Ontboezemingen

Ontboezemingen van een laatbloeier: van dromen naar doen

Het is mei. Zo af en toe brengt een lome bries de takken van de bomen om mij heen in beroering. Dan ruizen de bladeren alsof ze zich morrend omdraaien in hun slaap, nu nog even niet. De merels hebben geen geduld voor een middagdutje en zijn druk met elkaar in gesprek. Hun borrelend gekwetter wordt zo nu en dan onderbroken door het opdringende gekef van een kraai. De buurman is eindelijk klaar met stofzuigen, zijn zoontje van 2 heeft z’n auto’s opgeruimd. In de verte het geraas van de ringweg en wellicht het TT-circuit, maar verder zou je niet zeggen dat ik midden in de binnenstad woon. Hier op mijn balkonnetje achter het huis heerst een paradijselijke rust en ben ik veilig omringd door mijn stille vrienden de treurwilg, rode beuk en esdoorn. Mijn twee katten, mijn zwarte 12-ponder Morris en mijn schildpaddiva’tje Jude, liggen lekker te dromen op hun stoel. De zon schijnt. Alles is OK.

Ontboezemingen van een laatbloeier: van dromen naar doen

Plankenkoorts

En toch zit ik hier met een onrustig gevoel achter mijn laptop, terwijl ik me om de drie seconden moet bedwingen niet op te staan en iets anders te gaan doen. Ik ben zenuwachtig en gefrustreerd. Wat is er loos?

Ik probeer mijn eerste blogartikel te schrijven.

Ja, dat is alles. Niks om nerveus over te zijn. Ik word niet gedwongen, er hangt niets vanaf, ik doe dit voor mijn lol immers. Omdat ik het graag wil, omdat ik er zo lang van droom om een eigen blog te hebben.

7x is scheepsrecht, toch?

En daarin zit ‘m precies de crux. Ik ‘droom’ er al zo lang over dat het bijna een onmogelijke opgave lijkt te worden om het ook echt te doen. Wel geprobeerd hoor, dit is dan ook niet echt mijn ‘aller’eerste blogartikel. In de afgelopen zeven jaar ben ik evenzovele blogs begonnen*. Telkens met een iets andere insteek maar altijd vanuit de behoefte om mijn hersenspinsels te delen en te schrijven om gelezen te worden. Deze blogs zijn allemaal een stille dood gestorven. Voor mijn stukjes ook daadwerkelijk gelezen kon worden, had ik alweer opgegeven. Van sommige blogs heb ik na een paar maanden halfslachtig klooien de stekker eruit getrokken, anderen heb ik niet eens openbaar gelanceerd en zijn altijd in de conceptfase blijven hangen. En elke keer kwam dat door hetzelfde probleem: onzekerheid, onrust en lafheid, lusteloosheid, geen motivatie of inspiratie.

Schrijvers-ADHD

Van schrijven zelf kwam uiteindelijk niks. Niet omdat ik geen tijd had, maar omdat ik de rust niet in m’n lijf kon vinden om ook daadwerkelijk achter mijn laptop te kruipen, laat staan te blijven. Ideeën zat, maar zijn ze ook goed genoeg? Mijn hoofd is een warboel waar ik geen wijs uit kan worden. In een poging er wat lijn in te kunnen brengen, schrijf ik alles op. De notitie-app op mijn telefoon staat vol losse ideeën, titels, opzetjes en zinnen. Maar zijn ze goed genoeg om te publiceren? Beginnetjes te over, maar dan…? Hoe bouw ik daarop verder tot een samenhangend verhaal dat mensen ook echt willen lezen? Zitten mensen überhaupt wel op mij te wachten en kan ik mij wel meten met al die duizenden blogs die al bestaan?! (Spieken bij de buren om te ontdekken ‘hoe doen zij dat’ werkt dus averechts bij mij, al die mooie goed geschreven blogs! Zoooo intimiderend). Dan vliegt het me aan en ga ik gauw wat anders doen. ‘Gaat me toch niet lukken…. nu niet in ieder geval’.

Van dromen naar doen!

Dat vluchtgedrag maakte me alleen maar meer aan het twijfelen over mijn geschiktheid als blogger. Als ik het echt wil, als dit mijn passie en mijn ‘ding’ is, zou het dan niet veel makkelijker moeten zijn? Zou ik het niet heerlijk moeten vinden om te schrijven in plaats van een worsteling waarvan het zweet me uitbreekt?!

Ik heb altijd veel geschreven. Als kind al in mijn dagboek en op stapels aan memo-blaadjes; fragmenten, losse gedachten, lijstjes. Maar zelfs in mijn dagboek schrijven kon vaak dagen-weken-maandenlang niet omdat de warboel aan gedachten in mijn hoofd te overweldigend was. Ik wist gewoonweg niet waar te beginnen, hoe die bende geordend op papier te krijgen, zonder iets te vergeten. En dus begon ik er maar niet aan. Tegelijk blééf die behoefte aan vastleggen, neerpennen en daarmee vastpinnen van gedachten, gevoelens en gebeurtenissen.

Ik vind schrijven vreselijk. Ik vind schrijven heerlijk. Ik moet schrijven. Hoe dan ook.

Ik kan schrijven, goed schrijven. Dat durf ik, eindelijk, oprecht van mezelf te zeggen. Niet goed genoeg (uiteraard), maar toch, ik heb inmiddels zodanig veel complimentjes gehad dat ik nu wel geloof dat mijn schrijfsels voor de niet al te veeleisende lezer prettig zijn om te lezen. Maar de teksten vloeien niet als vanzelf uit mijn vingers. Het is puzzelen en prutsen. IJsberen over de gang om het goede woord, de juiste zin, de beste structuur te vinden. Ik kan het niet laten.

Conclusie: ik vind schrijven VRESELIJK maar ik vind schrijven ook HEERLIJK! ‘Wat nu als ik eens voor één keertje van het positieve uitging? Gewoon eens zien hoe dat bevalt..?’ En zo, ondanks zeven mislukkingen, blééf ook het idee van een blog hangen.

Het feit dat het maar blijft hangen zegt me dat ik het toch nog eens moet proberen, serieus proberen. Ik ga die onrust in mijn buik anders niet kwijtraken. Misschien kom ik tot de ontdekking dat bloggen niets voor mij is, dat ik me er een veel romantischer beeld van heb voorgesteld dan het in werkelijkheid is, maar dat zal ik niet weten zo lang ik blijf dromen in plaats van doen. Dus dat is wat je hier ziet, en hopelijk nog heel lang gaat zien, de uitvoering van mijn besluit mijn droom echt te gaan doen!

Waarom nu (echt) (wel)?

Wat is er deze keer anders? Niet veel. Behalve dan dat ik ouder ben. Beter gezegd, ik ben (bijna) 35 jaar oud. Voor mij is er iets speciaals aan deze leeftijd. Het voelt als een onherroepelijke deadline. Nu, of nooit en voor altijd spijt!

Ook ben ik mijzelf beter gaan leren kennen en begrijpen. Zo blijk ik bijvoorbeeld een alles-of-niets-persoon. Het moet in een keer goed of anders niet. De oudere wijzere ‘ik’ ziet echter in dat veel in het leven zo niet werkt. Je legt bovendien een druk op jezelf die zo verlammend werkt, dat het dus bijna altijd niets wordt. Dat je er niet eens aan begint! Nu ben ik zover dat ik begrijp: IETS is beter dan NIETS. Wachten tot je iets perfect in de vingers hebt, leidt tot niets. Andersom, ‘gewoon’ ‘ergens’ beginnen, hoe klungelig en imperfect ook, dat is de enige manier.

Ennnn, SPRING!

Dus nu, vandaag, op dit moment, spring ik zomaar in het diepe. Niet alleen met deze blog, maar eigenlijk een beetje met mijn hele leven. Want een blog beginnen is niet het enige waarvoor ik al tig keer een aanloop heb genomen maar niet heb doorgezet. Daar heb ik spijt van. Ik heb veel kansen gemist en mooie ervaringen misgelopen. Deels was dat niet anders, ik was er kennelijk nog niet aan toe. Daar is niets meer aan te doen, ik zal dat stuk van mijn leven moeten gaan accepteren en waarderen (want zin- en nutteloos is het natuurlijk niet geweest, mijn hoofd weet dat wel!). Maar ik wil niet nog meer spijt, nog meer gemiste kansen en nog meer had-ik-maar-momenten vergaren.

Ontboezemingen van een laatbloeier op zoek naar liefde, lef en levenslust

Deze laatbloeier start met frisse moed haar midlife-crisis zoektocht! naar (nieuw) liefdesgeluk, meer lef en avontuur en een gezonde dosis levenslust, passie en energie. Deze blog wordt dus zowel doel als middel, mijn platform waarop ik vertel van mijn ervaringen, ontdekkingen, worstelingen en inzichten. Kortom, mijn ontboezemingen als laatbloeier.

Ik moet nog ontzettend veel over bloggen leren, overweldigend veel, dus het zal er lang nog niet altijd slick and shiny uitzien allemaal. Daar schaam ik me niet voor. Ik wil juist dat jullie dat zien. Zien ook, dat dat OK is. Slick and shiny is niet echt. Vallen, opstaan, zweethanden, trillende benen, butsen en schrammen oplopen en verder ploeteren, dat is echt!  Ik hoop dat velen van jullie zich in mijn ‘openbaringen’ zullen herkennen, er moed of hoop uit kunnen putten, of jullie eigen ervaringen en wijze lessen willen delen!

Laetitia, alias Miss Deadline

 

PS Willen jullie meer weten over het thema en de missie van Miss Deadline? Lees dan vooral hier verder!

*side-note: Mijn allereerste blog heette (toen al) ‘@Lae’s Titz: ontboezemingen van een laatbloeier’. Een ingewikkelde maar zeer kunstige – al zeg ik het zelf – woordspeling op mijn naam: Laetitia. Mijn naam korte ik vaak af naar Laetitz (met een z, want interessanter) en later werd dat dankzij de wondere wereld van de internet-fanclub-fora ‘Titz’, mijn geuzennaam. At Laetitia’s … > ontboezemingen… Vat je ‘m? 😀

4 thoughts on “Ontboezemingen van een laatbloeier: van dromen naar doen

  1. Heel herkenbaar maar het is echt een kwestie van doorzetten. Zeker als je het als hobby neemt dan is die druk er ook niet en doe je het lekker voor jezelf. Onbelangrijk of er nog tig zijn, jij bent jij en schrijft vast niet exact hetzelfde als al die anderen. Heb het ook wel gehad hoor, die onzekerheid en er zijn die het veel beter doen dan ik etc. etc. Maar ik doe het op mijn manier en dat maakt het uniek. En ook heeft mijn blog een verandering ondergaan. Zat eerst op de informatieve wijze te schrijven en dat voelde maar niet goed. Maar ja verwachten lezers dat niet. Maar het bleef knagen dus gaan doen wat ik leuk vind en guess what… Ik krijg nu heel veel complimenten. Het is dus er ook in groeien. Goodluck en geniet er vooral van.

    1. Dankjewel voor je bemoedigende woorden Corine! Ik vind het vooral leuk om te horen dat je lezers er positief op reageerden toen je juist ging schrijven op de manier die voor jou goed voelde. Ik ben zelf wel wat onzeker over mijn eigen schrijfstijl, want ik schrijf heel anders dan de bloggers die ik volg. Zelfs als ik zou willen, zou ik hun werkwijze niet na kunnen doen, zit niet in me. Dus des te fijner om te horen dat het voor jou goed uitpakte om het voldoen aan verwachtingen los te laten. Ik geloof er absoluut in dat het te merken is als je iets doet met volle overtuiging en met je hart. Dat straalt eraf en dat spreekt andere mensen aan. En wellicht moet ik mezelf ook meer toestaan erin te groeien inderdaad en ervan te genieten!

  2. Ik herken de start van mijn blog hier zo hard in, haha. Een vriendin van mij die mijn blogposts al las lang voor ze online kwamen te staan, pushte mij altijd wat. Hoe vaak ik haar wel niet gestuurd heb: oké, ik ga het online gooien, nee, toch niet, ik heb me bedacht! Maar goed, beide een juiste keuze gemaakt, denk ik dan maar ????

    1. Thanks! Het is natuurlijk ook nogal wat, je slingert wat van je zelf op het net en als het eenmaal ‘out there’ is, haal je het nooit meer terug. Goed te horen dat ik niet de enige ben geweest met die twijfels en ben blij dat je hebt doorgezet! Ik was niet zozeer bang mezelf bloot te geven maar wel bang voor onvoorziene reacties die me pijn zouden kunnen doen en vooral onzekerheid: zitten mensen wel op mijn geneuzel te wachten. Inmiddels heb ik geleerd: je hoeft echt geen Hollywood -celebrity te zijn om interessant te zijn voor andere mensen. Misschien is dat juist wel interessanter, om te lezen over mensen die niet veel anders zijn dan jezelf. Ik heb er in ieder geval meer aan om over ‘gewone’ mensen te lezen! Nog elke keer heb ik enorme plankenkoorts voor ik een nieuwe blog online gooi, maar de reacties elke keer zijn super tof en dat maakt me blij

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.