Iets meer dan drie jaar geleden, het lijkt al zoveel langer, volgde ik mijn eerste les yoga. Ik weet ´t nog goed. Ik vond het heel spannend, zoals ik alle nieuwe, onbekende dingen spannend vind. De les maakte enorme indruk op me; juist omdat ik ondanks de spanning en onzekerheid meteen voelde dat ik iets gevonden had dat bij mij paste en veel voor me zou gaan betekenen. Hoeveel en wat precies kon ik toen nog niet weten, maar die eerste avond daar op de vloer van een omgebouwd kerkje in een klein dorpje aan de rand van Nederland, gebeurde er iets. Een klik. Ik had mijn ‘hoe’ en ‘wat’ gevonden. Het ‘waarom en waarvoor’ zou misschien vanzelf wel komen.

Yoga: mijn ervaringsverhaal

Hoe vaak had ik al niet een flyer van het één of ander meegenomen uit de bieb of de supermarkt? Ik deed er zelden iets mee. Iets nieuws ondernemen, in m’n eentje tussen allemaal vreemden… ik vond (en vind het nog steeds) een van de moeilijkste, engste dingen om te doen. Vaak vielen de activiteiten waartoe ik mezelf dan uiteindelijk toch had gedwongen ook nog eens behoorlijk tegen. In het dorpje waar ik sinds enkele jaren woonde, was ik bijvoorbeeld helaas een van de weinigen zónder grijs haar die van zingen, haken en lezen hield.

Deze keer voelde het anders. Het speelde al langere tijd door mijn hoofd om eens yoga te proberen. Ik nam daarom toch maar eens de moeite de website te bekijken die op de flyer vermeld stond. De sfeervolle, gezellige foto’s van een schattig klein kerkje, omgetoverd tot Bed & Breakfast en yoga-studio, maakten mij zo nieuwsgierig dat ik zowaar durfde te bellen voor een proefles.

Yoga in de kerk

Daar lag ik dan opeens. Tussen het kerkorgel  en de biechtstoel op de verwarmde houten plankenvloer. Op kleurrijke matjes die door mijn docente uit een ouderwetse kinderwagen gevist werden. Zachte muziek, een knetterend haardvuur en het gezellige geroezemoes van broodnuchtere dames die op hun klompen en modderschoenen kwamen binnenklossen. Niks geen zweverig gedoe; tijd voor jezelf, ontspanning en mindfulness ok, maar niet zonder een paar goede lachbuien tussendoor.

Ik vond het heerlijk. Het voelde alsof ik mij in een warm bad had laten zakken. Hier waren mijn lijf en hoofd zo aan toe geweest. En ik had het niet eens in de gaten gehad! Met een schok kwam ik tot het besef dat dit misschien wel voor het eerst was dat ik iets echt helemaal voor mezelf deed en alleen omdat ik het zelf graag wilde. Niet omdat het ‘goed voor me zou zijn’ of omdat ik het op intellectueel niveau interessant zou vinden. Nee, ik deed het uit behoefte, voor mijn lijf. Voor iemand als ik, die voor een goeie 3/4 deel uit hoofd bestaat, was dat best bijzonder. Dat besef raakte me en maakte dat ik meteen verknocht was aan de wekelijkse sessie op de mat.

Yoga-lessen

Van yoga en mediteren wordt vaak gedacht dat het erom gaat je hoofd leeg te maken om in perfecte concentratie houdingen uit te voeren waar je super lenig voor moet zijn. Ik dacht dat tenminste wel. Niets is minder waar. De oefening in yoga is niet het perfect uitvoeren van een houding, het behalen van een eindresultaat. De oefening zit ‘m in te kijken wat bij jou past, wat goed voelt, wat niet. Wat er in je opkomt, zónder dat je daar wat mee moet of hoeft te doen. Dwaal je af? Lukt iets niet? Merk het op, adem in en adem uit en probeer opnieuw.

Een totaal nieuwe ervaring was dat voor mij. Niet naar een resultaat toe werken, maar ‘gewoon’ doen en opmerken wat er op dat moment gebeurt. Niet “fouten maken mag”, maar “fouten bestaan niet”. Revolutionair!

Niemand let op je en jij let op niemand anders (dan de docente) terwijl je luistert naar de geluiden buiten, je ademhaling volgt, je spieren voelt ontspannen, je gedachten laat gaan. Ik genoot die eerste les en doe dat nog steeds.

Leve MIJN lijf!

Eerlijk is eerlijk, dat is ook omdat de houdingen mij tot mij verbazing soepel afgaan. Anders dan wat de Instagram-yogis met hun acrobatische poses op exotische stranden je willen doen geloven, gaat het er bij yoga NIET om hoever je voorover kunt buigen of hoe hoog je je been kunt strekken. Maar voor iemand die schoolgym en sport als de bron van alle trauma en minderwaardigheidsgevoelens beschouwt, was het wonderlijk te ervaren dat bewegen ook fijn kan zijn! Ik krijg altijd te horen dat ik teveel in m’n hoofd zit, maar vanaf die eerste yogales bleek ik verbazend goed overweg te kunnen met die spieren en ledematen. En ik vond het leuk! Verbijsterend.

Het beste kwam op het eind. Met een dekentje over lagen we een kwartier lang na te genieten op muziek en daarna dronken we heerlijke thee. Het leek wel een slaapfeestje en ik dacht de eerste keer dat het een speciale introductiebonus was, maar het hoort er potverdorie bij! Goddelijk. Ik werd opeens overvallen door een warme emotie.”Dit is voor mijzelf en niemand anders. Dit is goed voor mij, ik vind dit fijn en ik geef dit moment aan mezelf.” Het raakte me heel diep dat ik zoiets nog nooit eerder voor mezelf had gedaan.

Yoga op zolder

Helaas kon ik maar een paar maanden genieten van de bijzondere yoga-avonden in het kerkje. Mijn leven nam plots een andere wending en ik verhuisde terug naar mijn geboortestad. Gelukkig gaf mijn yoga-docente ook lessen in de stad waar ik werk. Haar lessen en diverse coachingsessies daarbuiten hebben me heel veel geholpen bij het verwerken van de verdrietige periode die ik doormaakte.

Yoga is geen fitness, yoga is een levens-wijsheid

De houdingen die we wel kennen van films en social media foto’s, zijn slechts een onderdeel van de oeroude filosofie en levensleer. Maar wie denkt dat je met een paar yoga-lesjes plots een ander mens bent, komt bedrogen uit. Oude gewoontes en denkwijzen, vertrouwde houdingen, zijn hardnekkig. Yoga is geen wondermiddel die de beoefenaars van de ene op de andere dag verlichting brengt. De oefening is de kunst.

Dat leerde ik van mijn tweede yoga-docente. In mijn geboortestad vond ik na her en der proberen een fijne nieuwe mentor op een zolder vlakbij mij in de buurt. Een zolder waar ik elke week weer doordrenkt van het zweet en met spierpijn vandaan kom. Nog zo’n mythe over yoga die naar mijn ervaring niet klopt: yoga is niet alleen maar niks liggen doen op een matje (kan wel, ‘t is maar welke vorm en docent je kiest).

Ik vond het niet leuk om afscheid te nemen van mijn eerste leraar, maar de overgang naar de zolder bleek voor mij ook een stap verder in mijn ontdekkingsreis van mijn eigen lijf. Ik leerde dat ik helemaal geen kluns, stijve hark en kneus ben – maar dat mijn lichaam simpelweg ándere krachten heeft. Krachten die in deze maatschappij (en met name in onze sportwereld) minder gewaardeerd worden. Gooien, springen, trekken, zwaaien; ik kan het allemaal niet. Maar achterover in de kameel of liggende held? Geen probleem.

Easy does it

Langzaamaan kwam ik meer ‘in’ mijn lijf. Ik begon op te merken wat ik mijn lijf eigenlijk allemaal aandoe. De manier waarop ik sta (leunend op mijn ene heup of met de knieën op slot), hangend op de bank of onderuitgezakt tegen de kussens in bed, voorovergebogen achter mijn bureau. En dan zijn we verbaasd dat we overal pijntjes hebben of stijf voelen! Langzaamaan begon ik ook meer controle te krijgen over mijn lichaam. Leer(de) ik hoe ik sommige spieren kan aanspannen (spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had), terwijl ik andere met rust laat. Leer(de) ik hoe ik kan vóelen dat ik recht sta! Hoe bizar is dat eigenlijk niet? Dat je geen flauw idee hebt hoe je erbij staat, letterlijk.

Ik zit nog steeds veel in mijn hoofd. Ook met yoga. Ik wil de houdingen snappen. Wat is de bedoeling, waar is het goed voor, waarom werkt het zo? Maar – langzaamaan weer – lukt het me steeds vaker om gewoon te ervaren wat er gebeurt, op te merken dat er veel rauwe emotie in mijn lijf zit waar ik het bestaan niet van wist. Het bijzondere (en moeilijk te bevatten voor mij) aan yoga is, dat yoga niet alleen van alles in je lijf en leden aan het licht brengt, maar ook helpt met het verwerken ervan. Soms kan ik vreselijk gefrustreerd en opstandig worden van een houding. Na zoveel oefenen moet ik nu toch eindelijk wel eens met mijn neus mijn knieën kunnen raken. De verleiding is groot te gaan trekken, duwen en forceren, maar pas als je het opgeeft en je spieren laat gaan, kom je verder.  Bij andere houdingen raak ik letterlijk in paniek. Ik wil er dan meteen uit om daarna verstandelijk te analyseren wat er aan de hand is en wat ik eraan moet doen. Wat ik nu met yoga aan het leren ben, is dat ik de paniek laat gebeuren – in de houding – en het over me en door me heen laat gaan. Totdat het vanzelf weer wegtrekt. Je hoeft er niks mee, je moet er niks mee. Opmerken, en laten gaan. Moeilijk! Maar zoals ik als zei: de oefening is de kunst.

Ik heb nog veel te leren van en door yoga – en volgens mijn docente vooral juist door die overtuiging, snap jij ‘m? – maar het voelt zo ontzettend goed om een pad gevonden te hebben, een levenswijze en richting, waarvan je denkt; zo gaat ‘ie goed, zo gaat ‘ie beter!, ik kan er alleen maar heel dankbaar voor zijn.

Heb jij ervaring met yoga of heb je een andere filosofie of lijf-/levenswijze gevonden die helemaal bij je past en waar je veel aan hebt in je dagelijks leven?