[Crappy English translation below]

“Jammer dat je niet meer blogt”, appt Allerfavorieteste Persoon H. (jup, er is een Allerfavorieteste Persoon (AFP) in mijn leven verschenen! Maar daarover een andere keer). “Je schrijft zo mooi en levendig.” Ik grijns trots en gevleid naar mijn scherm, maar dan denk ik: “Tja, wel jammer inderdaad…” Waar we het over hadden, weet ik nauwelijks meer. Over van alles en nog wat gekkigheid waarschijnlijk. Maar die ene opmerking bleef in mijn onderbewuste hangen. De volgende dag zat ik zomaar opeens met papier en pen in de handen op mijn balkon en schreef. Twee weken later was ik een van de 30 mensen van de over de hele wereld die elkaar op Zoom ontmoetten voor de workshop Writing for Fun and Sanity. En tadaa, hier is dan eindelijk weer een blog! (Voor wie alleen geïnteresseerd in is een ‘review’ van de workshop, sla de eerstvolgende 1000 woorden over. Sorry, you know me, kon het niet laten een heel verhaal als inleiding te geven.)

The girl who wanted to write again

Geregeld klaag ik over mijn gebrek aan schrijfproductiviteit. Tegen mezelf, tegen vrienden en familie en lezers die vaker hier op mijn blog komen, zal het ook niet onbekend in de oren klinken. Meestal blijft het daarbij, het klagen bevalt te goed. Beter dan mezelf ertoe zetten in actie te komen. Ook dat zullen sommigen van jullie wellicht bij jullie zelf herkennen? Waarom is het toch zo moeilijk om te doen wat we graag, heel graag zelfs, willen of wat we belangrijk vinden?

Verwachtingen

Gretchen Rubin, zoals bekend een van mijn favoriete schrijfsters over geluk en gewoonten, heeft daar wel een antwoord op: veel mensen reageren beter op verwachtingen van buitenaf dan dat zij hun eigen plannen en voornemens ten uitvoer kunnen brengen. Ik val  – helaas – ook in die categorie die Rubin ‘Obligers‘ noemt, wat zoveel betekent als de ‘Verplichten’. Pas als ik me ‘verplicht’ voel, als iemand anders iets van mijn verwacht, kom ik in actie. Vooral als die iemand veel voor mij betekent en zijn mening veel voor mij betekent. En zo kon het dus gebeuren dat een vluchtige opmerkingen van AFP me wel aan het schrijven kreeg waar me dat in maanden van zelfverwijt niet lukte.

Oordelen

Het was een stukkie van niks trouwens hoor. Gewoon wat ik op dat moment voelde. Wat ik voelde was dan wel weer bijzonder, want ik voelde me ongewoon opgewekt. Nu denk ik achteraf dat het door het schrijven zelf kwam, de actie van pen op papier. Binnenin mij ging het weer stromen, noem het creativiteit of plezier in wat ik aan het doen was. Ik dacht, yes ik ben er weer! Maar zo werkt het niet. Zodra je dat denkt, gaan er tegenkrachten aan het werk.

De volgende dag probeerde ik het weer. Ik zat klaar met pen en papier, vol verwachting van mezelf. Maar nu slopen gedachten en ideeën mijn hoofd in: “Misschien kan ik dit publiceren op Miss Deadline…” Onherroepelijk gevolgd door: “Maar dan is dit echt niet goed genoeg! Wie zit er nu te wachten op dit egocentrische, irrelevante en nietszeggende gewauwel.” Enzovoort, je kent het wel. Ik bleef koppig schrijven en het werd een eindeloos gekrabbel, dat ik uiteindelijk zomaar ergens heb afgebroken. Kramp. Onrust. Oordelen. Ik opende mijn mail ter afleiding en daar was een nieuwsbrief van Marianne Power, ook een schrijfster die ik volg en bewonder (herinneren jullie mijn winactie met haar heerlijke boek Help me! ter ere van mijn eenjarige jubileum?). Onderwerp: The girl who cried blog.

Marianne Power, the girl who cried blog

Toeval of teken? Het klinkt cliché maar het voelde echt alsof Marianne Power haar nieuwsbrief speciaal voor mij (óver mij?) had geschreven, juist op de moment. Ze vertelde over die kritische stem in haar hoofd die alles wat ze schrijft of zou willen schrijven bij voorbaat tot de grond toe afbrandt: ” […] in a world of pandemics, racism, poverty, potential environmental collapse. Who needs another privileged white woman talking about her feelings? Nobody!” Eeks, dat is precies wat ik net 5 minuten geleden dacht. Maar, gaat ze verder, of er nu iemand op zit te wachten of niet, ” […] sorting out my thoughts on the page made me happier – and sharing what I’d been reading and learning makes me happier.” Ook dat is precies hoe ik het voel!

Energie en inspiratie

Schrijven geeft me energie, geeft me het gevoel dat ik iets voor elkaar heb gekregen. Geeft me het gevoel dat ik iets goed kan en daarmee iets kan bijdragen. Kortom, schrijven versterkt mijn zelfvertrouwen (ondanks alle zelfkritiek op wat ik schrijf) en mijn gevoel van eigenwaarde. Dat laatste is een beetje tricky, om je identiteit en waarde aan een eigenschap op te hangen (want wie of wat ben je nog als die eigenschap om wat voor reden dan ook wegvalt, met andere woorden: wie ben ik nog als ik geen schrijver ben?) maar feit blijft, ik vind mezelf leuk als ik schrijf.

Verantwoordingspact

De nieuwsbrief met Marianne Powers blog deed me dat weer inzien van mezelf. En wat nog meer, ze gaf me precies dat wat ik nodig had om echt weer aan de slag te gaan: verwachting van buitenaf. Haar blog sloot ze namelijk af met de oproep om contact op te nemen als je ook weer wil gaan bloggen en… een afspraak te maken elkaar daar aan te houden. Oftewel, een verantwoordingspact sluiten, precies zoals Gretchen Rubin adviseert!

Ik deed vervolgens iets wat ik nooit doe en durf: ik schreef meteen een e-mail. Aan Marianne Power. Een Britse schrijfster van een bestseller.

Ik was zo blij als een verliefde bakvis toen ik de volgende ochtend meteen al een reactie terug had. Een bijzonder aardige, begripvolle en aanmoedigende reactie. En omdat ik dit gevoel van inspiratie en mijn hervonden schrijflust wilde vasthouden, meldde ik me aan voor haar online workshop Writing for Fun and Sanity.

Writing for Fun and Sanity-workshop door Marianne Power

De Writing for Fun and Sanity-workshop begon geloof ik als spontane, eenmalige bijeenkomst op Zoom op het hoogtepunt van de corona-lockdown. Marianne Power nodigde haar Instagram-volgers uit om haar online te ontmoeten om samen te schrijven en praten over schrijven als vorm van zelfexpressie. Er kwam zoveel enthousiaste respons dat de workshop algauw vaste (wekelijkse) werd. Vind ik niet gek. Ik heb de workshop vorige week gevolgd en ik heb van begin tot eind volop genoten!

Workshop met nadruk op fun (no fear)

Ik was best nerveus, de ochtend van de workshop dag. Maar het moment dat het vriendelijk lachende gezicht van Marianne Power mijn beeldscherm vulde en ze iedereen persoonlijk welkom heette, voelde ik me volledig op mijn gemak en welkom. Ook al was ik verbonden met 30 volledig vreemden die bijna allemaal Engels als moedertaal hebben.

Voor wie net als ik nieuwe, sociale activiteiten best eng vindt: je hoeft tijdens deze workshop niets te doen wat je niet wil, het is oké als je anoniem wil blijven en er alleen maar bij wil zitten en luisteren. Wat je eventueel geschreven hebt tijdens de opdrachten die Marianne geeft, hou je voor jezelf, er zijn geen ‘voorleesbeurten’. Wil je wel delen wat je geschreven hebt of reageren op de discussie, dan kan dat via de gedeelde chatbox. Om chaos te voorkomen staan alle deelnemers op ‘mute’, Marianne leest zoveel mogelijk voor wat iedereen zegt.

Ik maak me bij spannende dingen vaak het meeste druk over de logistiek: krijg ik Zoom aan de praat (ja, deze social foob heeft ondanks de lockdown nog nooit ge-Zoomd!), zal mijn belabberde Wifi-signaal me niet in de steek laten, waar moet ik gaan zitten – overal in huis is het een troep, wat moet ik aan / wat moet ik met mijn haar (ja, echt, opeens word ik ijdel), wat als de katjes me niet met rust laten en de hele tijd door beeld banjeren, of nog erger, wat als een van hen over het toetsenbord wandelt en mijn laptop laat crashen (jup, dat is gebeurd, meer dan eens). En zo draaide ik de hele ochtend in gedachten in een kringetje rond.

De eerste opdracht van de workshop speelde daar perfect op in voor mij. Een vriendin van Marianne die haar assisteert bij de workshops nam ons eerst mee in een korte mindfulness-oefening; ogen dicht, diep ademhalen, ‘landen’ op de plek waar je op dat moment zit, even helemaal aanwezig in het hier en nu en nergens anders, de rest van de wereld doet er niet toe. Het voelde bijzonder om daar in mijn slaapkamer op bed met mijn ogen dicht achter mijn laptop te zitten, terwijl onbekenden in Engeland, Ierland, Canada, Amerika en Shanghai hetzelfde deden. Het werkte, ik kon al die zorgjes wat laten zakken en er gewoon van genieten dat ik zo dapper was geweest me op te geven voor deze workshop en iets deed wat ik heel plezierig en inspirerend vind.

Schrijven om te schrijven

Daarna gaf Marianne ons de eerste schrijfopdracht. Wat ze ons te doen gaf, ga ik niet verklappen. Was het moeilijk? Nee, helemaal niet. Heb ik prachtig, publiceerbaar proza geschreven? Verre van. Kon ik die kritische stem die mijn schrijfsels afkraakt het zwijgen opleggen? Geen moment. Maar ik heb wel vijf A4-tjes vol gepend en ik vond het heerlijk. Ik voelde me verbonden met de deelnemers, ik voelde me geïnspireerd door de opdrachten die Marianne ons gaf – en het waren niet eens bijzondere of spectaculaire opdrachten – en ik voelde me gekend en begrepen door de ervaringen en gedachten die Marianne en de andere deelnemers deelden. Ik was aan het doen wat ik het liefste doe met ‘mijn soort mensen’, de soort mensen die net als ik van schrijven houden, gewoon om het schrijven zelf en wat schrijven met je doet.

Voor de duidelijkheid, Writing for Fun and is geen workshop waar je schrijftechnieken leert of waar je tips krijgt voor het bloggen of het uitgeven van je eerste boek. Het gaat in de workshop helemaal niet op de prestatie van het schrijven, integendeel. Het gaat over schrijven als vorm van zelfexpressie, als manier om de chaos in je hoofd tot orde te roepen. Schrijven, gewoon om te zien wat er tevoorschijn komt op papier (en liefst zónder oordeel over wat er verschijnt). Dat zal ik wel verklappen: al het schrijven tijdens de workshop doe je ouderwets met de hand want dat werkt uiteindelijk het best. Na twee uur schrijven had ik dan ook flink kramp in mijn vingers en pols, wie is dat nog gewend!

Perfectionisme en onzekerheid doorbreken

De workshop was voor mij persoonlijk vooral een oefening in het doorbreken van perfectionisme. Schrijven, doorschrijven, door alle oordelen, zelfkritiek en onzekerheden heen. En daarbij het plezier en louterende effect van het schrijven delen. Verrast opmerken wat er onbewust in mijn hoofd bleek te dwarrelen en nu zich nu zomaar openbaart tussen de lijntjes van mijn kladblok.

Aan het eind van de workshop krijg je dus geen certificaat voor deelname. Je hebt ook geen nieuwe ‘skills’ geleerd die je op je cv kunt zetten. Deze workshop betekende voor mij zoveel meer dan dat: ik herinnerde me wat mij blij maakt en wat ik belangrijk en van waarde vind in het leven. Dat ik, persoonlijk, mijn voldoening niet haal uit een indrukwekkende carrière, verre reizen of zelfs maar liefdadigheidswerk, maar gewoon in dagelijkse schrijfsels en het delen van mijn gedachten. Dat is wat voor mij zinvol voelt en wat mij het beste ligt.

Is de workshop Writing for Fun and Sanity iets voor jou?

Nu, ergens 1859 woorden geleden beloofde ik niet alleen te vertellen waarom ik de workshop Writing for Fun and Sanity van Marianne Power geweldig vond, maar ook waarom jij dat ook zou vinden. Dat laatste weet ik natuurlijk helemaal niet. Maar als je het gered hebt tot het eind van deze blog (chapeau en dankjewel!), als je vaker op Miss Deadline leest, als je van schrijven houdt, als perfectionisme, zelfkritiek en onzekerheid je niet onbekend zijn, als je geïnteresseerd bent in zelfonderzoek en persoonlijke ontwikkeling, als je fan bent bent van Marianne Power, ja dan kan ik je de workshop van harte aanbevelen en weet ik bijna zeker dat je er net zo van zult genieten als ik.

Paying it forward

Rest mij nog hier hetzelfde aanbod te doen als Marianne Power deed in haar blog, bij wijze van pay it forward: wil jij weer of meer gaan schrijven, bloggen of is er iets anders oppakken wat je maar blijft uitstellen? Deel het hieronder in de comments en laten we elkaar helpen in actie te komen (en te blijven!) en een verantwoordingspact sluiten. Ik ben benieuwd naar jullie plannen!

 

Lees hier meer over Writing for Fun and Sanity of geef je meteen op voor een workshop. De voertaal is Engels en deelname kost 16,76 pond (ongeveer 19 euro – betalen kan alleen met creditcard of Paypall.) Om de online workshop te volgen heb je het programma Zoom nodig, deze kun je hier gratis downloaden. 

Meer weten over Marianne Power? Volg haar op Instagram, Facebook of bekijk haar website en lees haar blogs. In 2018 kwam haar bestseller Help me! uit waarin ze een jaar lang elke maand leeft volgens de adviezen van een ander zelfhulpboek. Lees hier mijn recensie van Help me!

Ps. Deze blog is niet gesponsord en bevat geen affiliate links

Foto’s door Min An via Pexels 

 

CRAPPY ENGLISH TRANSLATION:

(I usually don’t write in English but since I’m reviewing a workshop by someone from Britain I thought it would be nice to add a translation, or at least try)

Writing for Fun and Sanity: why I loved Marianne Power’s workshop and you will too

“Shame you don’t blog any more”, texts my Most Favourite Person H. (yes, there is a Most Favourite Person (MFP) in my life now, but more on that some other time). “Your writing is so beautiful and lively.” I grin at the screen of my phone, feeling proud and flattered, but then I think: “Yes, that is a shame…” I hardly remember what we were talking about, something silly probably. But that one comment stuck with me in my subconscious. The next day I found myself sitting on my balcony with pen and paper, writing. Two weeks later I’m joining 30 complete strangers from all over the world for the workshop Writing for Fun and Sanity on Zoom. And ta-da, finally another blog post! (For those of you only interested in my review of the workshop, skip the following 1000 words or so. Sorry, you know me, couldn’t help myself to write a long story as an introduction).

The girl who wanted to write again

I often complain about my lack of writing activity. I complain to myself, to friends and family and frequent readers of my blog will have heard it before as well. Usually nothing changes after that, complaining just feels too good. Better than actually doing something about it. Some of you might recognize that? Why is it so hard to do something you really want to do or find really important?

Expectations

Gretchin Rubin, as you know my favourite writer on happiness and habits, knows why that is: a lot of people do better with outer expectations than with their own expectations. I myself also belong to the category she’s named ‘Obligers’. Only when I feel ‘obliged’ to do something, when somebody else expects me to do something, I take action. Especially when that someone means a lot to me and his opinion does too. And so it was that one fleeting remark from MFP got me writing, while months of self-criticism could not.

Judgements

It was nothing special by the way, what I wrote. Just some scribbles about how I was feeling that moment. What I was feeling, was special though. I was feeling unusually cheery. In hindsight, I think I felt that way because I was writing again. The act of putting pen to paper. Something started to flow inside me (not sure this is how you say it in English, but you get the idea I think). Call it creativity or simply joy about what I was doing. I thought, yes, I’m back! But ofcourse that is not how it works. As soon as you think that, counterforces act up.

The next day, I tried again. I sat ready to go with my pen and paper, full of expectation of myself. But this time thoughts and ideas crept into my head: “Maybe I can post this on Miss Deadline…”, irrevocably followed by the thought: “In that case, this is not good enough! Nobody wants to read this egocentric, irrelevant and  meaningless crap.” Et cetera et cetera, you get the drift. I stubbornly kept on writing en it became this endless piece of scribbling I just broke off somewhere because of cramping in my hand. Restlessness. Judgements. I opened my email for some distraction and found the newsletter Marianne Power  – a writer I admire and keep up with on Instagram (remember my give-away with her great book Help me! to celebrate my 1-year anniversary?) – just send out with her latest blog. Subject line: The girl who cried blog.

Marianne Power, the girl who cried blog

Coincidence or a sign? It sounds cliché but I felt like that newsletter was written just for me (or abóut me?), just at the right moment. She talked about that critical voice in her head that tears apart everything she writes or thinks of writing: “[…] in a world of pandemics, racism, poverty, potential environmental collapse. Who needs another privileged white woman talking about her feelings? Nobody!” Yikes,  that’s exactly what I was thinking just 5 minutes ago. But, she goes on, whether or not somebody wants to read it, “[…] sorting out my thoughts on the page made me happier – and sharing what I’d been reading and learning makes me happier.” That too is exactly how I feel!

Energy and inspiration

Writing gives me energy, makes me feel I’ve accomplished something. Writing is something I feel I’m good at, something with which I can do my part. In short, writing builds my confidence (despite all the self-criticism about what I write) en gives a sense of self-worth. That last bit is tricky, to derive your identity and worth from a quality you have, because who will you be and what will be your worth if you for some reason lose that quality? But the fact remains, I like myself when I write.

Accountability pact

Marianne Powers’ blog in her newsletter reminded me of that. And what is more, she gave me exactly what I needed to really get to it again: outer expectation. She ended her blog post with the request to get in touch if you wanted to start blogging again and to make a commitment to each other to keep doing it. In other words: to make an accountability  pact, just as Gretchen Rubin advises.

And then I did something I never dare to do: I wrote an email. To Marianne Power. A British, best-selling author.

I was as giddy as teenage girl in love when the next morning already I received an email back. A very kind, understanding and supportive email. And because I wanted to keep that sense of inspiration and appetite for writing, I signed up for her online workshop Writing for Fun and Sanity.

Writing for Fun and Sanity-workshop by Marianne Power

I think the Writing for Fun and Sanity-workshop started out as a sponteneous, one-time, online get-together on Zoom during the height of the lockdown. Marianne Power invited anyone of Instagram to join her online to write together en talk about writing as a way of expressing oneself. She got so many enthusiastic responses that it quickly turned into a weekly meetup. That doesn’t surprise me. I joined her workshop the previous week and enjoyed it tremendously!

Workshop for Fun (no Fear)

I was quite nervous the morning leading up to the workshop. But the moment Marianne Power’s friendly, smiling face filled my screen and she greeted everybody personally, I felt at ease and welcome. Even though I was digitally connected to 30 complete strangers who almost all of them had English as their native language.

For those of you like me, who are anxious about doing new stuff, especially new stuff with new people: during this workshop you don ‘t have to do anything you don’t want to do, it’s okay to just sit and listen, Marianne ensured me in her email when I wrote her I signed up. There is no reading aloud of anything you’ve written. But if you do want to share what you wrote or want to comment on the discussion, you’re welcome to do so by using the programmes chat box. To prevent chaos and everyone talking at the same time, all the participants are on ‘mute’ and Marianne shares most of the written comments with the group.

What stresses my out most when I have to do something that makes me nervous, is often the logistics of it. In this case: how do I get Zoom to work on my computer (yes, I’m that social phobic that I never used Zoom before, not even during lockdown), will my crappy Wi-Fi hold, where do I sit – my house is a total mess -, what do I wear/what do I have to do about my hair (suddenly I’m vain), what if the cats won’t leave me alone and keep getting in front of the camera, or worse, what if one of them jumps up on my keyboard and crashes my laptop (yes, that has happened, more than once). This is how I kept going round and round in circles in my head all morning.

With the nervous state I was in, the first ‘assignment’ of the workshop was perfect for me. Marianne’s friend and assistant during the workshop did a short mindfulness exercise with us. We had to close our eyes, take a deep breath and ‘land’ in the here and now. The world all around us didn’t matter for now. It felt strange to be sitting there in my bedroom with my eyes closed in front of my laptop, while people I didn’t know in England, Ireland, Canada, the US and Shanghai did the same. But it worked. I could let go of my petty worries for a moment and just enjoy the fact that I had been brave enough to sign up for this workshop and do something I love and find inspiring.

Writing for the sake of writing

And then Marianne gave us our first writing excercise. I’m not going to reveal what she told us to do. Was it hard? No, not at all. Did I write beautiful prose that is worth to be posted online? Far from it. Did I manage to silence that critical voice in my head? Not for a moment. Yet I filled five pages in my notebook with writing and I loved it. I felt connected to the other participants, I felt inspired by the excercises that Marianne did with us – and they weren’t even that spectacular our out-of-the-box – en I felt known and understood because of the experiences and thoughts Marianne shared with us. I was doing what I love and I was among ‘my kind of people’, the kind of people that love writing and what writing can do for you.

To be clear, Writing for Fun and Sanity is not a workshop that will teach you writing skills or techniques. You won’t learn how to become a better blogger of how to publish your first book. The workshop isn’t about writing as a performance, on the contrary I think. It is about writing as a way to express yourself, a way to create order out of the chaos in your head. Writing just to see what comes out on paper (preferably without judging what comes out). This I will give away: all the writing during this workshop will be done by hand, no typing. That is the best way to really get the most out of writing to self-express. No surprise that after two hours my fingers and wrist were cramping up from all that writing, who is used to that anymore!

Breaking through perfectionism and insecurities

For me, the workshop was mostly about breaking through perfectionism. To write and keep writing despite judgemental thoughts, self-criticism and insecurities. And about sharing the joy and the cathartic effect of writing. Be surprised by what appeared to floating around in my head of which I wasn’t even really aware and which now suddenly shows up between the two blue lines of my notepad.

You won’t receive a certificate at the end of this workshop. There are no skills you can add to your CV. But this workshop meant so much more to me than that: it reminded me of what makes me happy en of what I think is important and of value in life. Reminded me that – in my case – a flashy career, travelling to distant countries or even charity work are not the things that give me satisfaction. But simple, everyday writing and sharing my thoughts somehow do. Those are the things that are meaningful to me and that suit me best.

Is the Writing for Fun and Sanity-workshop something for you?

About 1859 words ago I not only promised to tell you why I loved the Writing for Fun and Sanity workshop by Marianne Power but also why you would too. Well, to be honest I cannot really say you will of course, but if you made it till the end of the blogpost (chapeau and thank you!), if you often read my blogs here on Miss Deadline, or you love writing just for the sake of writing, if you know all about perfectionism, self-criticism and insecurity, if you’re interested in personal development or if you’re a fan of Marianne Power, well then I can wholeheartedly recommend this workshop and I’ll be pretty sure you will enjoy it as much as I did.

Paying it forward

There is only one thing left for me to do and that is – in the spirit of paying it forward – to offer the same thing as Marianne Power did in her blog: would you like to start blogging (more) or is there something else you’d like to do but keeping putting off? Then please let me know in the comments below and let’s help each other to come in action and stick to it. Let’s make a accountability pact! I’d love to hear from you.

Read more about Writing for Fun and Sanity or sign up for a workshop immediately on EventBrite. The workshop costs 16,76 pounds (about 19 euros). To join you need Zoom, which you can download for free here.

Want to know more about Marianne Power? You can follow her on Instagram and Facebook or read her blog on her website. Her bestselling book Help me! came out in 2018, in which she writes about a year of living by the rules of one self help book per month. Read my review of Help me! (Dutch only)

Ps. This is not a sponsored blog post, it does not contain any affiliate links.

Images by Min An via Pexels