Ooit besloot ik dat groen mijn lievelingskleur is. Gewoon, omdat ik te groot was geworden voor roze (vond ik) en groen iets rustgevends heeft. Groen doet me denke aan mos en bomen. Ik hou van het bos. Langzamerhand nam groen mijn leven over, helemaal toen mijn vrienden en familie mijn liefde voor groen in de gaten kregen. De muur in mijn huiskamer verfde ik wasabigroen. Handdoeken, douchegordijn, kleedjes, afwaskwast, rugzak… het werd allemaal groen. De lay-out op Miss Deadline heeft dus ook niet voor niets een groene accentkleur. Leek me toepasselijk; als bloggende laatbloeier voel ik me vaak nog behoorlijk groen als het op levenservaring aankomt. En de dwang- en angststoornis waar ik geregeld over schrijf zorgt er nog wel eens voor dat ik groen zie van de zenuwen.

Groen doen?

Groener dan dat is het bij mij echter nooit geworden. Groen als in milieubewust, diervriendelijk, duurzaam (jeukwoord!), ethisch & eerlijk, afvalloos (of zero waste, zoals we tegenwoordig in hip onnodig Engels moeten zeggen), plastic-, pesticiden- en palmolievrij… nee, zo groen ben ik niet. Tot nu…?

Het gebeurde bovenop een berg in Zwitserland. Het besef, het inzicht; hier heb ik ook aandeel aan. Boven in de bergen in Zwitserland is alles prachtig, daarvan heb ik jullie nu wel overtuigd dacht ik zo. Fris en weelderig groen, glashelder water, zuivere lucht. En toch, als je het aan de Zwitsers zelf vraagt zullen ze je vertellen: de bergen zijn ziek. 

Vanaf de First hadden we dit prachtige uitzicht op de Eiger met aan de voet het dorpje Grindelwald. Indrukwekkend of niet? Wat is hier nu ziek aan, vraag je je dan af. Nou, het was ooit nog veel indrukwekkender. Nog geen honderd jaar geleden reikte de Eiger-gletsjer tot in het dal, bijna tot aan de rand van het dorp. Sindsdien trekt het ijs en de sneeuw zich steeds verder terug.

Ik schrok er erg van, die niet te ontkennen waarheid die daar stilletjes lag te schitteren in de zon. Alleen voor de mensen die het willen zien. Eerst had ik het niet eens echt in de gaten. Een onbestemd gevoel, meer niet, en ik schoot gauw een wazige foto met mijn telefoon voor we verder wandelden. In de dagen en weken daarna begon het langzaam echt door te dringen: er is iets mis met de aarde, flink mis. Het gras hoort niet kurkdroog te zijn als je ‘s ochtends vroeg uit je tent kruipt. De bomen horen niet bruin of zelfs bladerloos te zijn midden in augustus. De mens heeft daar misschien niet volledig schuld aan, noch volledig invloed op om het tij te keren, maar een aandeel toch zeker. Ik kan en wil niet langer verder leven alsof er niets aan de hand is, alsof wat ik doe en laat niets uitmaakt. Ik wil groen gaan leven!

Beter laat dan nooit

Waarom nu? Er wordt toch al jaaaaaaaren en jaaaaaaren door vele mensen geroepen dat we zo niet langer kunnen doorgaan: het smelten van de ijskappen, het verdwijnen van de oerwouden en uitsterven van diersoorten, droogte hongersnood, afstervende koraalriffen, bosbranden, overstromingen, de oceanen die veranderen in plastic soep, gaten in de ozonlaag…. Het valt niet te ontkennen, hoe hard sommige hotemetoten dat ook proberen. Waarom kon ik dan al die jaren mijn kop in het zand steken en nu opeens niet meer?

Tja, zeg het maar. Het kwam natuurlijk niet zomaar opeens. Ik scheid mijn papier en plastic van het restafval, heb altijd een eigen boodschappentasje bij me en ik eet weinig vlees. Ergens heeft het me altijd wel bezig gehouden – het klimaat en milieu en de verantwoordelijkheid van de mens – maar nooit genoeg. Toen mijn oudste beste vriendin op de middelbare school besloot veganist te worden en gloedvolle spreekbeurten hield over hoe onnodig en schadelijk het eten van vlees en zuivel is, viel me toch vooral op dat ze alleen nog maar Cream Crackers at (in die tijd was het veganistische aanbod in de normale supermarkten nihil). Dat zou ik niet overleven met die bodemloze put in mijn buik. Ooit hoopte ik van mijn extreme vermoeidheidsklachten af te komen door alleen nog ecologische douchegels en deo’s te gebruiken en zoveel mogelijk vegetarisch en orthomoleculair te eten (oftewel het ‘Heden ik-dieet’ en Food IQ – programma van Amber Alberda). Het mocht niet baten en ik voelde me dom dat ik in die mooie praatjes was getrapt (en bovendien blut) en ging daarom resoluut terug naar het standaard supermarktvoer dat ik gewend was.

Alle beetjes helpen

Wat is er veranderd? Een beetje van alles bij elkaar waarschijnlijk. Sinds enkele jaren ben ik trotse tante van een heel mooi klein meisje. Sindsdien kan ik uitspraken als ‘We kunnen er toch niet veel aan veranderen’, ‘Ik denk er maar liever niet over na’ en ‘Stoppen met … is als een druppel op een gloeiende plaat’ steeds minder goed hebben. Dat na-ons-de-zondvloed-denken is nu juist het probleem als je het mij vraagt!

Natuurlijk is het allemaal zo simpel niet en niet zo zwart-wit. Ook zonder de mens had de opwarming van de aarde zich waarschijnlijk voorgedaan, maar in deze snelheid en hevigheid? Ikzelf beschouw het eten van vlees niet direct als dieronvriendelijk maar de manier waarop er met dieren wordt omgegaan in de bio-industrie… dat moet toch echt anders kunnen? En natuurlijk kun je het broeikaseffect in je eentje niet opheffen door te stoppen met vlees eten en plastic verpakkingen te mijden, maar elke bewuste keuze die je maakt is er één, toch? Als ik naar mijn kleine nichtje kijk, wil ik kunnen zeggen dat ik er in ieder geval mijn best voor heb gedaan eraan bij te dragen dat ze in een leefbare wereld kan opgroeien.

Ik geef toe, tot dat besef ben ik niet helemaal in mijn eentje gekomen. Het helpt zeker als je met mensen in aanraking komt die er ook over hebben nagedacht en zich verantwoordelijk voelen; collega’s, vrienden en familie op de eerste plaats maar artikelen van mijn favoriete bloggers en tijdschriften (Bedrock en Flow) hebben mij ook zeker beïnvloed.

Hoe groen te doen?

Lang verhaal kort, ik wil dus groener gaan leven. Hoe doe je dat? Waar begin je? Nu, wat ik heb gedaan is beginnen met inlezen en lijstjes maken natuurlijk. Er is op internet ontzettend veel te vinden maar dat kan behoorlijk overweldigend zijn. De belangrijkste tips die ik tegenkwam waren dan ook:

1. niet je leefgewoonten meteen rigoureus omgooien (ga je niet volhouden) maar geleidelijk aan kleine dingen veranderen
2. beginnen met aanpassingen die voor jou makkelijk zijn en die in jou leven meteen veel effect hebben (zoals geen plastic tassen en kassabonnetjes meer aannemen of een nee-nee sticker op de brievenbus, bijvoorbeeld)

Mijn lijstje om mee te beginnen ziet er als volgt uit:

• geen kant-en-klaar-maaltijden en voorgesneden groente in zakjes meer kopen, maar zelf koken en groente zelf snijden
• wasbare wattenschijfjes gebruiken (kopen óf zelf haken van bio-katoen)
• was drogen aan het wasrek in plaats van in de droger
• kattenbakgrit van bentonietklei vervangen door strooisel van houtvezels (ik had er geen idee van maar de productie van kattenbakgrit schijnt enorm milieubelastend te zijn!)
• wasbare boterhamzakjes / lunchbakjes gebruiken in plaats van plastic boterhamzakjes
• pindakaas en chocopasta ZONDER palmolie

Klinkt niet heel ingrijpend zo hè? Maar geloof me, zelfs dit korte simpele lijstje blijkt voor mij een enorme uitdaging. Zo heb ik nog niet het lef om de bakker te vragen mijn brood in mijn meegebrachte linnen tasje te stoppen, dus die stap heb ik voorlopig weer van het lijstje geschrapt. Een ander probleem is dat ik behoorlijk lui ben. Als ik uit mijn werk kom voel ik zelden de moed om te gaan koken en kant-en-klaar-maaltijden zijn altijd mijn redding geweest om nog iets soort van gezonds binnen te krijgen. Ook heb ik er een hekel aan me te moeten afdrogen met zo’n harde schurende plank als handdoek dus mijn wasdroger was altijd mijn grote vriend. Ik zal nu flink moeten zijn en beter moeten gaan plannen.

Daarnaast doe ik mee aan het Plastic Dieet van Opgemärkt dat deze maand plaatsvindt. Elke week krijg ik nu een mailtje met tips hoe ik stap voor stap mijn gebruik van plastic wegwerpproducten kan verminderen. Het online magazine Bedrock organiseert, óók deze maand, de Zero Waste Challenge, en geeft elke dag tips voor een afvalloos leven. En niet heel toevallig, neem ik aan, kwam onlangs het boek Het zero waste project uit van bloggers en Nederlandse zerowaste-goeroe’s Jessie en Nicky Kroon. Staat op mijn verlanglijstje voor mijn verjaardag!

Ook groen doen?

Tot zover mijn warrige betoog over waarom ik groen wil gaan doen. Het is niet mijn bedoeling geweest om mijn mening op te dringen en er gaat ook zeker nu geen onderdeel op Miss Deadline komen met veganistische recepten en tips voor een plasticvrij en afvalloos leven, maar toch wilde ik het hoe en waarom van mijn besluit graag delen. Denk jij nu, daar wil ik toch meer over weten? Dit zijn mijn favoriete groene blogs en websites:

Ikbenirisniet: groene (zelfmaak!) tips, groene mode en recepten

Sweet Suzie: vegan en hippie lifestyle

De Groene meisjes: inspiratie voor groen eten, groen leven (wonen), groen denken én groen reizen

Awkward Duckling: minimalisme en zero waste lifestyle

Bedrock: online magazine over persoonlijke groei en voor betere wereld

Leven zonder afval: blog en webshop voor een zero waste lifestyle

 

Hoe groen ben of wil jij zijn?

—-

[Dit artikel bevat affiliate (commerciële) links. Dat betekent dat als je op één van deze links klikt en een aankoop doet in de webshop (bol.com), ik een kleine commissie krijg. Je betaalt niets extra’s voor je product maar je steunt mij wel als blogger. Alvast bedankt!]