vernederend. Want als je het mij vraagt, val ik altijd tien keer harder en vaker dan anderen. ‘Anderen zijn beter, sneller, handiger, slimmer en ik ben dom’. Kortom, het heeft alles te maken met mijn zelfbeeld en mijn tolerantieniveau voor ongemak: allebei laag. Ik wil superresultaten zonder veel moeite, dat is pas talent en dat is wat telt in de wereld. Het kindwonder dat met 6 jaar al Mozart kan spelen, de leerling die een klas overslaat en zonder moeite tienen haalt op alle vakken, de atleet die schijnbaar zonder moeite telkens weer goud haalt… Daar applaudisseren we voor, niet voor al die gemiddelde mensen die na lang oefenenen oefenenen oefenen niet meer dan gemiddeld presteren.
Ok, beetje last van grootheidswaanzin? Natuurlijk wil ik hiermee niet zeggen dat ik hoopte de volgende Max Verstappen te worden. Wat ik wil zeggen is dat ik ergens het geloof heb opgedaan dat iets er pas toe doet als je fenomenaal presteert en daarvoor is talent nodig, wat in mijn hoofd betekent; iets kunnen zonder moeite en zonder het eerst te leren. Met de lat op een dergelijke astronomische hoogte, vind je het gek dat ik er jarenlang van overtuigd was dat ik het toch niet zou kunnen? Laat dus maar. Gedoemd om te mislukken dus waarom zou ik mezelf die lijdensweg aan doen.
Het klinkt belachelijk terwijl ik dit schrijf. Ben ik echt zo streng voor mezelf?! Ondertussen weet ik dat er niets van klopt: ook kindwonderen, kampioenen en sterren hebben uren trainen en oefenen achter de rug. Alleen krijgen wij daar meestal niets van te zien en daarom lijkt het alsof ze met een goddelijke gave zomaar uit de lucht zijn komen vallen. Ik heb zo het vermoeden dat ik niet de enige ben die met dit onjuiste idee over talent rondloopt, met alle gevolgen voor ons zelfbeeld van dien. Iets met minderwaardigheidscomplexen waar de mensheid vol van zit.
Doodsbang voor fouten maken
En als ik eerlijk ben. Ik heb duidelijk geen ‘talent’ voor rijden. Ik heb het echt moeten leren door te oefenen en nog eens te oefenen en het was een lijdensweg. Ook voor mijn instructrice vrees ik. Naast dat ik het mezelf maar moeilijk kon toestaan om fouten te maken, vond ik het rijden zelf ook nog eens doodeng. Fouten maken is niet leuk, maar in het geval van autorijden kunnen de consequenties heftig zijn, dodelijk. Toen ik in mijn allereerste les na een paar rondjes over de parkeerplaats al de weg op moest draaien, verklaarde ik mijn instructrice dan ook voor gek. ‘Dat is vet gevaarlijk man! Als ik nu een fout maak, bots ik misschien wel tegen iets of zelfs iemand aan!’
Mindfulness on the road
Naast het uitschakelen van mijn denken moest ik dus ook mijn schrikreacties onder controle zien te krijgen. Als een malle op de rem stampen of aan het stuur trekken omdat er iets in je ooghoek opdoemt… dat is niet handig. Schrikreacties zijn echter niet uit te schakelen. Je kunt ze alleen leren vóór te zijn. Ik moest eerst leren vertrouwen op mijn rij-instructrice, dat zij wel zou ingrijpen als het nodig was. En vervolgens op mijn eigen, inmiddels opgedane rijvaardigheid en automatisme in het bedienen van de auto. (Daarom heeft de instructeur dus ook een setje pedalen aan de bijrijderskant van de auto om je de tijd te gunnen die automatismen zonder brokken aan te leren). Ook moest ik leren de tijd te nemen en te crëeren om het verkeer te interpreteren om zo mogelijk gevaar te kunnen voorzien. Dus in plaats van alles snel snel snel doen om maar uit die enge situatie te kunnen ontsnappen moest ik leren juist kalm en rustig te blijven zodat ik de tijd zou hebben de situatie goed in te schatten. Mindfulness on the road dus.
Vrouw achter het stuur, bloed aan de muur?
Ik had niet alleen last van persoonlijke faalangst maar ook van ‘faalschaamte’ als vrouw. Al die grappen over vrouwen die niet kunnen rijden en parkeren, die wilde ik niet bevestigen. Dat was voor mij belangrijk omdat ook hier mijn zelfbeeld, of eigenlijk het beeld van hoe ik graag zou willen zijn, in het geding was. Ik heb mezelf nooit beschouwd als ‘meisjemeisje’, dat wil zeggen een meisje dat dol is op poppen, paarden, kleding en make-up. Ik was liever een stoere tomboy. Ja dit is gigantische stereotypering, ik heb het hier dan ook over de onbewuste beelden die ik als kind heb opgedaan over man-vrouwverschillen, en die komen niet overeen met hoe ik er nu als volwassen vrouw bewust over denk. Maar goed, als klein meisje dus, had ik al door dat de wereld gemaakt was voor mannen, althans het kwam op mij over alsof mannen het allemaal veel makkelijker hadden. En dus leek het me veel beter om zo jongensachtig mogelijk te zijn en keek ik neer op meisjesmeisjes.
Inmiddels weet ik natuurlijk wel dat al dat gender-gedoe over mannen en vrouwen en autorijden lariekoek is, maar ook hier; overtuigingen die je opdoet tijdens je jeugd kunnen diep zitten en zijn moeilijk uit te wissen. Voor mij was het dan ook heel belangrijk om een vrouwelijke instructeur te hebben. Gewoon opdat ik me meer op m’n gemak zou voelen en niet de hele tijd tegen de neiging hoefde te vechten te bewijzen dat ik geen ‘typische vrouw achter het stuur ben’.
Rij-instructeur of mentor?
Leren autorijden, zeker met faalangst, is zoveel meer dan het leren bedienen van een voertuig en de verkeersregels uit je kop weten. Er komt ook een heleboel mensenkennis en zelfinzicht bij kijken. Voor mij werden de rijlessen zelfs bijna therapie De allerbelangrijkste keuze die je moet maken, en dit is echt cruciaal voor succes, is een rij-instructeur die jou hierin gaat begeleiden. Maak je je niet zo druk over leren autorijden en kan je juist niet wachten om achter het stuur te kruipen? Dan maakt het niet zoveel uit. Dan kijk je gewoon welke rijschool de beste prijs en het beste slagingspercentage heeft. Sta je erin zoals ik dan is er een andere aanpak nodig. Ik heb niet eens gekeken naar tarieven en slagingspercentage, ik lette vooral op hoe de instructeur zich presenteerde en hoe diegene denkt over leren autorijden.
Het is altijd goed om rijscholen met elkaar te vergelijken, misschien zelfs meerdere proeflessen te nemen om een instructeur te vinden die bij je past. Bij mij was dat niet nodig. Ik wist dat ik mijn mentor had gevonden toen ik een wit autootje voorbij zag komen met roze velgen (dat vond het anti-meisjemeisje in mij iets minder, maar goed) en de naam Only 4 Ladies.
Kiezen voor Geertje van Autorijschool van Geertje Grabijn was een gouden greep. Toen ik na het spotten van haar autootje haar website bezocht en de volgende tekst las, wist ik helemaal zeker dat zij de instructrice was die ik nodig had:
Autorijschool Geertje Grabijn onderscheidt zich van de reguliere rijscholen doordat ze uitsluitend aan vrouwen les wil geven. […] De meeste vrouwen leren anders autorijden dan mannen. Traditioneel wordt de reguliere rijles-methodiek meestal nog steeds vanuit mannelijk perspectief gegeven. Hierbij voelen veel vrouwen zich niet op hun gemak en dit belemmert hen om ontspannen te leren autorijden.
De reden dat onze rijschool specifiek op vrouwen is gericht is, omdat vrouwen een ander soort aandacht en steun nodig hebben dan mannen. Ze hebben behoefte aan meer uitleg, terwijl mannen meteen een opdracht uitvoeren. Het is in ieder geval verstandig om voor de rijopleiding voor vrouwen te kiezen als de leerling bij voorbaat al tegen de lessen opziet. Maar de meeste vrouwen die daar aanvankelijk niet tegen opzien kunnen uiteindelijk even goed primaire rijangst gaan ontwikkelen en zijn met deze speciale opleiding dus beter af.
De rijschool van Geertje richt zich dus juist op vrouwen zoals ik (overigens is onlangs ook de eerste man bij haar geslaagd voor zijn rij-examen!). Het was zo’n verademing te weten dat ik niet de enige ben met rij-angst en dat er dus mensen zijn die dat begrijpen en je willen helpen! Van Geertje leerde ik eindelijk autorijden én daarbij een heleboel wijze lessen die ik niet alleen tijdens het autorijden kan gebruiken.
De wijze lessen van mijn rij-instructrice
7 tips voor het (leren) autorijden ondanks faalangst
- Koop een sterke anti-transpirant deo. Nee, even serieus: één van de belangrijkste dingen die ik van Geertje leerde was te stoppen met vechten tegen mijn angst en schaamte. Het is niet erg dat je het spannend of eng vindt, laat dat zijn. Negatieve gedachten en gevoelens proberen te onderdrukken kost alleen maar energie en werkt uiteindelijk averechts, ze worden alleen maar sterker. Zeg in plaats daarvan tegen jezelf: ok, ik vind het eng of spannend, dat geeft niks en is ook helemaal niet raar (want dat is het namelijk echt niet!). Op den duur zul je zien dat juist door de weerstand op te geven, de spanning minder wordt omdat je er geen energie meer aan geeft.
- Gebruik de angst. Bang zijn is van nature een hele nuttige emotionele toestand. Het maakt je super alert en dat is in het verkeer hartstikke goed natuurlijk. Schaam je dus niet langer voor je spanning maar zie het als een goede eigenschap die van pas komt. Ook dat heeft juist als gevolg dat de spanning uiteindelijk minder wordt en je naarmate je meer gewend raakt aan het rijden, ontspannender achter het stuur zit.
- Zorg ook voor ontspanning. Een (beetje) spanning achter het stuur is dus goed, maar blijf er niet in hangen. Van Geertje moest ik altijd direct na de les een dutje gaan doen. Je komt dan niet alleen tot rust, het zorgt er ook voor dat wat je hebt geleerd beter blijft hangen. Tijdens het slapen houden de hersenen namelijk grote schoonmaak: nutteloze informatie wordt gewist en nieuwe belangrijke gegevens worden verwerkt en opgeslagen, klaar voor volgend gebruik. Ook zorgde ik ervoor dat ik vóór mijn rijlessen iets leuks deed wat mij afleidde. Meestal keek ik een paar afleveringen van mijn favoriete series op Netflix of ging winkelen/koffiedrinken met mijn moeder. Gewoon heel druk zijn op kantoor werkt ook. Het kon allemaal niet voorkomen dat ik een knoop in mijn maag voelde en ik veel vaker naar de wc moest dan normaal, maar het zorgde er wel voor dat de spanning zich niet tot het ondraaglijke kon opbouwen.
- Neem een time-out tijdens het rijden. Ook deze tip bleek voor mij cruciaal! Voel je tijdens het rijden de spanning toch opbouwen, neem dan een time-out. Zet de auto even aan de kant en kom tot rust. Mijn grootste probleem tijdens de rijlessen was dat ik fouten ging stapelen: had ik eenmaal een fout gemaakt (hoe klein ook), dan bleef ik daar zooooo mee bezig (omdat ik het stom vond van mezelf, ik me schaamde, of niet precies begreep wat er misging) dat ik vervolgens nog meer fouten ging maken. Tot ik zo aan het stuntelen was dat ik volledig van de kaart raakte. De eerste paar (honderd) keer greep Geertje dan in en begeleidde me naar een rustige plek om te kalmeren. Dan bespraken we wat er precies gebeurd was, wat de beste aanpak zou zijn geweest (het leermoment!) en vaak praatten we dan nog even over iets totaal anders, met een kopje thee erbij tot ik weer verder kon. Op den duur leerde ik bij mezelf herkennen wanneer ik teveel in mijn hoofd zat en een time-out nodig had. Deze vaardigheid leerde ze me niet alleen om de rijlessen door te komen, maar voor mijn gehele rij-carrière: gaat het even niet? Zet de auto aan de kant, analyseer, kalmeer en dan kun je veilig weer door.
- Overweeg een faalangst-examen. Time-outs kunnen nemen was de reden dat ik voor een faalangst-examen heb gekozen. De eisen voor een faalangst-examen zijn precies hetzelfde als voor een gewoon examen, je bent na het slagen dus niet minder bevoegd of wat dan ook. De belangrijkste verschillen zijn alleen dat er een speciaal getrainde examinator naast je zit en dat je tijdens je examen zo’n time-out mag aanvragen. Vanaf het moment dat je de time-out aanvraagt totdat je weer verder gaat, word je niet beoordeeld. Slagen dankzij time-outs maakt je geen minder goede chauffeur. Het is juist een teken dat je zelfinzicht hebt, weet wanneer je moet ingrijpen en dit kan doen op een veilige manier!
- Bepaal met je instructeur hoe jij het beste nieuwe dingen aanleert. Een van de dingen die mij direct een goed gevoel gaven bij Geertje was ons gesprek in mijn eerste les. Ze zei niet, kijk dit is het gas en dit is de rem, zullen we dan maar? Nee, ze nam eerst de tijd om mij te leren kennen. Ze vroeg waarom ik nog nooit rijles had gehad en waarom ik dat nu wel wilde gaan doen, waar ik bang voor was, wat ik verwachtte en wat ik van haar nodig had. Super! Ook liet ze me een test maken om te ontdekken wat mijn leerstijl is. Sommige mensen leren namelijk het makkelijkst door een voorbeeld te zien en het dan na te doen, anderen willen eerst de hele gebruikershandleiding doorlezen en weer anderen hebben het liefst dat ze net zo lang zelf mogen prutsen totdat ze het doorhebben. Ik bleek, niet verrassend, een denker te zijn. Ik moet eerst over iets kunnen nadenken en het verstandelijk begrijpen voor mijn lijf aan de uitvoering kan beginnen. Geertje legde mij dus in detail uit hoe een auto werkt en waarom je dus bijvoorbeeld de koppeling in moet trappen voor je kunt schakelen. Niet dat ik het toen in één keer snapte en goed deed maar ik begreep wel waar ik mee bezig was in plaats van domweg voor mij onlogische handelingen uit te voeren.
- Last but nog least: denk niet voor anderen! Veel mensen vinden de bijzondere verrichtingen – (par)keren, stopopdracht, hellingproef – de vervelendste onderdelen van het examen. Zo ook ik. Mijn probleem was dat ik bij dergelijke opdrachten vooral bezig was met uitdenken wat nu precies de bedoeling was: wat wilde ze van me zien, wil Geertje dat ik daar een halve draai maak of vindt ze het beter als ik juist hier achteruit steek? Hmmmmm. Gevolg: ik stond minutenlang besluiteloos stil midden op de weg of voerde juist de meest wilde stunts uit om er maar vanaf te zijn. Beide tactieken zijn niet slim in het verkeer. Newsflash: je kunt nooit weten wat anderen denken en dat is ook helemaal niet nodig. Het gaat erom dat jij een oplossing kiest die jij het beste en veiligste vindt. De bijzondere opdrachten zijn een middel om te laten zien dat jij dat inzicht in huis hebt. Fouten zul je altijd blijven maken, ook jaren na je rijbewijs nog. Ik had tijdens mijn rij-examen zelfs een ingreep! Niet erg, zolang je fouten (van jezelf én van anderen) maar veilig oplost.
Voor wie zijn rijbewijs wil halen maar dat net als ik reuze eng vindt, ik hoop dat je wat hebt aan deze tips.
Voor wie zijn rijbewijs al heeft; hoe heb jij je rijlessen ervaren?
Voor beiden: vele veilige kilometers gewenst!
Gefeliciteerd! Ik heb mijn rijbewijs gehaald op mijn 20ste, maar kan nu (8 jaar later) nog steeds meepraten over de ellende. Het duurde daarna ook nog jaren voordat ik me een beetje zeker voelde op de weg. Ik kan je dan ook zeker aanraden om regelmatig te rijden. Mijn rij-instructeur zei het destijds al en het werkt echt.
Dankjewel! Ja dat zei mijn instructrice ook, dat ik nu zeker elke week minstens anderhalf uur moet rijden. Om het niet te verleren én ervaring op te doen. Weer een hobbel waar ik overheen moet, want voortaan moet ik het alleen doen. Maar nu ik A heb gezegd, moet ik ook B zeggen. Jammer dat het bij jou nog zo lang duurde voordat je je een beetje zeker voelde. Het laat maar weer zien dat voor een heleboel mensen autorijden lang niet zo makkelijk en vanzelfsprekend is als het soms lijkt!
Ik heb met steeds roder wordende oortjes jouw blog gelezen over jou ervaring met Geertje en hoe ze jou na vele hindernissen veilig! heeft leren autorijden… Buiten het feit om dat het een persoonlijke ervaring is, moet ik een diepe buiging maken voor de manier waarop je je relaas hebt verwoord en hebt neergezet in je blog. Er schuilt een aspirant verhalenschrijfster in jou. Compliment en dank voor de mooie woorden over de Autorijschool.
Dankjewel voor deze complimenten. Ik krijg er op mijn beurt ook blozende wangen van haha!
Geweldig Laetitia, wat kun jij fantastisch schrijven!!! Ik heb genoten van iedere letter die je schreef! Nog nooit heeft iemand zo goed verwoord wat er allemaal komt kijken bij een rijles. Je bent een kanjer! Geniet van je verjaardag en van alle kilometers die je zult rijden!
Dankjewel Geertje, voor dit mooie compliment. En ga ik zeker doen, met dank aan jou!
Hoi Laetitia,
Hoe herkenbaar jouw verhaal over autorijden. Ik heb m gehaald toen ik 33 was en ook dat ging niet echt vanzelf. Ben nog 3 keer gezakt. Pure stress. De eerste keer dat ik af ging rijden kwam ik de parkeerplaats niet af, reed bijna een mevrouw die van rechts kwam aan (en dat in de eerste 5 minuten) en bleek ik daarna mijn gordel niet om te hebben (ik was me niet eens bewust van het storende piepje), om daarna bij de eerste rotonde 2 keer af te slaan en daarna loeiend op te trekken. Nogmaals, pure stress. Ik vind het superknap van je dat je het gedaan hebt. Petje af!
Irene
Och, dit zou precies een anekdote van mij geweest kunnen zijn!! Heel herkenbaar. Stress doet zulke nare dingen met mensen. Dingen die je normaal gesproken prima voor elkaar krijgt, draaien van de zenuwen opeens volledig in de soep. Je staat erbij en kijkt ernaar en denkt, hoe heb dat ik vredesnaam nu zo gekregen! Knap dat je hebt volgehouden. Ik hoop voor je dat het rijden onderhand minder stressvol is geworden. Dankjewel voor het delen van deze ervaring 🙂
Pfffff precies dat….ik ben nu 44 en de eerste rijles moet ik nog krijgen…nu is mijn excuus dat ik liever het geld steek in het rijbewijs van mijn zoon die 14 oktober gaat starten….wie weet stap ik zelf in als ik 45 ben.
Vind ik op zich best een goed excuus hoor! Je bent natuurlijk niet verplicht om je rijbewijs te halen hè. Ik heb uiteindelijk de stap gezet omdat ik het ook echt wilde kunnen, niet langer afhankelijk wilde zijn van anderen en het voor mij symbool stond voor volwassenheid en zelfstandigheid waar ik behoefte aan had. Dus vraag je af waarom jij wel of niet zou willen autorijden en doe het alleen voor jezelf! En wie weet, krijg je er wel een andere kijk op als je zoon straks bezig is met lessen. Mijn belangrijkste advies voor als je toch besluit rijles te nemen is om een instructeur te zoeken die weet om te gaan met faalangst en zich niet druk maakt om zijn slagingspercentages. Geertje Grabijn is niet de enige rijschool die zich op onze doelgroep richt hoor. Volgens mij heeft zelfs de ANWB een faalangst-cursus. Succes, met wat je ook besluit!
Hoi! Wauw! Kom net van mijn rijles af en was aan het googelen voor medestanders met faalangst. Het is echt net alsof ik over mezelf lees! Wat fijn dat het dus goed kan komen!!! Ik ben nu een jaar aan het lessen en nog steeds blijf ik hangen in de auto nog niet automatisch besturen. Ik heb zo’n faalangst! Ik moet het goed doen en dan kettingreactie: dominoeffect. Fout -> nadenken over de handelingen —> fout. Precies hoe je het omschrijft. Ben soms zo bang dat mijn rij-instructeur opeens zegt: nou we kappen er maar mee. Man man man wat zou ik blij zijn als ik dat roze pasje eindelijk in handen heb…
Heel herkenbaar! Ik heb mijn rijbewijs na iets meer dan een jaar lessen gehaald. Ik vond het op dat moment leuk maar toen ik zelf de weg op mocht toen dorst ik niet meer. Ik deed het alleen 1x in de zoveel tijd naar een bekende locatie en waar ik wist hoe ik kon parkeren. Inmiddels zijn we nu 5 jaar verder en ben ik sinds een kleine maand pas over die angsten heen. En waardoor? Ik kreeg van mijn werk een auto tot mijn beschikking dus nu moest ik wel. En weetje? Dat had ik veel eerder moeten doen; ik durf nu gewoon in de auto te stappen zonder dat ik weet waar ik terecht kom en ik vind het nog leuk ook!
Wat goed van je Fleur! Fantastisch dat je nu zo in de auto stapt en gewoon gaat! Ik hoop dat ik ooit zover kom dat ik plezier ga krijgen in het rijden. En hoe vaak is het niet zo, dat we achteraf denken ‘Had ik dat maar eerder gedaan’. Maar soms moet je ergens aan toe zijn of is een omstandigheid nodig waardoor je wel moet om de kracht in jezelf te vinden de strijd met je angsten aan te gaan. Ikzelf merk tenminste wel dat als ik echt geen uitweg meer heb, het makkelijker wordt om de moeilijke weg te kiezen dan als er nog allerlei uitvluchten zijn. Ik ben uiteindelijk met rijlessen begonnen omdat al mijn smoezen wegvielen en daardoor een beetje ‘gedwongen’ werd. Voelde eerst als gedwongen worden, maar eigenlijl werd het er een stuk simpeler van!
Ik was niet echt bang om te leren rijden, maar ik kon er wel echt niets van, haha. Ik heb echt vaak gedacht dat ik diegene zou zijn die echt zevenendertig keer haar rijbewijs opnieuw zou moeten gaan afleggen, de ene poging al hopelozer dan de andere. Maar goed, uiteindelijk was ik er wel gewoon van de eerste keer door! Ik heb nog altijd wel een probleem met parkeren en oriëntatie (beide nogal essentieel, hehe), maar goed, ik geraak er meestal wel (met een omweg naar een plein waar ik kan inparkeren ;-))
Nu parkeren en oriëntatie, daar zijn altijd wel oplossinkjes voor niet? Ik heb mijn rijbewijs nu een aantal maanden en ik moet eerlijk bekennen dat ik nog niet echt ergens gekomen ben, afgezien van ritjes naar de supermarkt met mijn vader naast me haha. Super knap dat je examen in 1x hebt gehaald! Het is waarschijnlijk wat mijn instructrice ook zegt, nu begint het echte auto leren rijden pas. En als je maar veilig op je bestemming komt dan maakt het niet zoveel uit dat de rest nog niet zo vlotjes gaat toch?
Dankjewel voor je mooie verhaal! Heel herkenbaar!Ik ben 33 en heb zojuist ook een faalangst examen afgenomen en geslaagd ???? Voor mijn examen kwam ik op jouw blog terecht en het was echt even fijn omdat te lezen. Thanks!
Het is inderdaad heel spannend als je faalangst hebt, of voor mensen met een handicap om te starten met rijles. Wel heel goed dat je het toch hebt gedaan en je angst hebt overwonnen! Je bent inderdaad een stuk onafhankelijker met een rijbewijs.