Ontboezemingen

Meer authenticiteit (online) aub! Maar wat is de grens tussen open en echt zijn en jouw privacy?

“Is het niet gevaarlijk? Kunnen mensen dan geen misbruik van je maken?”

Ik kan altijd rekenen op de steun van mijn ouders, zo ook met mijn plan om serieus te gaan bloggen. Dat dit leek te betekenen dat ik mijn hele hebben en houden op internet wilde plempen, dáár hadden ze dan nog wel even hun bedenkingen bij. En geef ze eens ongelijk! Ik voel me vergeleken met de tieners van nu al een digibeet-o-saurus dus ik kan me voorstellen dat het voor hen af en toe helemaal verwarrend en beangstigend kan zijn: één keer verkeerd klikken en je hebt heel Haren op de kop staan!

Gelukkig heb ik mijn ouders kunnen geruststellen. Ik weet waar ik mee bezig ben en Project-X-achtige toestanden, dat zijn uitzonderlijke incidenten die niet zomaar te pas en te onpas gebeuren. Maar laten we wel wezen: de wonderlijke wereld van het web betreden is niet zonder risico. Het is een wereld die soms bedrieglijk kan zijn omdat alles virtueel, digitaal en online gebeurt. Vliegensvlug, welhaast onnavolgbaar en ontastbaar.

Missie: meer authenticiteit

Toch pleit ik in mijn missieverklaring voor meer authenticiteit online. Voor openheid, echtheid en je kwetsbaar durven opstellen. Maak je jezelf daarmee niet weerloos tegen mensen met nare bedoelingen? En waarom zou je jezelf eigenlijk blootgeven? Je persoonlijke leven is immers privé, daar heeft niemand iets mee te maken! Toch?

Ik heb over deze vragen goed nagedacht voor ik Miss Deadline lanceerde. Iets wat iedereen die social media gebruikt, en bloggers in het bijzonder, zou moeten doen vind ik. Ik ga hier mijn antwoorden geven op deze vragen. Niet iedereen zal het met mij eens zijn. Dat is helemaal goed, want laat ik voorop stellen: iedereen bepaalt helemaal zelf of en zo ja wat (en hoe) hij of zij dingen van zichzelf met anderen deelt. Zowel in het echte leven als online. Waarvan ik jullie vooral wil overtuigen is dat er een verschil bestaat tussen oppervlakkigheid in delen en echtheid in delen en dat de eerste vorm schadelijker kan zijn dan de laatste.

Maar eerst, waarom is open zijn over wie je bent en wat je denkt of voelt überhaupt zo belangrijk?

De noodzaak van kwetsbaarheid

Zoals misschien al wel is opgevallen ben ik op dit moment de boeken van Brené Brown aan het lezen en begin ik al aardig fan van haar te worden. Ik lees nu Daring Greatly, oftwel De kracht van kwetsbaarheid, en daarin legt Brown haarfijn uit waarom authenticiteit zo belangrijk is.

Volgens Brown draait het allereerst allemaal om verbinding tussen mensen, dat is waar het in ons leven om gaat. We kunnen simpelweg niet zonder intermenselijke relaties en contacten functioneren. Onze grootste angst is dan ook het verlies van die verbinding: om afgewezen of buitengesloten te worden. Die angst uit zich in schaamte, in het gevoel nooit goed (slank, mooi, slim, succesvol … vul maar in) genoeg te zijn.

Angst voor afwijzing

Wat doen we dan? We houden dat deel van onszelf geheim, waarvan we bang zijn dat anderen het niet zullen accepteren. Onze onvolmaaktheid, onze beperkingen en belemmeringen, ons anders-zijn, onze onzekerheden en angsten, ons falen; we houden het liever verborgen en doen ons anders voor dan we zijn om er maar bij te horen en ‘goedgekeurd’ te worden.

Klein voorbeeldje:

Sinds een jaar ongeveer ben ik lid van het Jonge Alumni Netwerk van de Rijksuniversiteit Groningen. Eens in de zoveel tijd is er een avond met workshops of een presentatie over onderwerpen als onderhandelen, presenteren of je passie vinden. Hartstikke interessant en voor mij meteen een goede manier om aan mijn sociale onzekerheid en onhandigheid te werken tijdens de afsluitende borrel. Iedereen is jong(er dan ik) en onervaren, iedereen vind het wel een beetje spannend dus dat maakt het allemaal wat makkelijker om (met een wijntje in de hand) met vreemden in gesprek te zijn…

…zolang ze maar niet vragen naar wat ik ‘doe’.

Want ja, dan sta je daar met een theologe die bijna klaar is met haar promotie-onderzoek, een advocate in spé die aangenomen is bij een kantoor van naam en een communicatiespecialist met zijn veelbelovende start-up onderneming en dan moet jij zeggen: “Oh ik? Ik schrijf nieuwsberichten voor een website en ik heb een Wajong-uitkering….” Toch lastig. Niet dat ik nare reacties krijg hoor, maar iets in mijzelf voelt zich dan toch minder, kleiner dan die anderen.

Maskers, pantsers en Photoshop

Niet zo gek toch, dat we dingen waardoor we ons ongemakkelijk voelen, liever voor ons houden of juist een beetje mooier maken dan ze werkelijk zijn? En wat is daar mis mee als dat ervoor zorgt dat je er dan toch bijhoort en geaccepteerd wordt?

Nou, een heleboel zegt Brown. Het verdoezelen van onvolmaaktheden, dat valse plaatje (letterlijk dan wel figuurlijk gephotoshopt), voelt eerst veilig maar het belemmert op den duur echt contact. Dat masker, dat pantser komt tussen jou en mij in te staan. Om echt connectie met iemand te kunnen maken, moet je je echte zelf durven te laten zien, zegt Brown.

Perfectie is nooit echt

Dat is zo makkelijk nog niet. Brené Brown heeft dan ook niet voor niets inmiddels al 5 boeken over kwetsbaarheid, schaamte en authenticiteit geschreven. Niet iets wat je dus even in een blogartikeltje kunt samenvatten. Daarom houd ik het hier bij wat voor mij het belangrijkste punt is dat Brown maakt: je anders voordoen dan dat je bent omdat je denkt dat dat is wat mensen willen zien, werkt averechts. Hoe meer je je echte ik verbergt, des te meer vat krijgt de schaamte, het voedt zich met jouw angst en onzekerheid. Door de angst uit te spreken, je schaamte bloot te leggen – hoe tegennatuurlijk dat ook voelt – haal je juist de kracht uit die angsten en onzekerheden. Daarom voelt het zo goed om te delen met anderen: dat lucht op! Je zet een spotlight op die nare ‘gremlins‘ en dat felle licht doet ze verschroeien en verschrompelen. Of, zoals Dumbledore tegen Harry Potter zegt:

 “Noem hem Voldemort, Harry. Noem dingen altijd bij hun naam. De angst voor een naam vergroot je angst voor het ding op zich.” ~ Harry Potter and the Philosopher’s Stone 

#nofilter

Goed, kwetsbaarheid is dus cruciaal voor betekenisvolle ervaringen in ons leven. Het maakt niet alleen jezelf sterker. Ook de band met je naasten wordt steviger wanneer je allebei bereid bent je ware gezicht te laten zien en je kwetsbaar op te stellen. Maar moet dat dan ook online? Je hoeft toch zeker niet met het hele internet een intieme band op te bouwen.

Opgeleukt in het kwadraat

Nee, zeker niet! Dat moet je ook helemaal niet willen! Ik wil hier dus ook absoluut niet voorstellen om voortaan alles wat in je opkomt zomaar zonder nadenken – zonder filter – op internet knallen. Waar ik wel een groot probleem mee heb, is dat we het onszelf en anderen zo ontzettend moeilijk hebben gemaakt. De online wereld, vooral de social media, heeft ons schaamtegevoel buitenproportioneel aangewakkerd. Met al die digitale snufjes en foefjes kunnen we de boel niet alleen maar een beetje opleuken, nee als we willen kunnen we iedereen doen geloven dat ons leven eerlijk waar magisch, superfantastisch. spectaculair groots en meeslepend is. Alleen maar leuk, alleen maar mooi, alleen maar goed.

En ‘s avonds hangen we dan lusteloos op de bank in onze uitgelubberde joggingbroek met een zak chips. Scrollen op onze telefoon door al die magisch, superfantastische, spectaculair groots en meeslepende berichtjes en foto’s en denken:

“Shit, ik ben echt zo’n loser!”

Laat staan dat we dan durven zeggen dat we vanmiddag niet kunnen afspreken omdat we therapie hebben. Laat staan dat we om een dag vrij durven vragen omdat we psychisch niet lekker in ons vel zitten en even bij moeten komen. Laat staan dat we durven bekennen dat we een fout hebben gemaakt of iets zijn vergeten. Om maar wat te noemen.

Online: kwetsbaarheid en privacy

Nu, de spectaculaire zonnige vakantiekiekje af en toe afwisselen met foto van jezelf met mist in de glazen (dankuwel hersftstorm) gaat niet meteen alle schaamte en onzekerheid als sneeuw voor de zon doen verdwijnen. Maar het is een begin en ik denk dat we onszelf en elkaar er een groot plezier mee doen als we ons niet langer fantastischer voordoen dan we zijn. JUIST online.

Gedeelde smart is halve smart, gaat het gezegde. Ik denk dat we daaraan kunnen toevoegen:

Gedeelde kwetsbaarheid is dubbele moed

Het maakt sterker om die tere, gevoelige, pijnlijke dingen van jezelf te delen. Hoe vaker je het deelt, hoe minder moeilijk het wordt om erover te praten. Tegelijk help je er ook anderen mee. Dat is tenminste wat ik hoop te bereiken met mijn missie. Door te laten zien dat ik me er niet voor schaam dat ik naar de psychiater ga, faalangst en een obsessief-compulsieve angststoornis heb en van een Wajong-uitkering rondkom, hoop ik ook voor anderen dat gevoel van taboe te doorbreken.

Er is alleen één groot MAAR!

Gemenerds en nare schreeuwers (zijn zelf onzeker)

Facebook, Instagram, een blog: het zijn geen digitale alternatieven voor therapie. Ik heb in de korte tijd dat ik me meer in dit onderwerp verdiep prachtige voorbeelden voorbij zien komen van mensen die zich kwetsbaar durven opstellen online. Instagrammers en bloggers met een chronische ziekte of psychische aandoening die daarover vertellen. Facebook-groepen voor mensen met een beperking, Wajong-uitkering of burn-out. Wat opvalt is de dankbaarheid van zowel lezers als schrijvers voor deze mogelijkheid om over moeilijke dingen te praten. Door erover te praten groeit van beide kanten het begrip en weten we beter hoe we met elkaar rekening kunnen houden en elkaar kunnen helpen.

Maar dat wil niet zeggen dat er nooit nare, akelige en gemene opmerkingen voorbij komen. Vaak va mensen die zich onbewust aangesproken en in het nauw gedreven voelen door de kwetsbaarheid van de ander. Veilig achter een computerscherm is het zoveel makkelijker om te roepen en schelden wat je wil zonder dat je ooit hoeft te merken wat jouw opmerkingen voor invloed hebben op de ontvanger.

Tips voor het bepalen van je eigen grenzen

Daarom wil ik jullie ook de volgende adviezen meegeven die ik opgedaan heb door het lezen van Brené Browns Daring Greatly en daarnaast het Blogboek van Kelly Deriemaeker, een van de bekendste bloggers uit België:

  • doe wat goed voelt. Klinkt vanzelfsprekend, maar ik wil het gezegd hebben. Ondanks mijn pleidooi voor openheid wil ik niemand ertoe aanzetten iets te doen waar hij of zij zich ongemakkelijk bij voelt
  • post niets over onderwerpen waarover je niet bereid bent om in de verdediging te gaan of waarvan je vermoed dat kritiek je erg zal raken.
  • post geen persoonlijke ervaringen die je zelf nog niet hebt verwerkt
  • ga niet zielig doen, aan het delen van een persoonlijk verhaal moet liefst wel een meerwaarde hangen en niet alleen zijn om aandacht te trekken
  • respecteer de privacy van anderen. Vraag dus eerst toestemming als je iets wil delen dat (ook) een ander betreft. Ikzelf heb bijvoorbeeld voor de lancering van Miss Deadline eerst mijn artikelen aan mijn ouders laten lezen. Niet dat ik iets over hen persoonlijk vertel maar ik ben wel hun kind en ik wilde niet dat het voor hen pijnlijk zou zijn om verhalen over mij in alle openbaarheid te zien verschijnen zonder dat ze van de inhoud op de hoogte waren en ermee akkoord gingen.

Tot slot, wie meer wil weten van Brené Browns onderzoek naar kwetsbaarheid, moet dit filmpje van haar TED Talk echt even kijken (Nederlands ondertiteld):

 

Wat vinden jullie? Ben jij het met me eens dat we ons online kwetsbaarder mogen en kúnnen opstellen of niet?

 

 

8 thoughts on “Meer authenticiteit (online) aub! Maar wat is de grens tussen open en echt zijn en jouw privacy?

  1. Mooooi, Laetitia! Ik vind het een heel lastig onderwerp. Ben het namelijk zonder meer met je eens en vind het verschrikkelijk knap dat jij die echtheid kan laten zien. Ik denk dat er bij mij soms nog een beetje een gevoel van schaamte omheen hangt. Als één van mijn blogartikelen een beetje zeurderig of negatief is, denk ik direct: shit, moet ik dat wel doen? Straks vinden ze me een zeikerd. Ik voel me namelijk best bevoorrecht en heb geen échte problemen (ja, wat zijn echte problemen?) Maar het leven is natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Ik schaam me (meestal) niet voor mezelf, of wat ik doe, of wat ik heb bereikt, maar ik merk dat er nog altijd een soort van drempel is die me tegenhoudt om alles te laten zien. Maar dat heb ik in de offline wereld ook.

    Wat mij ook een klein beetje tegenhoudt om mijn 100 procent ware zelf te laten zien, is de privacy van mijn vriend. Hij houdt van zijn privacy en daar ben ik ook een onderdeel van. Voor zijn gevoel kan ik niet zomaar alles online zetten en daar heb ik natuurlijk rekening mee te houden. En dat snap ik ook, want andersom zou ik ook willen dat hij daarin rekening hield met mij.

    Duidelijk, ik moet die boeken van Brené nu echt eens gaan lezen. Ze staan al klaar, maar ben er nog niet aan toe gekomen.
    Johanne onlangs geplaatst…3x hoe uitstelgedrag je de nek kan omdraaienMy Profile

    1. Dankjewel!! Het is ook een lastig onderwerp. Ik heb er zelf van nature wat minder moeite mee dan andere mensen geloof ik maar ook ik ben wel bang om inderdaad zeurderig of negatief over te komen. Wil niet dat mensen denken dat ik niet zie hoe goed ik het eigenlijk heb! Maar dat wil niet zeggen dat er geen dingen zijn waarmee je kunt zitten of onzekerheden hebt natuurlijk. Ik denk dat het helpt, dat het makkelijker wordt om daar open over te zijn als meer mensen dat doen. Dus door hier een beetje het voortouw te nemen hoop ik die drempel ook voor anderen wat te kunnen verlagen.
      Wat je zegt over je vriend is heel belangrijk!! Je kunt zelf nog zo weinig hebben met privacy, je moet wel rekening houden met je naasten natuurlijk. Want wat je zegt, jullie hebben een leven samen en dus zit er altijd een beetje overlap in. Wat je over jezelf deelt gaat ook hem aan dan. Dus zeker goed dat je daar rekening mee houdt en dus af en toe besluit dingen níet te delen. Dat was ook de reden dat ik eerst een aantal blogartikelen aan mijn ouders heb laten lezen.
      En ja, Brené Brown moet je zeker op je leeslijst zetten. Heb nog niet al haar boeken gelezen maar Gifts of imperfection en Dating Greatly kan ik alvast van harte aanraden!

  2. Ik ben het helemaal met je eens Laetitia. Het filmpje ook. Top. Moet echt iets van haar gaan lezen! Ze heeft mijn leefregels vertaald. Na een, wederom, moeilijke periode in mijn leven was ik kapot, gebroken en had geen vechtlust meer over. Zwaar overspannen en moe gestreden. Begin van dit jaar vond ik het welletjes. Ben naar mijn huisarts gegaan en heb hulp gevraagd. En ik heb hele goede hulp gehad. Zo dankbaar voor. Accepteren dat je niet perfect bent en ook nooit zult worden, maar dat je er gewoon mag zijn en een waardevol mens bent, de bereidheid om eerlijk naar jezelf te kijken(moeilijk en pijnlijk)en de wil om te veranderen. Het heeft me zoveel opgeleverd. Je kwetbaar op durven stellen hoort bij openheid en echt jezelf zijn. En js, soms verlies je mensen door, en soms wordt je door kortzichtigheid gekwetst. Maar dat hoort ook bij het leven. Leren incasseren, relativeren, humor en zelfspot en eerlijk zijn, en dus kwetsbaar. Maar oh wat krijg je er veel voor terug. Ik ben zo blij en dankbaar dat ik deze weg ben ingeslagen. Het is ook nog wel een strijd, maar ik kan het alleen maar aanbevelen. Dank je wel, Laetitia, voor deze wederom prachtige blog.

    1. Dankjewel Maria voor je indrukwekkende verhaal. Zo dapper en goed van je dat je hulp hebt gevraagd. Ben blij dat het nu een stuk beter met je gaat en dat heb je toch vooral aan je zelf te danken! Je openstellen en je kwetsbaarheid tonen is daarbij een voorwaarde maar dat wil niet zeggen inderdaad, dat als je dat eenmaal doet dat dan alles meteen goed en geweldig gaat. Je kunt dan nog steeds gekwetst worden door mensen en op onbegrip stuiten. Maar wat je zegt, dat hoort erbij. Ik ben zo blij dat je bent gaan inzien dat je er mag zijn en dat je waardevol bent. Dat je mooi en goed en goud waard bent, juist omdát je niet perfect bent, maar een echt mens!! Dat mag gezien worden en als je dat dan ook laat zien, krijg je er veel voor terug. Want naast de soms nare reacties zullen de meeste mensen toch vooral positief en begripvol en zelfs dankbaar reageren, want ze herkennen de kwetsbaarheid in zichzelf. Dankjewel Maria, voor het delen van deze levenservaring en wijze inzichten en hele dikke kus X

  3. Wat een mooie post. Ik deel zelf ook erg veel op mijn blog en stel me ook bewust kwetsbaar/open op. Mijn blog ben ik begonnen om juist dat te doen, maar ik heb er wel goed over nagedacht en doe dat nog steeds bij alles wat ik plaats. Ook wanneer je je echte ik laat zien en dingen deelt die anderen misschien te privé vinden, ben je nog in staat om jezelf te beschermen. Jij gaat immers over wat er online gaat.
    De mooiste bloggers vind ik de bloggers die zo open durven te zijn!
    EmilyLotus onlangs geplaatst…Even babbelen: dromen, nieuw insta-account & naar de uroloogMy Profile

    1. Dankjewel Emily en ik ben het helemaal met je eens! Het echte ik, dat is wat mensen mooi en interessant maakt. Goed te weten dat ik niet de enige ben die er zo over denkt en op die manier wil bloggen 🙂

  4. Ik deel zelf heel veel, maar heb wel het voordeel dat ik anoniem ben, dus heb eigenlijk geen recht van spreken. Ik vind gewoon wel dat je als lezer merkt als iets oprecht is neergeschreven en als je echt je eigen mening verkondigt. Je hoeft die mening dan zelfs niet per se te delen, maar het maakt het wel leuker om te lezen, vind ik dan.
    Sam – singlereadytomingleblog onlangs geplaatst…Sam in 2017My Profile

    1. Daar maak je een mooi punt! Oprechtheid is misschien nog wel belangrijker dan volledige openheid. Ook al wil je niet alles delen, dan nog kun je wel oprecht zijn. Ben het met je eens dat je vrij snel merkt of iemand meent wat ie zegt. Maakt het inderdaad veel interessanter om te lezen dan dingen die mensen uitkramen omdat ze denken dat anderen dat willen horen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.