Augustus 2018 is alweer verleden tijd. Geen maandlijstje deze keer maar deel twee van mijn vakantiefoto’s. Het lijkt al eeuwen geleden dat ik boven in de bergen liep waar de zon mijn nek bruin verbrandde. In de rest van augustus raakte ik voor ik het wist weer opgeslokt door werk, routine en mijn winterdekbed (nachtvorst!). Een goed moment dus om nog even opnieuw na te genieten van de rust, weidsheid en pure lucht.

Wandelen (en winkelen) in Zwitserland 2018 – week 2

Camping – Aareschlucht (Meiringen)

Van wandelen word je moe, maar zo anders moe dan na een dag op kantoor zitten. Je komt ‘s avonds doodop terug op de camping en je ligt voor 10 uur al in je tentje, maar met een goed gevoel. Het was voor mij in ieder geval goed om te ervaren dat mijn lijf het prima vol kon houden, zo’n hele dag op de berg, ook al was mijn conditie niets te vergelijken met die van mijn crossfittende, trouw hardlopende vriendin. Een dag rust voelde hoe dan ook extra verdiend na een lange bergwandeling. Lekker niks doen op de camping; lezen, dutten op m’n luchtbed en stoelendans doen rond de tent om uit de felle zon te blijven. Boerderijkatten op jacht in het veld naast de camping, roofvogels en paragliders in de lucht en weten dat je he-le-maal niks hoeft.

‘s Avonds bezochten we de Aareschlucht, een kloof van bijna anderhalve kilometer uitgesleten door de rivier de Aare. Langs de rotswand is een smal pad gemaakt, een hangbrug eigenlijk. Op het smalste punt is de doorgang slechts een meter breed. Het is een machtig gezicht hoe op sommige plekken het water zich met veel geweld door de rotsen perst en op andere plekken breed en kalm voorbijglijdt. Als je omhoog kijkt zie je de kunstige vormen die eeuwen eerder door het water gevormd zijn. Ik had de Aareschlucht al eens eerder bezocht, ik ben gek op water, maar dat was overdag. ‘s Avonds is het veel rustiger en is een deel van de kloof in allerlei kleuren verlicht!

Schilthorn – Piz Gloria / 007 On her Majesty’s Secret Service – Mürren

De volgende dag stond er weer een avontuur op het programma, een geheime missie eigenlijk: een trip naar de top van de Schilthorn waar in restaurant Piz Gloria de James Bondfilm On her Majesty’s Secret Service werd opgenomen.

De tocht naar de Schilthorn gaat met een lange kabelbaan van Stechelberg via Gimmelwald, Mürren en Birg naar de top. In de James Bond film is er een scène waar James Bond bovenop zo’n gondelbak (met ruimte voor 70 personen) in gevecht raakt met de vijand. Wij blijven gewoon ín de gondel staan. Vanaf elk tussenstation tetterde het bekende James Bond-deuntje door de gondel. Het was minder eng dan verwacht, maar allesbehalve comfortabel met zoveel mensen op elkaar gepropt. Je moet wat over hebben voor een avontuur. Aangekomen op de top zit je op een hoogte van 2970 meter en is het al gauw zo’n twintig graden kouder dan beneden.

Na die belevenis was het eerst tijd voor koffie in het Piz Gloria restaurant waar verschillende scènes uit de film zijn opgenomen. Het restaurant draait langzaam om zijn as; een 360 graden uitzicht over de bergen.

De filmopnames moeten destijds een enorme gebeurtenis zijn geweest voor de lokale bevolking. Helikopters die af en aan vlogen met acteurs en filmapparatuur. Alle lokale skileraren en sporters ingehuurd als figuranten. Voor één scène werd zelfs een deel van een berg opgeblazen om een lawine te veroorzaken…

Onder het restaurant is een grote tentoonstelling over de film en het hele verhaal eromheen. Wist je dat George Lazenby een autohandelaar was die vóór zijn rol als James Bond nog nooit had geacteerd? Het restaurant Piz Gloria zat in geldnood en was maar half af toen de filmmakers er neerstreken. De verbouwing kon doorgaan op kosten van de filmmakers op voorwaarde dat zij de inrichting mochten bepalen.

Ook als je geen fan bent van James Bond is de Schilthorn de moeite waard. Op tussenstation Birg hebben ze een ‘Thrill Walk’ rondom de berg gemaakt; een stalen pad aan de bergwand met uitdagende onderdelen. Een deel van het pad is bijvoorbeeld van glas zodat je pal de diepte in kijkt, ook kun je een stuk door een stalen kooi kruipen of over een staalkabel balanceren. Het glasgedeelte durfde ik nog maar de rest was iets teveel ‘thrill’ voor mij. Gelukkig kon je ook gewoon langs de bergwand blijven lopen.

Terug naar beneden hebben we nog rondgekeken in bergdorp Mürren en souvenirs gekocht. We kwamen midden in een optocht van het dorpsfeest terecht. Er werd drank uitgedeeld (niet aan te bevelen als je net van bijna 3000 meter hoogte komt) en de plaatselijke ‘fanfare’ kwam langs met oorverdovend lawaai. Met fanfare bedoel ik de Zwitserse traditie om in formatie met enorme koeienbellen te zwaaien. Horen en zien vergaat je!

Geheime missie volbracht. Tijd voor weer een rustdag.

Luzern

Bern, de hoofdstad van Zwitserland, ligt slechts een half uur rijden van Interlaken, maar ik ga veel liever naar Luzern. Niet dat er zo spectaculair veel te doen is, maar de geveltjes zijn er zo mooi en het is gewoon een gezellig stadje om in rond te lopen. Na alle rust en ruimte van de bergen was het wel weer even wennen om in een stad te zijn. Het was er ook veel lawaaiiger en drukker dan ik me herinnerde. Gauw de Altstadt in; het oudste gedeelte van de stad en tegelijk ook het centrum van het winkelgebied. Nog steeds veel mensen, maar daar viel de herrie van het verkeer gelukkig snel weg.

Daar kom je al snel bij de Kapellbrücke uit. Een lange overdekte houten brug, bijna 205 meter, die schuin over de rivier voert. De brug stamt uit 1365 en blijkt vernoemd naar de Sint Peterkapelle op de linkeroever. Ik dacht altijd dat de brug zo werd genoemd omdat op de brug zelf ook een klein kapelletje zit, met een Mariabeeld achter glas-in-lood-raampjes. In de nok van het dak van de brug zitten om de zoveel meter houten platen met daarop middeleeuwse Bijbelse schilderingen. Het is een wonder dat ze zolang nog bewaard zijn gebleven. Helaas was er enkele jaren geleden een brand die een deel van de schilderijen verwoestte maar gelukkig is het gros intact gebleven.

Vaste prik als we in Luzern zijn is een bezoek aan Manor, zeg maar de Bijenkorf van Zwitserland. Winkelen is daar leuk maar wat je echt niet mag overslaan is een kopje koffie drinken of lunchen op het dakterras. Je kijkt uit op een zee van kerktorens en daken, tot aan de bergen in de verte.

Een laatste blik op de Kapelbrücke voor we weer campingwaarts gaan:

Harder Kulm en heimwee

Het weer slaat om. Na de alles verschroeiende hitte staan er nu een aantal dagen vol regen en onweer op het programma, zeggen onze weer-app én de campingbaas. Met het weer lijkt ook mijn stemming om te slaan. De heimwee, nooit helemaal weg, dringt zich op de voorgrond van mijn gedachten. Ik wil niet meer, niet meer wandelen en er niet meer op uit, maar we hebben er nog maar anderhalve week op zitten. Toch een uitstapje naar de Harder Kulm zal me goed doen. Met het kabelspoorbaantje omhoog en daar een ‘makkelijke’ panoramaroute rond de berg met uitzicht op de beide meren. Bovenop de top van de berg staat het restaurant de Harder Kulm. Daar een ijsje eten is alleen al reden genoeg om naar boven te gaan.

Na een coupe Jungfraublick (marsepein-, zure kersen-, stracciatella- en tiramisuroomijs met slagroom, tja, al die weggewandelde calorieën moeten er toch ook weer aan!) komen we tot een besluit: het is mooi geweest zo, hartstikke mooi. We hebben zoveel gezien en gedaan, het was een prachtvakantie. Nergens voor nodig om nog koppig twee dagen regen te trotseren in onze tentjes. Ik met mijn heimwee en vriendin die de maandag erop gelijk weer vol aan de bak moet. Een paar dagen thuis is ook fijn (en alle tijd om de bult was weg te werken). De volgende ochtend zitten we in de auto op weg naar huis en om onze beslissing nog maar eens te onderstrepen barst een onweersbui van heb ik jou daar los.

Dag Zwitserland, je was weer prachtig!