Ik blijf nog even in (on)volwassen sferen. Op mijn ‘Volwassenheid 1.0 HOE DAN?!?!’-tag van afgelopen week kwamen al een aantal lieve en wijze reacties binnen. Dankjulliewel allemaal! (Het is nog niet gelukt te reageren op iedereen – typisch gevalletje onvolwassenheid…? – maar dat maak ik gauw goed!). Over een poosje kom ik met een blogpost waarin ik de beste en mooiste adviezen verzamel, maar ik wil nu alvast de belangrijkste conclusie verklappen uit al die wijze woorden:

Maak het jezelf toch vooral niet te moeilijk!

Nu snap ik, dat ik met die waslijst aan vragen over het volwassen leven de indruk heb gewekt dat ik als een kip zonder kop en in continue staat van paniek door het leven struikel. Dat is natuurlijk niet zo.

Voldoende voor volwassenheid

Ten eerste: ja, het zijn vragen die me vaak bezighouden, vooral in tijden dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik kan er soms ook wel verdrietig van worden. Maar het gros van de tijd gaat mijn leven prima zijn gangetje en heb ik er ook plezier in. Ik woon op mezelf, zorg voor mezelf en mijn twee katten, ik heb een baan op kantoor, ik ga naar yoga en de sportschool, loop (soms) hard, doe leuke dingen met vriendinnen en familie en en neem deel aan inspirerende/leerzame/sociale activiteiten. Zo erg is het dus allemaal niet hoor jongens!

Onvolwassen kinder-achtig, lekker pûh!

Ten tweede, er zijn genoeg redenen waarom ik het juist helemaal niet erg vind om het volwassen leven nog niet onder de knie te hebben. Ik kan met mijn 35 jaar geregeld nog flink kinder-achtig zijn. Laat ik je wel vertellen, het maakt het leven er echt veel leuker op hoor, dan altijd maar serieus en verantwoordelijk zijn. Dus als tegenhanger van mijn hoe-gedraag-ik-me-meer-als-een-volwassene-vragen heb ik een lijstje gemaakt van al mijn ONvolwassen trekjes. Eigenschappen of kenmerken die niet altijd getuigen van verantwoordelijkheid of zelfstandigheid maar waar ik me ondanks dat absoluut niet voor schaam. Waar ik zelfs (inmiddels) wel trots op ben omdat ze echt bij mij horen en mij zo leuk maken (niet om arrogant te doen, maar dat vind ik echt ja!).

7 onvolwassen trekjes die ik mooi zo laat:

• Ik ben groot groter grootst fan van Harry Potter!

In de trein, op de fiets, tijdens het afwassen of boodschappen doen, ik luister maar naar één ding: de audioboeken van Harry Potter, ingesproken door Stephen Fry. Boek 7 uit? Dan begin ik weer bij deel 1. En ja, ik ken hele stukken uit mijn hoofd en praat hardop mee. Ik krijg geen genoeg van het verhaal, er zit zoveel in! En ik word altijd lekker rustig van de stem van Fry. Ik heb ook overal Harry Potter-spulletjes in huis en uiteraard alle boeken in het Engels én Nederlands (die bovendien heilig zijn, NIET AANKOMEN). Met vriendin N. ben ik twee jaar geleden nog op Harry Potter-tour door Londen geweest en met vriendin B. heb ik zwaar genoten van de Harry Potter-expo in Utrecht vorig jaar. Kortom: op een schaal van 1 tot 10, hoe gek ben ik van Harry Potter? 9 3/4!! (Tussen haakjes, op de vraag ‘Boeken of films?’ is natuurlijk maar één correct antwoord mogelijk!)

• Ik kan prima de boel de boel laten 

Geen puf meer voor de afwas? Die loopt heus niet weg hoor (zelfs niet na een paar dagen). In een vlaag van opruimwoede het halve huis overhoop gehaald maar oeps, nu is het hoog tijd voor bed? Ik kan prima slapen tussen de bergen spullen, rondslingerende administratie en bulten was. Weer eens te laat begonnen aan een taak of doel? Dan maar geen perfect resultaat. Sommige mensen noemen dit een gebrek aan discipline, niet kunnen plannen en uitstelgedrag. Ik ook. Maar het betekent ook dat ik het helemaal niet moeilijk vind om tijd voor mezelf te nemen – een uitzonderlijk talent in de huidige tijd –  en ik kan prima leven met ‘dan maar zo’ (of zelfs ‘dan maar niet’).

• Ik word blij van kleine dingen

Kinderen kunnen zich nog overal om verwonderen maar leren dat al snel af helaas. Ik pretendeer niet dat ik nog de verwondering heb van een kind, maar ik kan nog wel (alledaagse) kleine dingen opmerken en daar blij van worden. Van mijn katjes bijvoorbeeld; hoe neerslachtig ik ook ben, als ze aan komen lopen, begroet ik ze enthousiast. Reeën langs het spoor, de eerste merel horen zingen na de winter, een nieuwe agenda, een vriendelijk gebaar van een wildvreemde, een hele dag lekker helemaal niks hoeven. Dat zijn de dingen om van te genieten!

• Ik stuiter, spring en schreeuw

Lange tijd heb ik zo hard geprobeerd me in te houden, mijn enthousiasme te onderdrukken, maar ik faal keer op keer. En waarom zou ik eigenlijk? Omdat andere mensen er last van hebben als ik luid lach of over de gang ren? Dat spijt me dan zeer maar ze zullen (inclusief ikzelf) ermee moeten leren leven, vrees ik. We hebben al genoeg saaie pieten op de wereld. Je kunt het ook als een compliment zien, want kennelijk voel ik me op m’n gemak en heb ik het naar mijn zin! (Op de echt precaire momenten weet ik me heus wel te gedragen natuurlijk, ik heb het hier over alledaagse momenten)

• Ik word nog vaak aangezien voor student

Tot een jaar of twee geleden moest ik nog mijn ID laten zien bij het uitgaan of kopen van alcohol. Ook word ik nog wel eens gevraagd of ik meedoe aan de KEI-week of wanneer de bus naar de tentamenhal gaat. Ik vind ‘t elke keer weer hilarisch. Kennelijk heb ik een jong gezicht, maar het komt vast en zeker ook door mijn kledingkeuze. Ik loop eigenlijk altijd op Adidasjes en ik heb een Dakine-rugtas om in plaats van een hippe handtas. Ik draag nog steeds de hoodies en t-shirts die ik ook al had op de middelbare school. Soms denk ik wel eens, ik zou me wat modieuzer en volwassener moeten kleden. Als het echt moet (ik ben groot voorstander van etiquette, dat dan weer wel), heb ik het ook wel in de kast hangen, maar ik voel me stiekem toch gewoon het meest mezelf in mijn studentikoze ‘uniform’.

• Ik vind het niet erg om er af en toe uit te zien als een vogelverschrikker

Tandpasta-strepen over mijn shirt, inkt aan mijn vingers, pindakaas in m’n mondhoeken. Bij kleine kinderen is het aandoenlijk, dus waarom bij mij niet? Zie het als een teken dat ik tenminste mijn best heb gedaan om nu eens niet te laat te komen! 😉 En ach, we hebben allemaal wel eens dat we een week lang vergeten ons haar te wassen… toch?

Ok, alle gekheid op een stokje nu, maar er zitten ook serieuze voordelen aan niet altijd ‘volwassen’ zijn:

• Ik ben niet te trots om om hulp te vragen

Ik kan niet alles zelf, dat ben ik me maar al te zeer bewust. Ik weet heel veel dingen niet  en er zijn ook genoeg dingen die me niet in mijn eentje lukken. Dat is niet altijd leuk en soms  zou ik het wel anders willen, maar ik vind het geen schande om hulp of advies te vragen. Het is nergens voor nodig alles zelf te doen. En dat niet alleen. Ik denk dat het – voor jezelf en voor de ander – heel gezond is om je zo af en toe eens te láten helpen. Een ander helpen voelt goed en het versterkt de band met elkaar. Dat is denk ik waar het mens-zijn voor een groot deel om draait!

Dit kinder-achtige lijstje moet je natuurlijk met een flinke kilo zout nemen. Wie zegt dat je als volwassene altijd maar ernstig en weloverwogen door het leven moet gaan? Wie zegt dat mijn onvolwassen trekjes echt zo onvolwassen zijn? Plezier hebben en de touwtjes kunnen laten vieren zijn belangrijk, juist ook in het volwassen leven!

Welke eigenschappen heb jij die misschien niet zo ‘volwassen’ zijn maar die je toch niet zou willen veranderen?