Lef

Enge dingen doen, hoe doe je dat? 5 tips van een ervaren bangerik

Toegegeven, ik ben niet bepaald de aangewezen persoon om advies te geven over omgaan met angst. Ik ben koningin vermijden. Alles wat ik eng vind, en dat is zo’n beetje alles, doe ik ‘gewoon’ niet. Nog steeds niet, als het even kan, ondanks de 10 jaar therapie. In vermijden kun je heel behendig en creatief worden, ik zou je veel trucjes kunnen leren! Maar er komt een tijd dat je wel zult moeten, enge dingen doen. Er komt wellicht zelfs een moment dat je zelf niet langer verstoppertje wil spelen. Daarmee is de angst niet weg, dus wat doe je dan? Hoe doe je enge dingen ondanks (verlammende) angst?

Enge dingen doen

Voor de goede orde, ik heb het hier niet over uit een vliegtuig springen of met haaien zwemmen. Dat soort dingen hóef je niet te doen, dus als het zweet je al uitbreekt bij de gedachte, waarom zou je? Ik bedoel enge dingen die onvermijdelijk zijn, die je móet doen of je wilt of niet, omdat het bij je werk hoort bijvoorbeeld, of omdat er iets op je pad komt waar je niet omheen kunt. Een presentatie geven bijvoorbeeld, opslag vragen aan je baas, over de snelweg rijden, een moeilijk (confronterend) gesprek met iemand hebben, om hulp vragen (!) of telefoontjes plegen.

Het verschilt per persoon welke dingen eng zijn. Ikzelf vind het gek genoeg meestal geen probleem om in het openbaar te spreken of een presentatie te geven (serieus, één van de weinige dingen die ik NIET eng vind), maar iemand opbellen – al is het mijn eigen oma – vind ik heel erg spannend. Als webredacteur die af en toe telefonische interviews moet afnemen, zal ik echter wel moeten. Dat, of ik moet een andere baan zoeken (en solliciteren vind ik ook eng). Jezelf ziek melden of een andere uitvlucht verzinnen kan nog als je op de middelbare school zit, maar in het grote-mensen-leven is dat helaas geen optie meer.

Vluchten kan niet meer…

Dat wil niet zeggen dat ik het niet af en toe (ok, eerlijk: meestal) nog probeer hoor. Het is oh zo verleidelijk om een collega of vriend te vragen de enge dingen voor je op te knappen als je weet dat diegene z’n hand er niet voor omdraait. Als je geluk hebt, zal die vriend of collega dat vertikken. Ja, als je geluk hebt zeg ik, want op de korte termijn ben je dan misschien de dans ontsprongen, maar word je er echt beter van? Vroeg of laat dient zich weer die vervelende taak aan en zit je weer met hetzelfde probleem.

Het beste zou zijn om de confrontatie zonder blikken of blozen aan te gaan. Niet aarzelen, niet nadenken, BAM, gaan met die banaan. Mij is dat nog nooit gelukt, en ik denk dat dit voor veel mensen geldt. Vaak durf ik de confrontatie pas aan als ik geen uitweg meer zie. Zo hikte ik bijvoorbeeld 15 jaar lang tegen het nemen van autorijles aan. Toen mijn werkgever aanbood mijn lessen te betalen, kon ik eigenlijk niet weigeren (want, wat een kans!) en daar ging ik. Met knikkende knieën. Leuk was het niet, allesbehalve dat eigenlijk, maar ik heb wél mijn rijbewijs gehaald!).

Enge dingen doen: 5 tips

Ook al ben ik er dus zelf niet heel erg goed in, ik heb door de jaren heen wel het een en ander geleerd over het onder ogen zien van angsten. Dit zijn mijn tips voor hoe je toch die dingen kunt doen waar je bang voor bent:

  • Sta je zelf toe bang te zijn

Als er een stom advies is, dan is het wel: ‘Wees niet bang’. Angst is een oergevoel, dat zit diep van binnen en daar kun je niet veel aan veranderen (niet op een legale, gezonde manier in ieder geval). Angst voorkomen of uitschakelen is volgens mij onmogelijk. Dapperheid, lef en moed betekenen in mijn ogen ook niet het ontbreken van angst, maar de angst diep in de ogen kijken. Dappere mensen laten zich (uiteindelijk) niet tegenhouden door angst en doen de dingen die ze eng vinden ondanks hun angst.

Hiermee bedoel ik niet dat je angst moet wegdrukken door ‘er niet aan te denken’ of jezelf vol te stoppen met kalmeringsmiddelen. Stoer doen helpt soms wel; je overschreeuwt dan je eigen angst. Een beetje zoals de krijgers uit van die epische vechtfilms die met niet meer dan een knots en een hoop kabaal een legioen Romeinen te lijf gaan. Maar al brullend een telefoontje plegen of presentatie geven is niet echt handig. Bovendien kost het ontzettend veel energie. Geef toe dat je iets spannend of eng vindt, in ieder geval aan jezelf. Het is niet erg dat je ergens bang voor bent. Vechten tegen angst door het te onderdrukken of ontkennen werkt vaak averechts, het wordt alleen maar groter. Laat je het zijn, dan zul je op den duur merken dat de spanning zakt, omdat je er geen energie meer aan geeft.

  • Bereid je voor

Een goede voorbereiding is het halve werk. Je kunt een heleboel spanning en onzekerheid wegnemen door voorwerk te doen zodat je niet voor onverwachte verrassingen komt te staan. Als ik een telefoontje moet plegen en ik vind het toch weer spannend – zij het naar een interview-kandidaat of de helpdesk van mijn internetprovider – dan schrijf ik vaak het begin van het gesprek helemaal uit op een blaadje papier (“Ik ben die en die en ik bel hier en hier voor…”) . Ben ik echt bloednerveus dan lees ik dat gewoon op ja, ziet niemand. Na die eerste paar zinnen heb ik het ergste gehad en gaat het meestal vanzelf.

Voor een goede voorbereiding, zou je je ook kunnen afvragen waar je precies bang voor bent. Wat zou mis kunnen gaan? Dat is niet om jezelf nog meer op stang te jagen, integendeel. Vraag je af wat je zou kunnen doen als de gevreesde situatie zich toch voordoet: je zit midden in een interview of presentatie en je bent de draad kwijt, je zit in de auto en je slaat af, je voert een moeilijk gesprek met iemand en die ander wordt vreselijk boos… Als je van te voren bedenkt wat je in die situaties zou kunnen doen of zeggen, zal je je minder onzeker voelen en heb je minder kans dat je op het moment zelf in paniek raakt.

  • Spring in het diepe

Een goede voorbereiding is belangrijk, maar daarna moet je op een gegeven moment gewoon ‘doen’. Als je iets echt eng vindt, zal het nooit helemaal voelen alsof je er klaar voor bent helaas. Voorbereiden wordt dan eigenlijk uitstellen en hoe langer je uitstelt, hoe groter de kans dat je het helemaal niet doet. Dus weet je in principe wat je moet zeggen of doen, heb je een keer geoefend? Dan is het tanden op elkaar en springen. Doodeng, maar dikke kans dat je versteld staat van jezelf. Het is inderdaad net als of je in het kanaal springt (of gegooid wordt), je lijf begint als vanzelf te watertrappelen. Eerst misschien nog wat onhandig, maar je blijft boven water. Je moet! Dus doe je. Doe je het daarna nog een keer, en nog een keer, en nog een keer dan zul je zien dat het langzamerhand steeds een beetje makkelijker wordt. Dat kan lang duren – bij mij duurde het jaren voor ik zonder hartkloppingen alleen met de trein kon reizen – maar het gebeurt wel.

  • Hou het doel/eindresultaat voor ogen

Toen ik nog rijles had, heb ik me duizenden keren afgevraagd waarom ik het mezelf aandeed. Voor elke les ging ik kapot van de zenuwen en erna kon ik vaak wel huilen, zelfs als het goed gegaan was, van alle spanning. Meer dan eens heb ik op het punt gestaan er de brui aan te geven. Dan maar geen rijbewijs. Ik blijf mijn hele leven wel met de trein reizen. Maar ik heb het niet gedaan, ik heb volgehouden. Waarom? Het was mijn eer te na om op te geven. Ik was al zover gekomen, dat wilde ik niet allemaal weer weggooien. Dus elke keer stelde ik me weer voor hoe het zou zijn om helemaal zelfstandig en vrij rond te kunnen toeren met mijn autootje. Niet afhankelijk van het ov, niet afhankelijk van vrienden en familie. Dat beeld maakte me blij, dat wilde ik heel graag! Dus daar deed ik het voor. Dat en de wetenschap dat het met twee uur weer achter de rug zou zijn, elke keer weer.

  • Vraag hulp

Je hoeft het echt niet alleen te doen. Ik zeg niet dat je meteen naar een therapeut of coach moet rennen als je iets eng vindt, je kunt ook een vriend, collega of familielid vragen. Niet om ze het voor je te laten doen, maar als (moreel) steuntje in de rug. Bovendien, wie zegt dat je het wiel helemaal zelf moet uitvinden? Na-apen mag in het leven! Dus vraag gerust iemand uit je omgeving hoe zij iets zouden aanpakken of doen, waarom niet? Je hoeft niet meteen te bekennen dat je bang bent als je dat niet wilt, maar geloof me, ook zij zijn vast wel ergens bang voor. Bovendien, de meeste mensen helpen graag en zullen het juist fijn vinden om adviezen en tips te geven!

 

Was het niet Alice, die uit Wonderland, die tegen zichzelf zei dat ze toch echt eens haar eigen adviezen moest gaan opvolgen? We weten het vaak heus wel, maar uitvoeren is een tweede. Deze blog schreef ik dan ook in de eerste plaats voor mezelf. Vandaag moest ik iets doen wat ik ontzettend eng en moeilijk vond, niet verkeerd dus om mezelf weer even te helpen herinneren dat dát juist dapper is (en dat het heus niet in één keer vlekkeloos goed hoeft te gaan ;).

Wat vind jij enge dingen om te doen? En hoe pak jij dat dan aan?

 

 

2 thoughts on “Enge dingen doen, hoe doe je dat? 5 tips van een ervaren bangerik

  1. Het helpt vaak om het om te draaien: ik vind enge dingen spannend. Net zoals ik graag in een achtbaan stap, of kan genieten van erg slechte horrorfilms. Zolang het spannende overheerst, heb ik geen probleem.
    Maar het meeste helpt het nog wel als je het herhaaldelijk doet. Toen ik jonger was vond ik iemand opbellen ook ontzettend eng. Nadat ik voor een bijbaantje soms 10 mensen per dag mocht opbellen, was ik er zo doorheen. Zelfs het inspreken van een antwoordapparaat (voicemail…) is geen probleem dan.

  2. Ik vind je heen hele goede therapeut voor jezelf. Je neemt steeds weer die hordes. Handelingen verrichten is niet voor iedereen even vanzelfsprekend. Iemand met een beetje invoeling zal daar ook zeker rekening mee houden en het graag even voordoen. Men wil altijd maar dat jij je aan de wereld aanpast. Soms mag de wereld zich ook aan jou aanpassen, al is het maar een klein beetje.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.