Jongens wat een maand weer! De laatste twee weken van juni waren enorm stressvol, maar dat wil niet zeggen dat er allemaal nare dingen gebeurden. Integendeel! Er waren een heleboel leuke en spannende dingen, maar ook daar kun je flink veel stress van hebben blijkbaar. Ik zal jullie niet langer in spanning houden wat er dan precies allemaal gebeurde deze maand en steek maar meteen van wal met mijn maandlijstje #6. Wat was het leukste, liefste en lekkerste van mijn maand juni 2018?

Maandlijstje #6: juni 2018

Lief

Vaderdag. Mijn ouders zijn efficiënte mensen. In mei is het niet alleen Moederdag, maar is mijn moeder ook jarig. In juni haalt mijn vader precies hetzelfde geintje uit. Geeft niet, maar voor mijn vader vind ik het nóg moeilijker iets origineels te bedenken om het mee te verrassen en bedanken dan voor mijn moeder, laat staat twee keer vlak achter elkaar. Maar sinds enkele jaren hebben mijn vader en ik een traditie die veel voor mij betekent: elk jaar gaan we samen naar het museum. Eén hele voor ons tweeën en samen iets doen wat we allebei leuk vinden.

De tentoonstelling die we nu willen zien, is pas in november dus ik bedacht eerst iets anders. Ik trakteerde de twee beste en liefste vaders die ik ken – mijn eigen vader en mijn broer – op een avondje bios. Uiteraard gingen we  – hoe kan het ook anders – naar de Star Wars spin-off Solo. De algemene ontvangst van de film was niet best, maar wij hebben genoten. Ik bedoel maar: Woody Harrelson én Chewbacca! Ik voel een nieuwe traditie aankomen 🙂

Vriendin. Wat mij echt raakt, is als mensen laten blijken wat ze voelen door zomaar, zonder aanleiding of agenda, iets liefs te doen. Begin deze maand stond voormalig collegaatje en nog steeds vriendin M. opeens bij mijn kantoor met een cadeautje. Zomaar. En wat voor een cadeautje! Een superleuke Harry Potter-mok. Het is geen geheim dat ik een Harry Potter-fanaat ben. Ik probeer me altijd in te houden want je kunt je arm kopen aan memorabilia, maar het doet me echt wat als mensen dan toch met zoiets aan komen zetten omdat ze weten hoe leuk ik het eigenlijk vind! Accio caffeïne 😉

Lekker

Tarwe-vrij. Juni was eigenlijk niet zo lekker. Begin deze maand bleek bij toeval dat ik waarschijnlijk overgevoelig (niet! allergisch) ben voor tarwe en gist. Dat zou mogelijk verklaren waarom ik zo vaak last heb van mijn buik, om het even netjes te houden. Ik kreeg het advies om in ieder geval twee weken helemaal geen tarwe te eten om te zien of ik verschil zou merken. Een ramp! Geen tarwe betekent: geen brood, geen pasta, geen wraps, geen crackers, geen pizza… kortom, zo’n beetje alles wat ik eet. Als galgenmaal at ik mijn favoriete menu van de fastfood-keten-die-niet-genoemd-mag-worden (zeg je het M-woord wel, dan móet je bestellen, dat zijn de regels). Mmmmmm:

Makkelijker gezegd dan gedaan trouwens, geen tarwe. Je wil niet weten waar dat spul allemaal in zit. Echt overal! Dat ik geen gepaneerde vegaschnitzels had moeten kopen snap ik nog, maar tomatencrèmesoep? Ik ben dus ook heel vaak de mist in gegaan omdat ik de ingrediëntenlijst niet goed had bestudeerd. Tot nu toe merk ik nog niet bijster veel verbetering en daar ben ik stiekem heel erg blij mee want ik mis mijn bammetjes!

Tuinfeestje. Niet dat ik nu de hele maand op wortels heb zitten knagen hoor. IJs kan gelukkig nog gewoon ;). Maar het toppunt was wel het etentje bij mijn nieuwe buurvrouw. We hadden afgesproken om samen met de buurman haar tuin aan te pakken, goede manier om kennis te maken. Een goede vriend van haar, een kok uit Spanje bleek later, zou voor de lunch zorgen…. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo chique geluncht! Het was goddelijk. Hij had een tortilla van asperges gemaakt en een paëlla zonder rijst met zalm, kokkels en reuzengarnalen… Echt, het was fantastisch. Dat zegt wat want ik lust helemaal geen vis! Helaas weet ik nog steeds niet hoe het paëlla-gerecht precies heette want na drie keer verstond ik ‘m nog niet en ik durfde niet nog eens te vragen.

Het was een onverwacht feestje en niet alleen om het eten. Ik ben nooit goed geweest in nieuwe mensen ontmoeten, laat staan nieuwe vrienden maken (en dat wordt alleen maar lastiger na als je ouder wordt, vind ik). Ik ging heen om te helpen met onkruid wieden, maar ik heb er veel meer aan overgehouden dan een paar blaren en spierpijn!

Lezen

Deze maand las ik, op aanraden, het boek Als de liefde voorbij is waarin auteur/filosoof Jan Drost vertelt hoe hij zijn liefdesverdriet heeft verwerkt en wat het hem leerde over de liefde en hemzelf. Werkelijk een prachtig boek, maar wel één waar je je koppie bij moet houden. Ik moet het denk ik nog wel een keer of twee lezen om het echt tot me door te laten dringen allemaal en om er echt iets over te kunnen zeggen. Ondertussen inspireerde zijn verhaal me al wel tot een blogpost over attributen, voorwerpen die veel betekenis en waarde hebben in je leven.

 

Leuk

Dutch TT. Tot nu toe heb ik altijd vermeden te vertellen waar ik precies woon. Ergens toch een tikje behoefte aan privacy kennelijk. Ik kon het nu echter niet laten op Instagram het een en ander te plaatsen over de TT. Daar woon ik dus: de stad van het heilige asfalt. Assen is 51 weken van het jaar zo dood als een pier, maar in de laatste week van juni gaan alle remmen los. Letterlijk. ‘Op de baan’ (Assers voor ‘ het circuit’) en in de stad: vier dagen takkeherrie, teringzooi, motorgeronk, smeulend rubber, feestende mensen en hilarische taferelen en – helaas sinds enkele jaren – ook betonblokken en stalen blokkades.

In woon in de binnenstad dus ik zit er vier dagen lang midden in. Pal voor de deur staat een reuzenrad en ‘s nachts is mijn slaapkamer net een disco door alle neon-verlichting en muziek. Ik vind het fantastisch, wordt er elk jaar weer nostalgisch van, maar het is ook slopend.

Ik heb de hele week vanuit huis gewerkt. Dat leek me een slim plan. Zo kon ik de boel een beetje in de gaten te houden én mijn werkuren aanpassen op mijn slaaptekort. Achteraf had ik beter helemaal vrij kunnen nemen. Voor mijn werk had ik uitgerekend nu extra taken en de korte nachten vielen me veel zwaarder dan verwacht. Gevolg: stress! Ik ben nauwelijks de stad in geweest en heb niet eens naar de races gekeken op zondag, zo gesloopt was ik.

Eén ding moest en zou ik zien, de inmiddels traditionele Night Ride door de binnenstad van TT-bezoekers. Samen met mijn ouders, schoonzus en (voor het eerst dit jaar) mijn nichtje van 2. Geweldig om te zien hoe zo’n klein meisje haar armpje uit de kom zwaait naar als die coureurs terwijl ze ondertussen enthousiast blijft roepen: “Wat een herrie!”

Het was weer mooi. Nu ben ik toe aan vakantie (en ik heb zo’n vermoeden, de rest van Assen ook!).

Queen. Als er iets is wat ik van mijn vader heb meegekregen, dan is het wel mijn muzieksmaak, en in het bijzonder mijn liefde voor Queen. Ik zat in groep 6 toen Freddie Mercury overleed dus ik heb de band nooit in originele formatie zien optreden helaas. Nu twee van de bandleden weer aan het toeren zijn met Adam Lambert als zanger twijfelde ik wel even. Queen zonder Freddie, is dat mogelijk? Aan de andere kant, Queen was meer dan Freddie. Ik heb kaarten gekocht en heb ab-so-luut geen spijt, het was fenomenaal!

Afgelopen woensdag zaten wij, mijn ouders, vriendin B. en ik, op telescopische afstand van het podium in de nok van Ahoy, maar ons uitzicht was fantastisch. Het was heel bijzonder om Brian May en Roger Taylor in het echt te zien. Groot respect ook voor Adam Lambert, die gast kan echt zingen. Zoals hij zelf ook al zei, nee hij is geen Freddie, maar hij wist iedereen voor zich te winnen door dat ook niet te proberen. We hebben alle nummers meegebruld (en al mijn fimpjes daarmee verpest hihi) en genoten van het spektakel.

En Freddie? Die was er ook. Midden in het nummer ‘Love of my life’ verschenen beelden van hem en Brian May zong het nummer verder in ‘duet’ met Freddie… Ik hield het niet meer, HUILEN!! En ik was niet de enige. Onvergetelijk.

Last but not least. Het leukste heb ik voor het laatste bewaard. Nou ja, leukste… Ik wilde het eigenlijk nog niet delen, maar jullie kennen me inmiddels, ik kan niks voor me houden. Het was zeker leuk, maar voor mij toch ook enorm spannend, eng en reden voor flink veel paniek. Mijn baas stond onlangs plots voor mijn neus met…. autosleutels!

Het was niet volledig onverwacht. Ik ben in september 5 jaar in dienst en mijn werkgever had de mogelijkheid wel genoemd bij wijze van opslag (als Wajonger is opslag praktisch niet mogelijk, want wat je meer verdient, gaat van je uitkeringsdeel af). Dat ‘ie twee weken later daadwerkelijk voor mijn neus zou staan met de woorden ‘Zie je die auto? Die staat al een hele tijd stil en ik wil graag dat ‘ie rijdt. Hier heb je sleutels’ was wel een complete verrassing. Lees: acute paniek.

Ik heb dan nu wel bijna een jaar mijn rijbewijs maar ik heb nog steeds afschuwelijke rij-angst. Geen auto hebben was dan ook de ideale situatie voor mij om niets met die angst te hoeven doen. Nee zeggen tegen dit gulle gebaar en blijk van waardering dan maar? Ik zou wel gek zijn! Dus de afgelopen dagen ben ik een paar keer helemaal zelf in MIJN eigenste autootje (een Mercedes baby Benz by the way) naar kantoor gereden. Met grote dank aan mijn vader die met mij meeging omdat ik het nog niet alleen aandurfde. Eerlijk, het was weer de hel: dikke tranen, hartkloppingen, misselijk, doorweekt t-shirt. Maar ik heb het gedaan en ik kan het echt! De laatste keer ging zelfs goed vind ik zelf (niet één keer afgeslagen!). Nu komt het erop aan dat ik blijf oefenen en wie weet, misschien ga ik het ooit zelfs wel leuk vinden….

Mijn was jouw maand juni? Al op vakantie geweest of ga je nog (als je gaat tenminste)?