Ja, je leest het goed: de boeken die WIJ gelezen hebben! Want ook al beschouw ik mezelf als een enorme boekenworm én sta ik voor mijn werk nu bijna dagelijks tussen de boeken, mijn leesprestaties verbleken bij die van Allerfavorieteste Persoon (AFP) die tot nu toe al 106 (!!) boeken las dit jaar. Ik durf bijna niet meer te zeggen dat ik nog maar op de 26 boeken zit. Maar daar zitten wel hele mooie tussen! Het leek me daarom het uitgelezen moment (pun intended) om voor het eerst in de geschiedenis van Miss Deadline een duo-blog te maken, waarbij niet alleen ik maar dus ook AFP (aka Mister Deadline haha) terugblikt op een jaar in boeken. Wie weet zitten er boekentips tussen voor jou om je nieuwe leesjaar of Goodreads Challenge 2021 mee te starten. Hier komen ze!

De top 5 beste boeken van 2020 volgens AFP (Mister Deadline)

Non-fictie

5. Socrates op sneakers – Elke Wiss

Wat ik vooral zo leuk aan dit boek vond, is dat het toch wel een mooie portie gespreksstof opleverde en leidde tot interessante gesprekken tussen MD en mijzelf. Heb er daardoor veel plezier aan beleefd.

4. Het einde van de Rode mens: leven op de puinhopen van de Sovjet-Unie – Svetlana Alexievich

Inwoners van de voormalige Sovjet-Unie kijken terug naar hoe het leven ten tijde van het communisme daar was en wat er na de omwenteling is gebeurd. Wat betekende het om Sovjet te zijn? Dit wordt vaak overpeinsd in dit boek en hoe de meningen verschillen over het leven van nu aldaar. Veel mooie, treurige verhalen.

3. Stemmen zien – Oliver Sacks

Als je doof wordt geboren, zal je nooit de verbale taal hebben gehoord. Dit klinkt als een opmerking waar het antwoord duh het beste bij lijkt te passen. Zelf heb ik echter nooit stilgestaan bij de gevolgen daarvan. Hoe leer je deze taal als je niet weet hoe het klinkt? Hoe verleen je betekenis aan dingen en aan groepen dingen?

Ik kwam tot het besef dat taal heel heeel heeeeel erg belangrijk is voor de ontwikkeling. Dom dat ik dat nog niet door had? Zeker, maar nu dus wel, of tenminste een beetje. Wil er graag meer over leren. Dit boek behelst overigens meer dan alleen dat. Ook gaat het over de gebarentaal, of de verscheidene gebarentalen (en ik maar denken dat het een universele taal was, ook weer zoiets). Veel van geleerd. Iets waar ik mij nog wel verder in wil verdiepen. Hoop dat het volgende boek dat ik ga lezen hierover wel iets minder voetnoten heeft, want dat was wel een beetje afleidend.

2. Darwin in de stad: evolutie in de urban jungle – Menno Schilthuizen

In dit boek wordt beschreven hoe goed sommige diersoorten dankzij hun eigen evolutie zich aanpassen en het ecosysteem dat de stad heet. Dieren zijn best interessant!

1. Is dit een mens – Primo Levi

Pfffff, dit boek heeft denk ik wel een permanente plek in mijn eeuwige top 5 non fictie boeken. Het verhaal van Primo Levi, een joodse scheikundige die wordt gedeporteerd naar Auschwitz, waar hij tot de bevrijding weet te overleven. Dat overleven, zo leer je, is meer een kwestie van geluk, dan van wat dan ook. Het bestaan daar, want het is geen leven en eigenlijk ook maar een half bestaan, staat vooral in het teken van de permanente honger. Het elke dag maar weer proberen genoeg te eten om niet dood neer te vallen. De gewenning en de ongevoeligheid voor het sterven van de velen om je heen deed mij slikken. Het boek is een wijze les voor de toekomst, al heeft het er de schijn van dat steeds minder mensen deze les nog ter harte nemen. Zeker als ik kijk naar hoe wij als onderdeel van Europa met die arme mensen in Moria omgaan.

Eervolle vermeldingen omdat vijf eigenlijk al wat veel is:

Het kwade denken – Bettina Stangneth

Over het kwade in de mens. Filosofe Bettina Stangneth probeert het kwaad in de mens te beschrijven met als uitgangspunt de gedachten van Emanuel Kant en Hannah Arendt over dit thema. Niet de minsten dus (zei hij terwijl iedereen al lang afgehaakt was en iets nuttigers is gaan doen zoals bijvoorbeeld televisie kijken). Soms was het wel even doorzetten, maar interessant vond ik het zeker.

Wij slaven van Suriname – Anton de Kom

Poeh, onze voorvaderen in de koloniën draaiden hun handje niet om voor wreedheden jegens de slaven die ontvoerd zijn uit Afrika. De Spaanse Bok was een van de favoriete manieren om slaven discipline en gehoorzaamheid te onderwijzen. Zwarte bladzijde in onze geschiedenis. Ik weet niet hoeveel aandacht er vandaag de dag op scholen aan wordt besteed, maar ik denk dat het erg belangrijk is om te weten dat ook wij in staat waren tot het plegen van gruwelijkheden en dat wij heus niet altijd aan de goede kant stonden.

Wanneer de feiten veranderen. Beschouwingen 1995-2010 – Tony Judt

Een eervolle vermelding, want Tony Judt is mijn held. Helaas is hij veel te jong overleden aan de gevolgen van ALS. Dit boek is een postuum samenraapsel van essays die hij tijdens zijn leven heeft geschreven. Soms wat gedateerd, maar meestal nog steeds zeer actueel.
Zijn heengaan laat een grote leegte achter die nog steeds niet is opgevuld, terwijl dat toch zo hard nodig is.

Fictie

5. Misdaad en straf – Fjodor Dostojevski

De student Raskolnikov is een van de bekendste moordenaars uit de literaire geschiedenis, heb ik mij wel eens laten vertellen, of heb ik dat gelezen? Dat kan ook. Het verhaal is zeker boeiend en speelt zich af in Sint Petersburg. Dostojevski schreef het in 1866 en het voelt zeker nog niet stoffig en gedateerd. Wat ik ook erg prettig vind is dat er ook geen ellenlange filosofische discussies instaan tussen personages. Ik hou wel van filosofie, maar filosofisch geneuzel dat een hoofdstuk lang doorgaat, daar kan ik best wel goed zonder.
Maar goed, die Raskolnikov heeft dus een dubbele moord gepleegd en moet daar nu mee omgaan en daar gaat dit boek een beetje over.

4. The Adventures of Huckleberry Finn – Mark Twain

Huckleberry Finn, doet net alsof hij dood is om zo zijn tirannieke vader te ontvluchten. Tijdens die vlucht komt hij de slaaf Jim tegen. Jim is ook op de vlucht, de vrijheid tegemoet. Samen zakken ze op een vlot de Mississippi af om Jim Kentucky te laten bereiken waar hij niet vervolgd kan worden. Op deze reis beleven ze het een en ander aan avonturen. Dit alles wordt verteld door Huck zelf op zijn eigen kenmerkende wijze.

3. Melancholie van het verzet – Laszlo Krasnahorkai

Wat ik zo leuk vind aan Laszlo Krasnahorkai zijn zijn kleurrijk meanderende zinnen die soms haast hypnotiserend werken ook al gaan ze over hele normale dingen en op het eerste gezicht niet heel bijzondere mensen, afgezien van dat ze doorgaans niet heel sympathiek zijn, maar toch weet hij er elke keer toch wel weer een bijzondere belevenis van te maken, alleen is de belevenis zo nu en dan wat langgerekt, omdat zijn zinnen eigenlijk nooit en te nimmer aan de korte kant zijn en vind ik persoonlijk een lust om te lezen, al kan het wel gebeuren dat als je de draad in de zin wat kwijtraakt, je meteen weer een halve pagina terugmoet om opnieuw te beginnen met die zin, maar afgezien daarvan vind ik zijn boeken zeer de moeite waard en stimuleren ze mij tot lachen, huilen, bewonderen en niet heel origineel kopieer gedrag, dat alleen in lengte misschien vergelijkbaar is met het werk van de meester himself.

2. De herinnerde soldaat – Anjet Daanje

De belgische soldaat Noen Merckem die zo is genoemd omdat hij rond het middaguur bij het plaatsje Merckem is gevonden. Zelf wist hij niet wie, wat en waar hij was. Vier jaar lang is hij patient in een gesticht totdat zijn vrouw hem komt ophalen. Hij gaat met haar mee naar huis. Maar hoe doe je dat? Samenwonen met iemand met wie je al een heel verhaal hebt opgebouwd, maar dat je je niet kan herinneren? Zeker omdat het hoofd nog niet helemaal meewerkt en er zo nu en dan ook nog eens sprake is van verwarring en black outs. Hij moet zijn weg weer zien te vinden en dat is een lange, zware, pijnlijke, maar zeer boeiende opgave.

1. Ten oosten van Eden – John Steinbeck

Het bijzonder mooie verhaal van Adam Trask en de vele boeiende mensen om hem heen. Het boek speelt zich tijdens zijn levensjaren af, verteld door een fictieve versie van John Steinbeck. Heel sfeervol verteld en laagdrempelig en dat zou je op het eerste gezicht niet verwachten als je weet dat het thema’s als erfzonde, Abel en Kain en goed en kwaad behandelt. Geen zorgen, je merkt daar niks van als je dat niet wilt en wil je dat wel, dan krijg je er ook geen hoofdpijn van. Een mooi verhaal, met zeer levendige en boeiende personages. Beste roman die ik dit jaar heb gelezen!

De beste boeken van 2020 volgens Miss Deadline

Misschien is het omdat ik ouder en volwassener (?) wordt, wellicht komt het door mijn gesprekken met mijn mentor en zeker weten komt het door het voorbeeld en de stille stimulering (boeken die zomaar opeens op de deurmat liggen…) van AFP dat ik mijn literaire horizon aan het verbreden ben. Lang geleden had ik al besloten dat klassiekers niks voor mij zijn. De boeken die ik voor mijn lijst moest lezen, konden mij allemaal niet bekoren. Ik ben nota bene Moderne Letterkunde gaan studeren, maar mijn tentamens heb ik gehaald met een memoriseren van uittreksels. Literatuur – zeker de Nederlandse – is saai, akelig, deprimerend en stom.

Ik ben van mening veranderd, of ik ben veranderd dat kan ook. Vijf jaar geleden ontdekte ik dat ik kon genieten van feelgoodromans, die ik tot dan toe als minderwaardig en niet de moeite waard beschouwde. Dit jaar ontdekte ik hoe inspirerend en stimulerend het kan zijn om literair proza, ja zelfs poëzie, te lezen. Ook als het over ‘zware’ onderwerpen gaat.

Het verstoorde leven – Etty Hillesum

Mei 2020 werd voor mij (ons) de maand van boeken over de Jodenvervolging en de Tweede Wereldoorlog. Het eerste boek dat ik binnen dit thema las, was Het Verstoorde Leven, het dagboek van de Nederlands-Joodse vrouw Etty Hillesum tijdens de oorlogsjaren. Ik had al vaak over de indrukwekkende en inspirerende geschriften van Etty Hillesum gehoord. Ook mijn mentor spreekt met bewondering over haar. De wens groeide om haar dagboek te lezen, maar mijn angst hield mij lange tijd tegen. Tot AFP voorstelde om het boek in zijn aanwezigheid te lezen, zodat hij er zou zijn voor morele steun op de momenten dat Hillesums verhaal me teveel zou aangrijpen. Je begrijpt, dit is een van de redenen dat ik hem mijn Allerfavorieteste Persoon noem. Mei leek me een goed moment om te beginnen met lezen, mijn manier om bezinnend stil te staan bij 75 jaar bevrijding in Nederland. (Daarna lazen we samen het onbeschrijflijk mooie boek Is dit een mens van Primo Levi. Een boek dat ook op mijn lijst met favorieten had moeten staan, maar in mijn schrijfhaast verdwenen is. Gelukkig bespreekt AFP dit essentiële boek in zijn top 5 non-fictie hierboven).

Het schrijven van Etty Hillesum verraste en verwonderde me van bladzijde tot bladzijde. Geschreven tussen 1941 en 1943 speelt de oorlog slechts een ondergeschikte rol in haar dagboek, zeker in het begin. Veeleer schrijft ze over haar eigen persoonlijke en spirituele ontwikkeling onder leiding van haar mentor en geliefde Julius Spier. Zo jong als ze is – ze is 28 als ze begint met schrijven -, getuigen haar notities van grote wijsheid en helderheid, spirituele kracht en vrijgevochten denken. Tot mijn verbazing schrijft ze heel open over sex en haar gevoelens voor de veel oudere Spier. In haar wens om schrijver te worden en haar onzekerheden daarover, herkende ik mezelf. Dat ze vervolgens haar twijfels en onkunde in poëtische prachtzinnen verwoordt en neersabelt, maakten mij jaloers, maar versterkten ook mijn bewondering voor deze intrigerende vrouw.

Tegen het eind van het dagboek vertrekt Hillesum  – vrijwillig! – naar Westerbork en later wordt ze samen met haar familie gedeporteerd naar Auschwitz waar ze wordt verm0ord. Haar moed, haar positieve levenshouding en haar geloof in de schoonheid van het leven; onvoorstelbaar. Soms op het ergerlijke af. Het maakt dat ik meer van deze vrouw wil lezen. Ik heb mezelf daarom haar complete werk cadeau gedaan en met potlood in de hand zet ik me eens in de zoveel tijd aan de ‘Etty-studie’. De bestudering van haar werk, zal ook een belangrijk onderdeel vormen van mijn schrijf- en leesplan voor 2021 (daarover misschien later meer ;). AFP, die het dagboek na mij heeft gelezen, zegt dat ik in sommige opzichten op Etty Hillesum lijk. Ik mocht het willen.

Socrates op sneakers – Elke Wiss

Elke Wiss is naast theatermaker ook praktisch filosoof. Ze geeft in die laatste hoedanigheid workshops over de kunst van het stellen van goede vragen. Met Socrates op Sneakers schreef ze een zeer toegankelijke, filosofische gids voor het stellen van goede vragen.

Ik heb veel van het boek geleerd. Ik moest tot mijn eigen verbazing toch bekennen dat ik helemaal niet goed ben in luisteren of het stellen van vragen die tot echte verbinding leiden in een gesprek. Wiss laat haarscherp zien hoe ik – net als de meeste mensen – me laat belemmeren door aangeleerde beleefdheden en angsten en eigenlijk helemaal niet weet wat echt luisteren betekent. Ik voelde me flink betrapt toen ze beschreef dat de meeste mensen niet luisteren, maar wachten op hun beurt tot zij weer wat mogen zeggen en dan het gesprek naar zich toe halen. Oeps!

In het boek staan veel praktische tips en oefeningen, die heb ik niet uitgevoerd, maar veel van wat ze zegt blijft onbewust toch hangen. Met AFP, die het boek ook las (zie voor zijn gedachten over het boek zijn top 5 hieronder), heb ik later al een heel mooi gesprek gevoerd over het delen van gevoelens en ervaringen en het echt luisteren naar elkaar. Ik kan dit boek van harte aanbevelen. Juist in deze tijd van online communicatie en contact met hindernissen. En helemaal voor mensen die denken dat ze goed zijn in aandacht geven en vragen stellen.

Viktor – Judith Fanto

Vroeger moest ik niets hebben van boeken die over de Tweede Wereldoorlog handelden. Ik was bang voor de zwaarbeladenheid en de nare gevoelens die erover lezen zouden kunnen oproepen. Ook kon ik me niet voorstellen dat ik het interessant zou vinden om over het Joodse leven (of welke andere cultuur dan ook) te lezen. In een boek zoek ik herkenning en identificatie met de personages, hoe zou ik dat kunnen met personages die zo’n ander leven hebben als ik? Maar sinds ik mij in mei samen met AFP een maand lang heb ondergedompeld in literatuur over de Jodenvervolging en de oorlog durf ik het aan.

In Viktor vertelt Judith Fanto, pseudoniem van Geertruide van den Heuvel, de geschiedenis van haar Weens-Joodse familie, vanaf 1914 tot het heden (1994). Afwisselend lezen we over de familie in Wenen ten tijde van de oorlog en Geertje in de jaren 90 die op zoek gaat naar haar Joodse achtergrond. Na de oorlog zweert de familie zijn Joodse identiteit af en verzwijgt het verleden. Geertje, die zich altijd de vreemde eend in de bijt heeft gevoeld, hoopt in het omarmen van haar joods-zijn zichzelf te kunnen vinden. Ze ontdekt daarbij welk een cruciale rol haar oudoom heeft gespeeld in het leven van haar familie. Een fascinerend verhaal waardoor ik meer inzicht heb gekregen in welk een traumatische impact vervolging, maar ook opoffering en schuldgevoel, kunnen hebben op een mens en hoe verschillend mensen daarop reageren.

To Kill a Mockingbird (Spaar de spotvogel) – Harper Lee

AFP wist niet wat hij hoorde toen ik bekende dat ik To kill a mockingbird nog nooit had gelezen. Een paar dagen arriveerde een exemplaar van het boek in de post…

Discriminatie, rascisme, het zuiden van Amerika in de jaren 30 – allemaal redenen voor mij om het boek niet te lezen. Te zware onderwerpen, te ver van de mij bekende wereld. Ik ben meer een boer die niet graag eet wat hij niet kent, terwijl Henri graag zijn kennis vergroot en actief op zoek gaat naar onderwerpen waarover hij nog niets weet. Ik ben blij dat hij mij op slinkse wijze heeft aangezet tot het lezen van deze klassieker. Tot mijn verbazing is de tekst helemaal niet vreselijk saai, droog en moeilijk. Wellicht omdat het vanuit het aandoenlijke perspectief van een kind wordt verteld, kon ik het verdragen om het schrijnende verhaal te lezen van Tom Robinson . Hij wordt valselijk beschuldigd van verkrachting en mishandeling en maakt zo goed als geen kans op een eerlijke berechting omdat hij zwart is. Het werd tijd dat ik mezelf ertoe zette om deze gruwelijke kant van de mensheid onder ogen te zien, al is het dan nog in fictieve vorm. Des te meer nu dit jaar mar weer is gebleken dat we niet veel verder zijn gekomen in het uitbannen van discriminatie en rascisme.

Daarnaast vond ik To kill a mockingbird ook gewoon een prachtig geschreven verhaal en voel ik mij literair gevoed door de vertelkunst van Harper Lee. Deze week kwam de postbode weer een pakje brengen. Dit keer Go set a watchman, het tweede boek van Lee. Dus ook in 2021 mag ik mij weer laven aan haar proza.

East of Eden (Het oosten van Eden) – John Steinbeck

Bekentenis: ik was vroeger groot fan van Oprah Winfrey en keek elke middag naar haar talkshow. Toen ze Oprah’s Bookclub startte, haalde ik vol enthousiasme East of Eden van de bieb, haar eerste boekclub-keuze. Ik ben niet ver gekomen in het boek, weet ik nog. Wat ik hierboven al zei, ik was er denk ik nog helemaal niet aan toe. AFP was na het lezen van Het oosten van Eden zo onder de indruk van het boek dat hij prompt de Engelse editie voor mij bestelde (hij weet dat ik liever in het Engels lees) omdat hij dit pareltje graag met mij wilde delen. Ik zeg het niet graag, maar hij had weer eens gelijk. Ik heb het idee dat nog vele verhaallagen en symboliek me ontgaan zijn tijdens het lezen, maar dat is niet erg. Ook op ‘plat’ niveau is het een prachtverhaal met boeiende personages en veel inzicht in het wonderlijke wezen van de mens.

Troubled blood (Kwaad bloed) – Robert Galbraith

Als groot fan van J.K. Rowling keek ik natuurlijk vol verwachting uit naar het nieuwe deel in haar thrillerreeks van detective Strike die ze schrijft onder het pseudoniem Robert Galbraith. Toen brak de hetze rond haar uitspraken over biologische sekse en genderidentiteit los. Voor het boek nog maar in de winkels lag, verschenen vernietigende kritieken van lezers op Goodreads. Haar nieuwe boek lezen zou gelijk staan aan het goedkeuren van transfobie. Mijn kennis schiet hopeloos tekort om een mening of oordeel te kunnen geven of de uitspraken die Rowling heeft gedaan nu wel of niet een uiting zijn van transfobie. Ik heb Rowling altijd gezien als een intelligente vrouw die strijd voor gelijkwaardigheid en liefde, zowel in haar privéleven als in haar boeken. Met enige aarzeling ben ik aan Troubled Blood begonnen, een pil van 900 pagina’s. Ik zeg het gewoon: ik vond het een fantastisch boek en heb die 900 pagina’s in drie dagen verslonden. Het verhaal zit weer ingenieus in elkaar, de beste Strike-episode tot nu toe als je het mij vraagt. En discriminatie of respectloosheid jegens transgenders? Ik las het tegenovergestelde, maar wie ben ik. Oordeel zelf, maar wees lief, zou ik zeggen.

Dagelijksheden – Remco Campert

Dagelijksheden bundelt een hondertal korte verhalen en columns die Remco Campert voor de Elsevier schreef. Het boekje kreeg ik van mijn mentor toen ik erg worstelde met mijn eigen onzekerheid over schrijven. Zijn korte stukjes sprankelen in eenvoud en alledaagsheid en gaven mij in mijn wens ook schrijver te worden enorme rust. Het hoeft allemaal niet zo ingewikkeld en hoogdravend. De poëzie kan niet zonder het dagelijks leven. Het werd de inspiratie voor mijn (vernieuwde) rubriek ‘Dagelijkse deadlines‘.

Het gewicht van de woorden – Pascal Mercier

Nachttrein naar Lissabon is een van de mooiste boeken die ik ooit las, al zal ik het nog een keer moeten lezen om je precies te kunnen vertellen waarover het ook alweer gaat (wellicht dat ik dat in 2021 ook ga doen!) Pascal Merciers nieuwe boek Het gewicht van de woorden wilde ik dan ook heel graag hebben en ik had er al een paar keer mee in mijn handen gestaan in de boekhandel. Toch telkens weer terug gezet, want ‘ik heb nog zoveel andere boeken ongelezen op de planken staan.’ Op mijn eerste werkdag in de boekhandel stond AFP opeens aan de kassa om dit boek af te rekenen bij mij… Het werd mijn laatste boek van 2020, een juweeltje om mee af te sluiten. Het boek gaat over Simon Leyland die onterecht een fatale diagnose heeft gekregen. Elf weken lang denkt hij onterecht dat hij binnenkort zal sterven aan een hersentumor. Een van de mooie dingen aan het boek vind ik, dat het verhaal begint op het moment dat Leyland te horen heeft gekregen dat er een vergissing in het spel is. Hij is helemaal niet ziek en gaat niet dood. En dan? Hoe pak je het leven weer op als je al afscheid van alles en iedereen hebt genomen. Een boeiende, belangrijke levensvraag. Wat ik niet verwachtte (maar wel had kunnen raden, gezien de titel, hoewel de verrassing het boek extra mooi maakte voor mij), was de grote rol die taal en schrijven in het verhaal spelen. Zijn pogingen om het leven weer op te pakken uitten zich in de zoektocht naar een eigen stem als schrijver. Een onderwerp dat mij natuurlijk zeer aanspreekt en waar mijn hart van ging zingen. Een boek om nog eens vaker te lezen.

Utopia Avenue – David Mitchell

Utopia Avenue was het eerste leesexemplaar dat ik als boekverkoper bij Van der Velde Assen mocht lezen en recenseren. Het werd meteen ook het boek dat ik op de Van der Velde-website zou tippen als mijn Beste Boek van 2o20. De aanbeveling die ik schreef, kwam ook op een wikkel om een exemplaar bij ons in de winkel. Trots dat ik was, mijn naam op een boek in de boekhandel, haha! (Nu de winkel toch dicht is, heb ik de wikkel meegenomen naar huis als aandenken).

David Mitchell heeft al veel boeken geschreven, maar ik kende hem nog niet en eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik vooral tot het boek werd aangetrokken door de knallende kaft. Toen ik begon te lezen had ik eerst mijn twijfels, Mitchell strooit nogal met namen  – van artiesten en van productmerken – uit de jaren 60 en daar werd ik een beetje kriegelig. Ook verlaat hij in de tweede helft van het boek plots het pad van de realiteit en gaat het verhaal deels verder in een andere dimensie, dat sloeg mij als lezer zelf ook even uit het lood, maar wie bekend is met de thema’s van Mitchell en bijvoorbeeld de Tijdmeters al gelezen heeft, zal dit uitstapje niet bevreemden. Gaandeweg leerde ik de personages kennen en voelde ik me steeds mee betrokken bij hun gevoelswereld en ervaringen. Ook kreeg ik grote waardering voor Mitchell als literair kunstenaar. Hoe hij vier compleet verschillende personages samenbrengt en hen niet alleen individueel maar ook als groep laat groeien en die ontwikkeling in verschillende lagen vormgeeft in het verhaal, is fenomenaal.

In mijn mini-recensie voor Van der Velde schreef ik:
Utopia Avenue is een nostalgische trip van herkenning voor kinderen van de jaren 60 en fans van psychedelische folkrock. In deze coming-of-age-roman van een jonge Britse band zingen Frank Zappa, David Bowie, Janis Joplin en Jerry Garcia de backing vocals terwijl de vier bandleden van Utopia Avenue elk hun eigen melodie ontdekken. Compleet met dreunende drumsolo, hartverscheurende hammondsessies en indringende lyrics. Van verleiding, ontsporing, pijn tot op het bot en een uitstapje naar Mitchelliaanse psychosoterie naar het halleluja van de hoge kunst. Het boek leest als een song die het beenmerg doet trillen om uiteindelijk uiteen te spatten in een verpletterend slotakkoord. Utopia Avenue is de stuff of life, gedestilleerd in 600 pagina’s zinderend leesgenot.

 

Lieve lezers, wij wensen jullie een inspirerend 2021 vol liefde en leesplezier. Laten we er met zijn allen een goed en gezond jaar van maken! X AFP en Miss Deadline